Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο!

Του Νίκου Ράπτη*

Είναι πανθομολογούμενη η κρισιμότητα των στιγμών που περνάμε. Απειλούμαστε από τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από την Κλιματική Αλλαγή, από επισιτιστική, υγειονομική και ενεργειακή κρίση, από την Τουρκία, από πλημμυρίδα εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών. Η αναφορά της εποχής μας σαν «πολεμικής» δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη των πολιτικών και των σχολιαστών να τραβήξουν την προσοχή. Όλα συμβαίνουν ως να έχει κλείσει το «παράθυρο ευημερίας» που περιμέναμε για την περίοδο 2020-2040. Τη χρεοκοπία της χώρας του 2009 θα τη διαδεχθούν αλλεπάλληλες κρίσεις, έως ότου, γύρω στο 2040, η Κλιματική Κρίση και η Δημογραφική Κατάρρευση θα μας βυθίσουν σε μία μακρά εποχή συρράξεων, φτώχειας και ανελευθερίας.

Οι παραδοσιακές (τεχνητές) κομματικές αντιπαραθέσεις δεν έχουν ρόλο σε αυτό το σκηνικό. Για να επιβιώσει η Ελλάδα και ένας ανεκτός τρόπος ζωής, χρειάζεται να κάνουμε όση οικονομία δυνάμεων μπορούμε -οι κομματικές φωνασκίες, περί όνου σκιάς, περιττεύουν.

Την αμέσως επόμενη περίοδο, θα γίνουν εκλογές, με Απλή Αναλογική. Οι πάντες τις αντιμετωπίζουν σαν μία ενόχληση, ενώ θα μπορούσαν να είναι μία ευκαιρία. Παρά την κοινοβουλευτική και δημοσιογραφική πρόζα, τα δύο μεγαλύτερα κόμματά μας, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρουν σε πολλά. Στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική οι θέσεις τους είναι παραπλήσιες. Στα δικαιώματα και στο περιβάλλον μπορούν να επικοινωνήσουν. Στα του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, ασφάλεια, μεταφορές, στέγαση) μετά τον νεοφιλελεύθερο αιώνα βρίσκονται σε πορεία σύγκλισης. Η πολιτική τους συνεννόηση είναι τόσο εύκολη, όσο τους είναι δύσκολο να επινοούν κάθε τόσο «αγεφύρωτες» διαφορές και να μας τις σερβίρουν ως ιστορικές διαμάχες του φωτός κατά του σκότους.

Εάν αληθεύει πως «έχουμε πόλεμο», όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός, μας χρειάζεται μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με ορίζοντα τετραετίας. Τα νούμερα για κάτι τέτοιο θα τα δώσει η Απλή Αναλογική. Το πρόγραμμα είναι εύκολο να βρεθεί -και να είναι τόσο κοινωνικό, όσο και αναπτυξιακό και οικολογικό και εθνικό πρέπει. Το αφήγημα υπάρχει -είναι ο «πόλεμος»! Τα πρόσωπα επίσης είναι διαθέσιμα, ακόμα και για τη θέση του Πρωθυπουργού. Πολλά είναι τα στελέχη της ΝΔ που ακόμα και σήμερα σχολιάζονται θετικά από την αντίπερα πλευρά (Δένδιας, Πιερρακάκης) και αντιστρόφως (Χαρίτσης, Ξανθός). Πέραν του πλήθους των προσωπικοτήτων (επιχειρηματιών, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων κ.λπ) που επικοινωνούν με άνεση ένθεν κακείθεν.

Την προηγούμενη φορά που κάποιος Πρωθυπουργός χαρακτήρισε «πόλεμο» την εποχή της διακυβέρνησής του, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, το 2010-11. Ένα από τα προβλήματά του ήταν πως για να κάνει αυτόν τον «πόλεμο» παρέταξε μια κυβέρνηση από στρατιωτάκια (1/3 φίλοι του, 1/3 προερχόμενοι από τη διαπλοκή, 1/3 κομματικοί). Η συσκευασία δεν ταίριαζε με το περιεχόμενο, το μήνυμα του επείγοντος δεν πέρασε, η «διαχείριση των συμβόλων» ήταν λάθος. Χάσαμε πολύτιμα χρόνια, μεταρρυθμιστική ενέργεια και πολύ χρήμα, σαν κράτος και σαν νοικοκυριά.

Τα δύο μεγαλύτερα κόμματά μας καλούνται να ταιριάξουν τα λόγια με τις πράξεις τους. «À la guerre comme à la guerre » (στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο!) που λένε οι Γάλλοι. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως δεν θα καμαρώσουν τον αρχηγό τους πρωθυπουργό, τα κόμματα που εμπιστευόμαστε καλούνται να παράσχουν εθνική ηγεσία.

Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός