Ποιός στοιχηματίζει στον Κασσελάκη;

ΓΡΑΦΕΙ Ο Ανδρέας Γιουρμετάκης 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ τον Στέφανο Κασσελάκη στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίζει την πρόκληση του Τσίπρα με πρόκληση «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε»,θυμήθηκα τον Σημίτη στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το καλοκαίρι του 1996: « ή και πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή τίποτα» υπό τις ιαχές των φίλων του και τις αποδοκιμασίες των αντιπάλων…

ΘΥΜΗΘΗΚΑ και την διεξοδική συζήτηση που έκανα τότε με έναν φίλο, επώνυμο ψυχίατρο, με έντονη πολιτική παρουσία και εξαιρετικές επιδόσεις στη δημοσιογραφία, με μόνιμες στήλες στο «Αντί» του Χρήστου Παπουτσάκη και την Κυριακάτικη «Αυγή», της δεκαετίας του ογδόντα:

–Κοίταξε να δεις, θυμάμαι τα λόγια του…Ο Σημίτης έχει ηγετικές ικανότητες παρά το μετριοπαθές στυλ του…Ήταν ο μόνος που αμφισβήτησε ευθέως τον Ανδρέα στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του…Κι ο μόνος από τους υπουργούς του Ανδρέα που αυτοπροβάλλονται ως αντιστασιακοί, που τόλμησε να βάλει βόμβα επί χούντας…

ΜΕΤΑ, μέσω της ψυχιατρικής επιστήμης, βάλθηκε να μου εξηγήσει πως διακρίνεις εκείνον που έχει ηγετικές ικανότητες από εκείνον που δεν έχει:

–Στην παιδική ηλικία, διακρίνεις πιο εύκολα αυτόν που έχει ηγετικές ικανότητες: είναι ο πιτσιρικάς που πείθει τους συνομιλήκους του να κάνουν σκασιαρχείο ή να «κλέψουν» το αυτοκίνητο του θείου του και να κάνουν μια βόλτα κι εκείνοι τον ακολουθούν παρ’ ότι γνωρίζουν ότι μόλις αποκαλυφθεί η αταξία τους, η ποινή θα είναι αυστηρή…

Σ’  ΕΚΕΙΝΕΣ τις άκρως ενδιαφέρουσες συζητήσεις μας, που διανθίζονταν με case study’sτου τύπου «είχε ο Γεννηματάς ηγετικές ικανότητες ή αρκούνταν στην ασφάλεια του πιστού του προέδρου;», περνούσαμε από το μικροσκόπιο κάθε πολιτικό με εμφανή ή αφανή φιλοδοξία και καταλήγαμε σε συμπεράσματα. Πολλές φορές φαιδρά: «θα ξέραμε πότε τον Κώστα Καραμανλή, αν ο θείος του δεν ήταν άτεκνος;». Ή, «μπορεί να πει κανείς ότι η ηγεσία αποτελεί κληρονομικό χάρισμα, αν ξέρει ότι γιος του Ανδρέα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου;».

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, μετά απ’ όλα αυτά, αν συνομιλούσα σήμερα με τον φίλο μου, ποια θα ήταν η γνωμάτευση του για τον Στέφανο Κασσελάκη…Δεδομένου ότι, το χιούμορ κυριαρχούσε στις συζητήσεις μας, πιθανολογώ ότι θα αποφαίνονταν πως «τελικά οι γκεϊ έχουν μεγαλύτερα α@@@δια από τους στρέϊτ του ΣΥΡΙΖΑ». Και δεν θα είχε άδικο. Ο Κασσελάκης που είδαμε να τα βάζει με την νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ και να την προκαλεί με τσαμπουκά «να του βρει αντίπαλο» (έχοντας την πεποίθηση ότι θα τον αποτελειώσει), ακόμη κι αν δεν έχει τη στόφα πολιτικού (αλλά ενός ερασιτέχνη της πολιτικής) έδειξε ότι έχει ηγετικές ικανότητες. Τόσες που, ακόμη κι αν σπεύσει να του καταλογίσει κανείς, άγνοια κινδύνου, υπέρ του μπορεί να προσμετρηθεί κι αυτή…

ΔΕΝ παίρνω όρκο ότι θα συμβεί, αλλά θεωρώ ότι όχι αργά, η στάση του στο συνέδριο, θα καταγραφεί με θετικό τρόπο στις δημοσκοπήσεις. Αν μη τι άλλο, γιατί, παρά την εμμονή του στη συνέχιση της στείρας αντιπολιτευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ και του μιζεραμπελισμού, όσοι σιχαίνονται τα πρόσωπα που συμβολίζουν το δήθεν αριστερό κόμμα που γνωρίσαμε την περασμένη δεκαετία, και μας κυβέρνησε μια πενταετία, του αναγνωρίζουν την ειλικρινή προσπάθεια της γελοιοποίησής τους. Τα πίσω – μπρος της Γεροβασίλη. Την αμηχανία του Φάμελου. Τη «φάτσα απολυμένου» του Σπίρτζη!

Η ΠΡΟΣΚΑΙΡΗ νίκη του (γιατί, είναι σίγουρο ότι τον περιμένουν στη γωνία μετά τις ευρωεκλογές – ο Σπίρτζης είναι στα κανάλια από τα ξημερώματα κι ο Γιώργος Τσίπρας ονειρεύεται επαναφορά του Αλέξη) θα του δώσει το δικαίωμα να «καθαρίσει» τώρα όσους του κάνουν τη ζωή δύσκολη, να κάνει του rebranding του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό θα ισχυροποιήσει αφενός ακόμη περισσότερο το ηγετικό του προφίλ και αφετέρου θα τον απαλλάξει από την πίεση που δέχεται για να αναπαράγει βαρετά και εκτός εποχής στερεότυπα…Αναλαμβάνει βεβαίως, μεγάλο ρίσκο. Αλλά χωρίς ρίσκο δεν τα κατάφερε κανείς: ρίσκαρε ο Σημίτης όταν τα έβαζε πρώτα με τον Ανδρέα και μετά με το «όλον ΠΑΣΟΚ». Ρίσκαρε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν μόνος απ’ όλη την παράταξη αγνόησε τη «γραμμή» και δεν ψήφισε τον Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ρίσκαρε ο Αντώνης Σαμαράς όταν έκανε την «Πολιτική Άνοιξη» όχημα για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και πιο παλιά ρίσκαρε για τον ίδιο ακριβώς λόγο ο Κωστής Στεφανόπουλος. Κι ο Τσίπρας ρίσκαρε όταν «άδειασε» τον Αλαβάνο. Ρίσκαραν πολλοί ακόμη… Δεν κέρδισαν όλοι…Αλλά κι όσοι έχασαν, έχουν προφανώς να λένε ότι προσπάθησαν…

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Κασσελάκη βέβαια, διαφέρει από των υπολοίπων γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αναγνωρισμένο πολιτικό, αλλά, όπως έγραψα πριν, μ’ έναν «ερασιτέχνη της πολιτικής»… Που, ωστόσο, καλό είναι να μην υποτιμηθεί, αλλά να αξιολογηθεί με τα μέτρα και τα σταθμά της εποχής μας…Η οποία επενδύει στους ερασιτέχνες περισσότερο παρά στους επαγγελματίες. Στους Τράμπ δηλαδή της κάθε χώρας. Ιδίως όταν αυτοί απαλλαγούν από τα βαρίδια των κομμάτων στα οποία ηγούνται και απελευθερώσουν τον αυθορμητισμό τους… Το δυστύχημα για τον Κασσελάκη είναι ότι ο ελληνικός λαός πειραματίστηκε σχετικά πρόσφατα, το 2015 δηλαδή με τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη και την λοιπή παρέα και την «πάτησε». Και για να ξεπεράσει εκείνο το τραύμα θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια ακόμη… Και για ένα λόγο ακόμη: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ για να μετατραπεί από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας χρειάστηκε να χρεωκοπήσει η χώρα. Σ’ εκείνη τη συγκυρία απογειώθηκαν όλα τα αντισυστημικά κόμματα (μέχρι και ο Λεβέντης εκείνη την εποχή κατάφερε να μπει στη βουλή). Σήμερα από εκείνα τα κόμματα που έλαμψαν δια της ισχυρής παρουσίας τους στη βουλή, δεν υπάρχουν ούτε οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, ούτε η Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου, ούτε η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, ούτε η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, ούτε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη που έγινε για να αντιπαρατεθεί μαζί τους… Αντέχει μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ και κανείς δεν ξέρει για πόσο και ως τι θα αντέξει ακόμη…