«Όταν το ράσο γίνεται σημαία…»

Μια ομάδα νέων παιδιών, ήταν δεν ήταν 16, κρατάνε αγκαλιασμένα, μια ελληνική σημαία την οποία σηκώνουν ψηλά, όταν αισθάνονται πως στέλνουν ένα δικό τους μήνυμα, διαφορετικό από τα δεκάδες που στέλνουν κάθε βράδυ από τα κινητά τους τηλέφωνα. Στελέχη  της ΝΔ σε μια γωνία, και κάποια του άλλοτε ΠΑΣΟΚ σε μια άλλη. Άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήθελαν να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους, απέναντι σε αυτούς που κάποτε οι ίδιοι υμνούσαν. Ένα μικρό κοριτσάκι στο καρότσι, μια να κλαίει και μια να γελά. Μέρος της ιστορίας κι αυτό. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών διαστρωματώσεων, έτοιμοι να μετατραπούν σε σύγχρονους «Μακεδονομάχους» για να μην περάσει η «προδοσία». Γυναίκες ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, μα και καλόγριες που κρατούσαν ψηλά τη σημαία του Βυζαντίου. Το μπλοκ της Χρυσής Αυγής στην Κύπρου. Οι οικογενειάρχες αναμεμιγμένοι με τους περαστικούς. Ο παππούς ακούει έτοιμος να δακρύσει τον Στρατηγό που καλεί το πλήθος σε εθνική έγερση και υπερηφάνεια, δηλώνοντας ετοιμοπόλεμος, και ο μπαμπάς ακούει τον δάσκαλο να αναρωτιέται «αν τους δώσουμε το όνομα, εγώ τι θα διδάσκω πλέον στους μαθητές μου;» Ένας ανεξάρτητος βουλευτής δίνει χειραψίες με τους συγκεντρωμένους και καβαλάρηδες, που έχουν έρθει από τα γύρω χωριά, προσπαθούν να ηρεμήσουν τα άλογα.

Βράδυ Τετάρτης. Η Κεντρική Πλατεία της Λάρισας γεμίζει από χιλιάδες διαδηλωτές. «Η Μακεδονία είναι μια και ελληνική». Το φάντασμα του Χριστόδουλου πλανάται στον αέρα. Ο ιερέας διαβάζει το μήνυμα του Ιγνάτιου με τρεμάμενη, από τη συγκίνηση, φωνή. Νιώθω πως σε λίγο το πλήθος θα ψάλλει το «Τη Υπερμάχω…»

Το μωσαϊκό της πλατείας είναι ανάμικτο. Το μωσαϊκό της εξέδρας ντυμένο στα μαύρα. Όχι του πένθους, μα του ράσου. Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου παραληρεί, όταν το σύνθημα αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του. Έχει έρθει, φαίνεται, η ώρα. Από τα μεγάφωνα ακούγεται, ως προτροπή: ««Όταν το ράσο γίνεται σημαία τότε η νίκη είναι βεβαία».

Βράδυ Τετάρτης, του σωτήριου έτους 2018. Τα σπέρματα του διχασμού έχουν φυτευτεί και πάλι στις πλατείες της χώρας, με ευθύνη της κυβέρνησης. Οι «προδότες» και τα «εθνίκια». Πάντα η ίδια η ευθύνη, διαφορετικά τα πρόσωπα. Το ιστορικό νήμα της χώρας, από κόκκινο, μετατρέπεται σε μαύρο. Από τον Εθνικό Διχασμό στον Εμφύλιο κι από εκεί στη χούντα. Νομίζαμε πως όλα είχαν τελειώσει. Νομίζαμε. Είμαστε απλά γελασμένοι. Οι «αγανακτισμένοι» έδωσαν σε κάποιους το δικαίωμα να ονειρεύονται τον… «τρίτο γύρο»! Και να το δηλώνουν.

Μέσα στο ελληνικό μίξερ όλα έχουν θέση. Η πίστη μου και η πίστη σου. Ο Θεός μου και ο Θεός σου. Η Μακεδονία, η Βουλγαρία, τα Σκόπια, η Μεγάλη Ελλάδα. Οι προδότες και οι ανθέλληνες. Το πλήθος αλαλάζει. Και οι Σταυροί υψώνονται.

Το μυαλό μου πηγαίνει σε μια συνέντευξη της Αρβελέρ, η οποία, πριν δυο χρόνια, είχε σηκώσει θόρυβο:

«Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα δεν γνώρισε Διαφωτισμό. Ποιος φταίει; Θα το πω, η εκκλησία. Αφόρισαν σχεδόν τον Βολταίρο και όλους αυτούς, ο μόνος διαφωτιστής στην Ελλάδα ήταν ο Ρήγας Φερραίος. Όταν τον σκότωσαν και αυτόν, ε… να μην τα λέω η εκκλησία δεν θρήνησε τον Ρήγα… Να καταλάβουμε γιατί η εκκλησία έχει το δικέφαλο αετό, από πού και ως πού, ποιος κληρονομεί το δικέφαλο αετό, είναι άγιος ο αετός; Όχι, είναι η εξουσία η βυζαντινή και όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη των Τούρκων..»

Η συζήτηση που είχε προκαλέσει τότε η κα Αρβελέρ, ήταν η συζήτηση των άκρων. Τίποτα στη μέση, τίποτα ορθολογικό. Ή με μας ή μ’ αυτούς.

Ποιοι όμως είμαστε εμείς και ποιοι αυτοί;

Βράδυ Τετάρτης, η Ελλάδα στις πλατείες αναστενάζει. Για λίγο καιρό ακόμα. Μετά θα αναστενάζει στους ίδιους χώρους, επειδή θα έχει ξεκινήσει το Μουντιάλ. Δεν είναι τυχαίο πως ο Πρωθυπουργός επέλεξε εκείνη την ημέρα, για να φέρει στη Βουλή το νέο Μεσοπρόθεσμο. Ο λαός θα βλέπει ποδόσφαιρο, οι πολιτικοί θα σώζουν, και πάλι, τη χώρα, και οι παππάδες θα περιμένουν την νέα ευκαιρία για να αποδείξουν πως «όταν το ράσο γίνεται σημαία τότε η νίκη είναι βεβαία»…

Λευτέρης Παπαστεργίου