Ότι κάνει η γίδα στο πουρνάρι…

Δε χωρά αμφιβολία πως η περιβόητη μελέτη Τσιόδρα για τη θνητότητα στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας της χώρας μας στις μέρες της πανδημίας, εγείρει πολλά και σοβαρά ερωτηματικά. Και γράφω προσεκτικά τη λέξη «εγείρει», διότι ούτε λοιμωξιολόγος είμαι, ούτε εντατικολόγος, ούτε και… «θεματοφύλακας του συντάγματος» για να έχω επί της ουσίας άποψη.

Το ζήτημα είναι κατεξοχήν επιστημονικό, αλλά όταν τεκμηριωμένες επιστημονικές απόψεις έρχονται να θέσουν ενστάσεις που αγγίζουν την πολιτική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, τότε αυτομάτως δημιουργείται μία σημαντική αντιπολιτευτική φαρέτρα που μεταφέρει τη μελέτη και στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Όχι όμως σε επίπεδο τεχνικό, αλλά σε επίπεδο πιθανών ευθυνών οι οποίες εκπορεύονται από επιστημονικά συμπεράσματα. Τόσο απλά. Για να μη μπερδευόμαστε.

Είναι λοιπόν ίσως η πρώτη φορά που πραγματικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έπρεπε να νιώθει στριμωγμένη στα σχοινιά και μάλιστα με ευθύνη του ανθρώπου στον οποίο εμπιστεύθηκε το πλέον νευραλγικό κομμάτι, της συνολικής επιστημονικής ευθύνης της πανδημίας από την έναρξή της.

Σε πολιτικό επίπεδο όμως, ο Άγιος Βασίλης για τον πρωθυπουργό ήρθε περί τις 10 ημέρες νωρίτερα και του έφερε ένα ακόμη – από τα αμέτρητα την τελευταία δεκαετία – αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Παναγιώτη Κουρουμπλή. Τα περί «δολοφόνων» νομοτελειακά μετέτρεψαν την κυβέρνηση σε επικοινωνιακό επίπεδο, από απολογούμενη σε εγκαλούσα, για τα όσα ανεκδιήγητα εκστόμισε ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας, λίγες ώρες μετά τις πρώτες δημοσκοπήσεις που δείχνουν το Νίκο Ανδρουλάκη με τον αέρα της φρεσκάδας να προελαύνει, διαπίστωσε για μία ακόμη φορά πόσο οδυνηρό είναι να συντηρεί γύρω του αυτό το τερατώδες περιβάλλον που ο ίδιος ανέχτηκε – αν όχι εξέθρεψε -, με στόχο να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ανθρώπους που δε δίστασαν στο παρελθόν να στήσουν λαϊκά δικαστήρια, ακόμη και κρεμάλες στις πλατείες, αποτελώντας την επιτομή του λαϊκισμού, που θα διδάσκεται στα ακαδημαϊκά τμήματα πολιτικών επιστημών στο εγγύς μέλλον.

Η αλήθεια είναι πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρότι παρασύρθηκε επί μακρόν από τις σειρήνες της ακραίας αντιπολίτευσης, προσφέροντας άρτο και θεάματα στη ρωμαϊκή αρένα της – διψασμένης για πολιτικό «αίμα» και εκδίκηση – ελληνικής κοινωνίας που χώλαινε από την κρίση, έχει εδώ και καιρό αντιληφθεί πως οι εποχές του ’15 έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και πως για να ανακτήσει τις όποιες ελπίδες επιστροφής στην εξουσία, θα έπρεπε να αποτάξει ακρότητες, γραφικότητες και κατά δήλωσή τους αριστεροκομμουνιστές που ακόμη πιστεύουν ότι θα ξυπνήσουν το επόμενο πρωί και θα τους μαζέψει κάποιος χωροφύλακας για τη Μακρόνησο.

Η τραγική ειρωνεία όμως είναι πως η πανδημική κρίση που θα μπορούσε να του δώσει τη μεγάλη ευκαιρία επιστροφής (γιατί ως γνωστόν για την αριστερά η κρίση είναι πάντα ευκαιρία ή όπως το είχε πει και ο Μάο «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση»), του στέρησε πρακτικά τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ένα συνέδριο που ο ίδιος το βάπτισε «μετεξέλιξης», αλλά επί της ουσίας θα ήταν ένα βήμα μπροστά, για να αφήσει πίσω όλες αυτές τις καρικατούρες που λειτουργούν ως βαρίδια για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, την ώρα που ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει ένα εκρηκτικό μείγμα αποτελούμενο από την επανακάμπτουσα (ελέω μετάλλαξης «Όμικρον») πανδημία, και την καλπάζουσα ακρίβεια που σαρώνει νοικοκυριά και οικονομία, ο Αλέξης Τσίπρας έχει απέναντί του το δικό του εκρηκτικό μείγμα από ένα ΠΑΣΟΚ που επιστρέφει δριμύτερο και από έναν ΣΥΡΙΖΑ γεμάτο μέχρι τα μπούνια από τις γνωστές παθογένειες που προκαλούν αποστροφή στο μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό ακροατήριο που κάποτε εξέλεγε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Το τέλμα είναι όχι προ των πυλών, αλλά εδώ για τον Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος έδειξε εμπράκτως να λαμβάνει το μήνυμα για την κρισιμότητα των περιστάσεων με τη διαγραφή Κουρουμπλή.

Αυτό όμως που δεν αλλάζει είναι ότι ο ίδιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό του το αδιέξοδο. Γιατί όπως λένε στο χωριό μου, «ότι κάνει η γίδα στο πουρνάρι, το βρίσκει στο τομάρι…»

Απόστολος Ράιδος