Ο κόσμος έχει ανάγκη αθλητές, όχι όμως χαρακτήρες σαν τον Τζόκοβιτς

Δε χωρά αμφιβολία πως ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι ένας από τους τρεις κορυφαίους τενίστες της τελευταίες δεκαετίας στον πλανήτη και σίγουρα του ανήκει μία θέση στο πάνθεον του αθλήματος.

Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν όμως τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην… κάτω πλευρά της υφηλίου, έρχονται για μία ακόμη φορά να αναδείξουν το διαχρονικό ερώτημα του κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος που πρωτεύει σε μία δεξιότητα, να θεωρείται γενικώς… τέλειος, έστω κι αν μιλάει τέσσερις – πέντε γλώσσες!

Όχι, δεν είναι μομφή. Είναι ένας προβληματισμός που βρίσκεται μπροστά μας συχνά – πυκνά, όταν ανακαλύπτουμε ότι προσωπικότητες που εξαιτίας ενός ταλέντου διαπρέπουν, έχουν κερδίσει δημοφιλία και δόξα, προβαίνουν σε συμπεριφορές που προκαλούν – αν όχι και το δημόσιο αίσθημα – σίγουρα την κοινή λογική.

Επαναλαμβάνω, δεν έχω καμία εμπάθεια για τον Τζόκοβιτς. Τουναντίον. Λατρεύω το τένις και ως φαν του αθλήματος θέλω αν γίνεται ο Σέρβος να παίζει μέχρι τα βαθιά του γεράματα στο τουρ.

Όμως… Υπάρχει αυτό το όμως που πρέπει να γραφεί. Και είναι ένα όμως που δεν έχει να κάνει με τις αδιαμφισβήτητες αθλητικές ικανότητες του Νόλε.

Η ωμή αλήθεια είναι μία για την περίπτωση του Αυστραλιανού Όπεν: Ο Τζόκοβιτς, ακόμη κι αν έπεσε θύμα πλάνης της ίδιας της διοργανώτριας αρχής που για να μη χάσει το Νο1 στο τουρνουά, προσπάθησε να τον βάλει από το «παράθυρο», έδειξε ότι θέλησε να αγωνιστεί γνωρίζοντας πως δεν πληροί το σύνολο των προϋποθέσεων που θέτει ΑΤΡ, αλλά και το κράτος της Αυστραλίας. Τουτέστιν, ανεμβολίαστος.

Γιατί; Η πιο αβίαστη ανάγνωση λέει πως ο Σέρβος πίστεψε πως η δόξα του και η ικανότητά του να χτυπά με δεξιοτεχνία το κίτρινο μπαλάκι, θα έμπαινε πάνω από τα «πρέπει» των νόμων και την ανάγκη προάσπισης της δημόσιας υγείας. Θα έβαζα εδώ έναν αστερίσκο, αν όντως αποδεικνύονταν πως συνέτρεχαν επαρκείς λόγοι υγείας του Σέρβου για την ιατρική του εξαίρεση, κάτι που όμως μέχρι στιγμής δεν έχω δει…

Την ώρα λοιπόν που η κουβέντα ξεδιπλώνεται στα όρια του… διπλωματικού πολέμου μεταξύ κρατών, μας διαφεύγει το πλέον ουσιώδες: Ότι ο Τζόκοβιτς με την όλη αρνητική του συμπεριφορά απέναντι στον εμβολιασμό και όντας ένας από τους πλέον ισχυρούς σε επιρροή στη μάζα (αγγλιστί influencer) αθλητές στον πλανήτη, ΔΕΝ θα έπρεπε να αγωνιστεί στην Αυστραλία για έναν και μόνο λόγο: Για την ηθική του αθλήματος. Γιατί δεν μπορείς την ώρα που ο πλανήτης σείεται από την πανδημία, να στέλνεις εσύ, ένας ισχυρότατος κοινωνικός πομπός, το μήνυμα ότι ο εμβολιασμός δεν είναι προτεραιότητα.

Τελεία και παύλα. Όλα τα υπόλοιπα είναι πραγματικά για κατανάλωση, αθλητική, κοινωνική, πολιτική, ακόμη και… συνομοωσιολογική (για όσους γνωρίζουν τις σχετικές τάσεις του Νόλε να “αγκαλιάζει δέντρα για να πάρει την αρχέγονη δύναμη”, να ψάχνει… πυραμίδες στο Βελιγράδι και να κατακεραυνώνει το 5G).

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την προσπάθεια ηρωοποίησης του αθλητή. Ο αθλητής είναι ήρωας λόγω των κατορθωμάτων του στο τερέν. Ο άνθρωπος όμως δε μπορεί να είναι ήρωας για τον ίδιο λόγο. Το αντίθετο. Είναι έκθετος απέναντι στην κοινή λογική και απέναντι στην αδήριτη ανάγκη τούτη τη στιγμή, σπουδαίες προσωπικότητες να τραβήξουν μπροστά, δείχνοντας στην ανθρωπότητα το δρόμο.

Απόστολος Ράιδος