Από τα «τσίγκινα βρακιά» στον … Παπαρατσένκο!

Πάει πολύς καιρός, που μια συζήτηση στη Βουλή προκαλούσε ενδιαφέρον. Ακόμη και αν αυτή αφορούσε πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης,  που θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και σε εκλογές. Θεωρητικά πάντα, γιατί κανείς δεν θα στοιχημάτιζε σε μια τέτοια πιθανότητα…

Νομίζω ότι όλοι είχαν προεξοφλήσει το πως θα εξελισσόταν η συζήτηση, τι θα χρησιμοποιούσε ο καθένας για επιχειρήματα, τι θα ακούγονταν στη Βουλή και πως θα έκλεινε ένα τριήμερο, το οποίο γρήγορα θα ξεχαστεί.

Προσπαθώ να βρω κάτι ενδιαφέρον από τη συζήτηση και δεν τα καταφέρνω, εκτός ίσως από μικρές αναλαμπές κοινοβουλευτικού λόγου, σε μια έρημο επιχειρημάτων, που για μια ακόμη φορά προσεγγίζουν το πολιτικό κουτσομπολιό ή στην καλύτερη περίπτωση μια αντιπαράθεση μέτριων συνδικαλιστών, σε φοιτητικό αμφιθέατρο.

Είναι κουραστική η επανάληψη των ίδιων επιχειρημάτων ένθεν κακείθεν, που αναπαράγουν από τη μια, την υποχώρηση της σοβαρής πολιτικής σκέψης ( και κατά συνέπεια και του λόγου) και από την άλλη, την αγωνία της περιχαράκωσης των πολιτικών χώρων, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας.

Αντιπαραθέσεις του τύπου “είσαι ο Γκέμπελς της ΝΔ και εσύ ο Μπέρια του ΣΥΡΙΖΑ” δεν συναντάς ούτε σε καφενεία, τη στιγμή μάλιστα που η ελληνική κοινωνία βιώνει το vertigo της οικονομικής συμπίεσης από τις αυξήσεις στα είδη βασικής ανάγκης, της εκτόξευση των τιμών ρεύματος και φυσικού αερίου, της συνεχιζόμενη άδικης φορολογίας, της κατάρρευσης των μικρών επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις από την προβληματική διαχείριση της πανδημίας…

Μια κοινωνία σε βαθιά κατάθλιψη, που αδυνατεί να βρει διεξόδους, που νοιώθει εγκαταλελειμμένη, ανασφαλής και απογοητευμένη δεν μπορεί να αποδεχθεί ούτε την υπερφίαλη αντιμετώπιση των πάντων, από τον Πρωθυπουργό, ούτε την  ανούσια κριτική ενός αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που  βρίσκεται αιχμάλωτος από τα αποτελέσματα  των δικών του επιλογών, σαν πρόεδρος Κυβέρνησης…

Μια “κοκορομαχία” έχει το ενδιαφέρον μιας … κοκορομαχίας και τίποτα παραπάνω.

Και είναι πια απίστευτα κουραστική αλλά και υποτιμητική για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που αντιλαμβάνονται ότι, από τους φορείς αυτών των λογικών, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα.

Θέλουν σοβαρότητα, ρεαλισμό, υπευθυνότητα και προτάσεις που να απαντούν στα πραγματικά τους προβλήματα. Θέλουν την πολιτική, να ξαναγίνει χρήσιμη για αυτούς. Θέλουν να μπορέσουν να εμπνευστούν, να πιστέψουν, να εμπιστευτούν.

Για αυτό και αλλάζει το πολιτικό σκηνικό…

ΥΓ 1

Οι κουταβακισμοί του Πολάκη με τα “τσίγκινα σωβρακάκια”, όσο γίνονται ανεκτοί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα υπογραμμίζουν τη συνυπευθυνότητά της στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Μην απορήσουν με τις επόμενες δημοσκοπήσεις…

ΥΓ 2

Μακράν η καλύτερη στιγμή – τουλάχιστον με χιούμορ – η αναφορά Κουτσούμπα στον ιστορικό Ρατσένκο , που παρουσίασε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τα  Ρωσικά κρατικά αρχεία, για το ρόλο του ΚΚΕ στη διάρκεια του εμφυλίου. Ο Ρατσένκο… έγινε Παπαρατσένκο από το στόμα του Δ. Κουτσούμπα. Για την ουσία των εγγράφων… κάποια άλλη φορά.

Βασίλης Ραούλης