Η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά «στρατηγική», αλλά «υπαρξιακή»!

Το διάστημα 2015-2019, ιδίως μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να αναδειχθεί στον «φυσιολογικό» φορέα της αντιδεξιάς. Τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου 2019 αποδεικνύουν πως δεν το κατόρθωσε. Αυτή η αποτυχία συσκοτίζει την πολιτική του χρησιμότητα και θέτει πλέον υπαρξιακά ερωτήματα στο κυβερνών κόμμα. Υπερακοντίζει άρα σε σημασία μια συγκυριακή και φυσιολογική ήττα. Είναι μια στρατηγική, μπορεί και θανατηφόρα ήττα!

Δύο είναι οι λόγοι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να γίνει «Νέο ΠΑΣΟΚ»:

1. Το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-1981 ενσωμάτωσε και εξέφρασε τη στρατηγική συμμαχία δύο ιστορικών παρατάξεων –της Βενιζελικής/Κεντρώας και της Εαμικής. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε ο οργανωτικός και πολιτικός φορέας της αβαθούς «ριζοσπαστικής» και «ανανεωτικής» αριστεράς. Εγκλωβίστηκε στο «αντιμνημονιακό» σχήμα ακόμα και όταν αυτό ήταν οριστικά νεκρό, όπως φανερώνει η συνέχιση της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ. Δεν καλλιέργησε επαφές με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις αριστερά του κέντρου. Δεν υπηρέτησε τη μετεξέλιξη του ελληνικού πολιτικού συστήματος από τον δικομματισμό στον διπολισμό, όπως τον υποχρέωνε η επιλογή της Απλής Αναλογικής.

2. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να εκφράσει ένα καινοτόμο και ρεαλιστικό κοινωνικό και παραγωγικό πρόταγμα για τη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα. Εγκλωβίστηκε κι εδώ, στο σχήμα της «αποκατάστασης των αδικιών του Μνημονίου». Αλλά αυτό το επίδικο δεν είναι απλά εξωπραγματικό, είναι κυρίως ο ορισμός του συντηρητικού. Όλα συνέβησαν ως ο ΣΥΡΙΖΑ να ήθελε να παλινορθώσει το «παλιό» (την Ελλάδα προ του Μνημονίου) που κατά τα άλλα εξόρκιζε σε όλους τους τόνους. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπατάλησε όλο το μεταρρυθμιστικό του απόθεμα στην αντιμνημονιακή φενάκη και όταν αυτή εξέλιπε, δεν είχε να προτείνει καμία μεταρρύθμιση!

Τέτοιες αβλεψίες δε θεραπεύονται τόσο εύκολα. Κανονικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε τώρα να μπορεί να προτείνει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα σε όλο τον χώρο αριστερά του Κέντρου και να αποφασίσει μερικές βασικές και ρηξικέλευθες τομές όσον αφορά το πώς παράγεται η «πίτα» του ΑΕΠ και πώς αυτή διανέμεται. Αλλά αυτά τα πράγματα χρειάζονται ψυχολογική και διανοητική προετοιμασία, που αμελήθηκε για πάρα πολύ καιρό.

Του Νίκου Ράπτη, εκπαιδευτικού