Τα τσιπουράδικα στη Λάρισα είναι must! Την έκπληξη κάνουν οι συνοικίες (φωτο)

Μπορεί να μην έχει εκδοθεί αντίστοιχο εγχειρίδιο όπως αυτό για τα τσίπουρα στο Βόλο, αλλά στη Λάρισα τα τσιπουράδικα καλά κρατούν. Και είναι πολλά, πάνω από 75, αυτά που καταφέραμε να μετρήσουμε.

Ρεπορτάζ: Εύη Μποτσαροπούλου

Ο φίλος μου ο Κώστας, τριαντάρης και μύστης, ανέλαβε την προηγούμενη Πέμπτη να με ξεναγήσει σε κάποια τσιπουράδικα εκτός κέντρου. Κάναμε παρέα μια βόλτα στις συνοικίες της πόλης, παρκάραμε, μπαίναμε, πίναμε ένα τσιπουράκι και συνεχίζαμε στο επόμενο. Ξεκινήσαμε από την παλιά Εθνική Οδό μεσημεράκι και βράδιασε.

Πρώτη μας στάση, η Νέα Καστέλα, στο 1 χλμ. της Λεωφόρου Καραμανλή. Καθημερινή, αλλά το μαγαζί γεμάτο από κόσμο που τελείωσε τις δουλείες του από τα γύρω μαγαζιά και τα εργοστάσια. Αρχίζουμε ωραία, σκέφτομαι τρώγοντας κρίταμα –που αλλού να βρεις; – και χαζεύω τις παρέες και τη βαβούρα από τις συζητήσεις που ανάβουν όσο περνά η ώρα.

Λίγο πιο κάτω, δίπλα από το κτίριο του Astra, μπαίνουμε στην Καλή Καρδιά, άλλο ένα ιστορικό τσιπουράδικο της Λάρισας. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται το πρώτο μαγαζί, απέναντι, με το χαρακτηριστικό δέντρο στην αυλή του, είναι λίγο πιο ήρεμα εδώ, ίσως βοηθά και η minimal διακόσμηση.

Βγαίνοντας από την Καλή Καρδιά, έχουμε δίλημμα προς τα πού να πάμε για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας -· πρώτα από Αβέρωφ για τον Μούχα τον Παύλο ή από οδό Βόλου για Κουτούκι των Ψηλών και Πυροφάνι; «Εγώ σε πάω…. εγώ οδηγώ και εγώ αποφασίζω» μου λέει ο Κώστας και  κατευθυνόμαστε προς την πλατεία Μαρίνου Αντύπα για να πιούμε το τρίτο μας τσιπουράκι στον Μούχα τον Παύλο στην νέα του διεύθυνση Λευκωσίας 10.

Μετά, πάμε προς το Το Κουτούκι των Ψηλών, το κλασικό τσιπουράδικο με το νεανικό κόσμο στην οδό Βόλου 137 και γω γκρινιάζω ότι κάνουμε κύκλους και ότι θα έπρεπε να πάμε Σάββατο ή Κυριακή για να ακούσω τον Βαγγέλη Τσιαπλέ στο μπουζούκι…

Βγαίνουμε από τους… Ψηλούς και πάμε στο Πυροφάνι στην οδό Μυκηνών πίσω από τον Άγιο Γεώργιο και από κει στον Τίμο στην πλατεία της Ανθούπολης και φεύγουμε για την  πλατεία του Σταθμού για να αποδώσουμε φόρο τιμής στην λαρισαϊκή παράδοση των τσιπουράδικων στη Δρεζίνα και στο Σταθμαρχείο.

Η ώρα έχει πάει περίπου 7 το απόγευμα και έχω αρχίσει να χάνομαι στη σφαίρα του γλυκάνισου… «έχουμε πολλά ακόμη;» …ρωτάω, με αγριοκοιτάζει και δηλώνει πως είναι αδύνατον να μην περάσουμε από το τον Μαγαλιό στην πλατεία Εργατικής Πρωτομαγιάς και από Τα Βλαχάκια, στην Ιωαννίνων στη συνοικία του Αγίου Θωμά. Συνεχίζουμε λοιπόν ακάθεκτοι, περνάμε και από τη Λεύκα στην Καραθάνου και λέω δειλά δειλά «Κώστα, δεν νομίζω ότι αντέχω άλλο…». Με κοιτά, και μου λέει «σήμερα είναι Πέμπτη και κάθε Πέμπτη αυτοί που ξέρουν κλείνουν με τη Γωνίτσα, στον Πέρα Μαχαλά στην οδό Παμπούκη 1, για το ρεμπέτικο γλέντι… «θα σου ετοιμάσει φτιάξει παιδάκια η κυρία Λίτσα να συνέλθεις!».

Μπαίνοντας σπίτι μου, βράδυ πια, σκεφτόμουν ότι ανακάλυψα μια άλλη Λάρισα…