Ο υφυπουργός και τα «ρουσφετάκια»

Η φράση «ο Κέλλας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ρουσφετάκια», που ακούγεται σε διαλόγους που βγήκαν στη δημοσιότητα για το σκάνδαλο με τις παράνομες επιδοτήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν είναι απλώς μια φράση. Είναι μια αποκάλυψη με βαρύνουσα πολιτική και ηθική σημασία. Αν οι συνομιλίες αυτές αποδοθούν ως αυθεντικές και ακριβείς, τότε μιλάμε για μια ενδεικτική ματιά στο πώς αντιλαμβάνεται μέρος του πολιτικού προσωπικού την άσκηση εξουσίας: όχι ως υπηρεσία προς το δημόσιο συμφέρον, αλλά ως μέσο πελατειακής διαχείρισης και προσωπικών εξυπηρετήσεων.

Η περίπτωση του υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Χρήστου Κέλλα εγείρει σοβαρά ερωτήματα. Πόσο θεσμικά ανεκτή μπορεί να είναι μια τέτοια συμπεριφορά; Πόσοι ακόμη σκέφτονται ή λειτουργούν έτσι πίσω από κλειστές πόρτες; Κι ακόμα πιο κρίσιμο: πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το ρουσφέτι στην πολιτική κουλτούρα της χώρας, ώστε να αντιμετωπίζεται όχι ως πρόβλημα, αλλά ως «ανάγκη επιβίωσης» ενός πολιτικού;

Οι πολίτες αξίζουν μια απάντηση. Όχι μόνο από τον ίδιο τον κ. Κέλλα, αλλά και από την κυβέρνηση στην οποία ανήκει. Διότι η ανοχή στο ρουσφέτι –είτε προκύπτει από πράξεις είτε από δηλώσεις– δεν είναι απλώς θέμα ηθικής, αλλά βαθιάς υπονόμευσης της δημοκρατικής ισονομίας.

Η Δημοκρατία δεν μπορεί να ζήσει με «ρουσφετάκια». Το ερώτημα είναι: μπορεί η κυβέρνηση;

Απόστολος Ράιδος