Ο Πύργος Χαροκόπου «φύτρωσε» ξαφνικά με τη δημοσιοποίηση του πλειστηριασμού του;

Η χθεσινή ευρεία σύσκεψη στο δημαρχείο για τη «σωτηρία» του Πύργου Χαροκόπου φαίνεται πως ίσως στο «και πέντε» γλιτώσει αυτό το ιστορικό κτίσμα. Βλέπετε, η κοινή λογική «φωνάζει» και λέει πως δεν είναι δυνατό να βγει στο σφυρί η ζωντανή ιστορία ενός τόπου, διότι πολύ απλά αυτή δεν κοστολογείται.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Εκεί έζησε τον έρωτά της η τεράστια Μελίνα, ενώ νωρίτερα ο Ελευθέριος Βενιζέλος συμμετείχε σε κοσμικές εκδηλώσεις συζητώντας μεταξύ τυρού και αχλαδιού για τη μεταοθωμανική εποχή της πατρίδας μας.

Σαν πολύ «βαριά» δεν ακούγονται όλα αυτά; Τόσο βαριά που μπορούν από μόνα τους να πείσουν και τον πλέον δύσπιστο πως ο Πύργος αυτός ανήκει στην κοινωνία και στην ιστορία της; Προφανώς και κάπως έτσι είναι. Μόνον που η ιστορία του Πύργου του Χαροκόπου, καθώς και το ίδιο το οίκημα, δεν «φύτρωσαν» ξαφνικά, τη στιγμή που έγινε γνωστό πως προσεχώς βγαίνει στο σφυρί για ιδιωτικά χρέη μερικών εκατομμυρίων.

Ο Πύργος ήταν εκεί πάντα, για να θυμίζει όχι μόνον την ιστορία της περιοχής μας, αλλά και την εγκληματική αδιαφορία όλων εκείνων που πέρασαν από καρέκλες εξουσίας, αλλά αποχώρησαν άπραγοι. Είτε είναι πρωθυπουργοί, είτε υπουργοί Πολιτισμού, είτε τοπικοί άρχοντες.

Μάταια τα κροκοδείλια δάκρυα κατόπιν εορτής λοιπόν. Ο Πύργος Χαροκόπου είχε την ίδια αξία και πριν από πέντε και από δέκα και από πολύ περισσότερα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα σωθεί – εύχομαι και έχω βαθιά την πεποίθηση πως θα συμβεί – αλλά είναι ξεκάθαρο πως αυτό το παράλογο που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, έρχεται να αποδείξει για μία ακόμη φορά ότι είμαστε ένας λαός που λατρεύει το  «χυμένο γάλα». Μετά το σεισμό ελέγχουμε τα σπίτια αν αντέχουν, μετά τη φωτιά συζητάμε για μέτρα πυροπροστασίας, μετά την ανθρώπινη απώλεια νομοθετούμε κάτι που θα είχε σώσει τη ζωή κάποιου.

Τώρα βέβαια, η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε στο “λίγο πριν το… μετά”. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία, ακόμη κι αν ο Πύργος αποκτηθεί από τον Δήμο Λαρισαίων: Ότι όσοι σήμερα κόπτονται, το κάνουν  περισσότερο υπό τον φόβο μίας λαϊκής κατακραυγής κι ενός βαρύτατου πολιτικού κόστους και λιγότερο γιατί ξαφνικά άνοιξαν βιβλία και διάβασαν τοπική ιστορία.

Απόστολος Ράιδος