Με το μυαλό στην πανδημία της… ακρίβειας!

Όσοι έσπευδαν στα τέλη του περασμένου έτους να προεξοφλήσουν πως το 2022 θα είναι χρονιά (εθνικών) εκλογών σπεύδουν να ανακρούσουν πρύμναν. Όχι γιατί η πορεία στα αχαρτογράφητα νερά της πανδημίας το επιτάσσει, αλλά γιατί ξάφνου ξεπρόβαλε μετά την οικονομική και την υγειονομική κρίση, μία ακόμη παγκόσμια περιπέτεια, αυτή τη φορά στην ενέργεια.

Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς. Ακριβώς. Η κυβέρνηση και γενικότερα τα κράτη όλου του πλανήτη, αναπροσάρμοσαν τις πολιτικές τους με προτεραιότητα στη διασφάλιση της δημόσιας υγείας και την – κατά το ελάχιστο δυνατό – καταπόνηση της οικονομίας από την covid19. Το πλάνο διαρκώς μεταβαλλόμενο, ακόμη και σε δυτικά κράτη που για εμάς τους «χαλαρούς» ευρωπαίους της Μεσογείου, αποτελούν πρότυπο οργάνωσης και λειτουργίας.

Τα είχαν όλα στο μυαλό τους λοιπόν, αλλά δε λογάριαζαν στα ανενδοίαστα σχέδια ορισμένων, να πιέσουν ακόμη περισσότερο την ήδη ασφυκτική κατάσταση, για την προώθηση γεωπολιτικών – ενεργειακών – συμφερόντων.

Κι εδώ ακριβώς φάνηκε η γύμνια όχι μόνο μίας μικρής χώρας, δέκα και κάτι εκατομμυρίων ψυχών, αλλά το πόσο ανήμπορη φαντάζει ολάκερη γηραιά ήπειρος να «απαντήσει» στις προκλήσεις των περιβόητων (ενεργειακών) αγορών.

Οι ερμηνείες αυτής της αδυναμίας πολλές, με πρώτιστη την βεβιασμένη – και επί του πρακτέου χωρίς δικλείδες ασφαλείας – «πράσινη μετάβαση» που ουσιαστικά μας άφησε ενεργειακά αβοήθητους μέσα σε έναν ορυμαγδό θανάτων, χρεών και αφόρητης πίεσης στα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Και αυτή τη φορά πιάστηκαν κορόιδα το σύνολο των Ευρωπαίων – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων… βλέπε Γερμανία – αν αυτό μας προκαλεί λίγη παρηγοριά ως προς την πληγωμένη εθνική μας υπερηφάνεια.

Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως εδώ και καιρό, η ελληνική κυβέρνηση ή αν θέλετε ο πρωθυπουργός που έχει το προνόμιο της πρωτοβουλίας των κινήσεων, έχει πάψει να σκέφτεται την πανδημία. Παραδόξως, όσο πληθαίνουν οι επιστημονικές φωνές πως φθάνουμε στο τέλος της, τόσο σφίγγει ο κλοιός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Γιατί πολύ απλά βλέπει τις προσπάθειες δύο σχεδόν χρόνων να κρατηθεί όρθια η οικονομία και να μη διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, να καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα μπροστά στο πογκρόμ ανατιμήσεων ελέω της ραγδαίας αύξησης στην ενέργεια.

Τον λες και… άτυχο αφού αυτή τη φορά φαίνεται να ξέμεινε από άσους στο μανίκι του… Ή μήπως όχι;

Απόστολος Ράιδος