Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα Ιερώνυμου: Ο Χριστός διδάσκει πως με το ήρεμο θάρρος της αντοχής και της υπομονής όλα αλλάζουν

Στο νόημα της γέννησης του Θεανθρώπου αναφέρεται στο Χριστουγεννιάτικό του μήνυμα, ο Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ.κ. Ιερώνυμος.

Αναλυτικά το μήνυμα το Μητροπολίτη: “Αγαπητοί μου, Χριστούγεννα σήμερα, κι εμείς ψηλαφούμε με σεβασμό τα Ιερά Κείμενα και τον Λειτουργικό πλούτο της Ορθοδοξίας, καθώς περιγράφουν το πως σαρκώθηκε «ο θεός της υπομονής και της παρακλήσεως” (Ρωμ. ιε’,5). Τι σημαίνει το ότι ο Θεός μας χαρακτηρίζεται θεός ύπομονής και παρακλήσεως; Με τι κάνει ύπομονή ο Άγιος και Παντοδύναμος Θεός; Και για τι πράγμα παρακαλά ο Δημιουργός του παντός;

Ο Θεός μας κάνει ύπομονή και μάλιστα ασύλληπτη, με εμάς, τα πλάσματά του, τους άνθρώπους. Από την άρχή της δημιουργίας ποτίζουμε πικρία Εκείνον που μας έδωσε τη ζωή! Πως; Με την άνυπακοή μας, με το εγωιστικό μας θέλημα, με την άχαριστία μας. Κι ένώ ο Αγιος Θεός έχει κάθε λόγο τουλάχιστον να μας περιφρονήσει, αν όχι και να μας καταστρέψει, Αύτός στέλνει τον Μονογενή Υίό και Λόγο Του ως Λυτρωτή, Σωτήρα και Εύεργέτη στο ανθρώπινο γένος! Κάθε άνθρωπος-δημιουργός θεωρεί ότι έχει τον άπόλυτο έλεγχο του δημιουργήματος του και συμπεριφέρεται ανάλογα. Έτσι, έάν σε έναν ποιητή δεν αρέσει το ποίημά του, πολύ άπλά το σκίζει και το πετά. Έάν σε έναν ζωγράφο δεν άρέσει ο πίνακας του, πετά τον καμβά και ξεκινά έναν καινούργιο. Έάν σε ένα γλύπτη δεν αρέσει το άγαλμά του, το σπάει με την σμίλη του και προχωρά σε κάτι άλλο. Εμάς όμως, ο Δημιουργός μας δεν μας άντιμετώπισε έτσι. Όταν Τον άπογοητεύσαμε, όταν Τον πικράναμε, όταν Τον προσβάλλαμε, ούτε μας πέταξε, ούτε μας διέλυσε, ούτε καν μας ξέχασε. Ύποσχέθηκε ότι Θα στείλει Αύτόν που Θα μας έβγαζε άπό την μιζέρια της αύτοκαταστροφής μας και θα μας φρόντιζε.

Αιώνες η άνθρωπότητα περίμενε! Και δεν περίμενε με προσευχή και προσοχή στον τρόπο της ζωής της, άλλά περίμενε ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, προκαλώντας τον Άγιο Θεό με την πολυποίκιλη άμαρτία. Κι ο Θεός δεν μας άπεστράφη, μας άντεξε και τήρησε τον λόγο Του. «Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του’ χρόνου, ε’ξαπέστειλεν ο’ θεός τον υιόν αυ’τουζ γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ‘ίνα τους υπό νόμον ε’ξαγοράση, ‘ίνα την υιοθεσίαν α’πολάβωμεν.» (Γαλ. δ’, 4-7). Δεν έκανε όμως, ύπομονή ο Θεός μέχρι που ήλθε η κατάλληλη ώρα να σαρκωθεί ο Χριστός μας. Και στη συνέχεια και μέχρι σήμερα και έως της συντέλειας του αίώνος κάνει ύπομονή μαζί μας. Το ψέλνουμε κάθε βράδυ στον εσπερινό: «έάν άνομίας παρατηρήσεις Κύριε, Κύριε τις ύποστήσεται; ότι παρά Σοι ο ίλασμός έστι» (Ψαλμ. ριθ’,4), δηλαδή «έάν Κύριε άρχίζεις και έξετάζεις τις άμαρτίες μας, ποιος μπορεί να άντέξει τον έλεγχό Σου; Όμως, δεν το κάνεις γιατί είσαι έλεήμων»! Μας ύπομένει λοιπόν ο Θεός, περιμένοντας την πνευματική μας ώρίμανση και έπιστροφή στον ούράνιο Πατέρα.

Πέραν όμως, της διαχρονικής άγαπητικής και υπομονετικής συμπεριφοράς του Θεού και Πατρός, το παράδειγμα του Χριστού μας διδάσκει το ίδιο. Σαρκώνεται και δεν σπεύδει σαρωτικά να άνατρέψει την κατεστημένη άμαρτία. Δεν έπιδιώκει άπότομα και άμέσως να διορθωθούν όλα και να επιβληθούν με όποιαδήποτε μέσα οι άρχές του Εύαγγελικού μηνύματος. Κινείται με ύπομονή, ούσιαστικά άντέχοντας κι όχι ύπομένοντας. Τι σημαίνει αύτό; Δεν άντιμετώπισε ούτε παθητικά, ούτε μοιρολατρικά, ούτε στωικά τα όσα του συνέβησαν. Έργάσθηκε δυναμικά με έργο και Λόγο για να πείσει για το Λάθος, για την κατάπτωση, για το απάνθρωπο και να διδάξει το σωστό, το σωτήριο, το άγιο!

Έτσι, ύπομένει η καλύτερα, αντέχει την αδιαφορία και το άφιλόξενο της Βηθλεέμ, την καταστρεπτική εναντίον του και βίαιη μανία της πολιτικής εξουσίας, την προσφυγιά στην Αίγυπτο, την σιωπηλή αναμονή μέχρι να ξεκινήσει η δημόσια δράση του ύποτασσόμενος σε ανθρώπους, και αργότερα την απόρριψη του σωτήριου κηρύγματος Του άπό τους συγχρόνους Του, την εναντίον Του διαβολή και συκοφαντία, τις στενόκαρδες και στενόμυαλες συμπεριφορές άπό τους δικούς του άνθρώπους, την άπάνθρωπη συμπεριφορά των Ρωμαίων στρατιωτών και τέλος, τον άτιμωτικό θάνατο!

Οταν έχουμε τέτοιο παράδειγμα, τέτοια υποθήκη ζωής, τέτοια παρακαταθήκη Πίστης και Ήθους, πως μπορούμε και προδίδουμε τον ίδιο τον Χριστό μας ίσχυριζομενοι ότι «δεν άντέχουμε άλλο», «δεν πάει άλλο» και τα όμοια; Σκληρές οι συνθήκες της ζωής μας. Μήπως δεν ήταν πάντα; Και πως οι παλαιότερες γενεές άντεχαν; Μήπως ψάχνουμε δικαιολογία; Μάλλον έχουμε μάθει να μην άντέχουμε κι άντί να άντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις και τις εύθύνες μας, κοιτάζουμε να δραπετεύσουμε άδαφορώντας για τις συνέπεις. Γυρίζουμε την πλάτη και άποχωρούμε υποχωρώντας άτακτα, ξεχνώντας συνάμα ότι έτσι εγκαταλείπουμε τη ζωή στην όποια καλούμαστε να γίνουμε πρωταγωνιστές με την ουσιαστική συμμετοχή μας κι όχι παθητικοί θεατές με την άδιαφορία και την άρνησή μας. Γι αύτό φεύγει η ζωή μέσα άπό τα χέρια μας κι εμείς αισθανόμαστε τις έξουθενωτικές συνέπειες.

Ο Χριστός μας σαρκώνεται ώστε οι άνθρωποι να έχουμε την δύναμη να αντέχουμε και να ζούμε ελεύθερα. Κι αύτό το κάνει διδάσκοντας ένα ήθος, το όποιο ενδεχομένως χρειάζεται το χρόνο του για να το κατανοήσουμε και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος για να το έγκολπωθοϋμε. Ο «πράος και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια’,29) Χριστός μας, γεννάται και ύποστασιοποιεί την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της ανθρωπότητας άπορρίπτοντας την βία και προτείνοντας ως μόνον όπλο την πειθώ, την «παράκληση», την διδασκαλία που οδηγεί στην ειρήνη και την ισορροπία στις ψυχές μας.

Ο Χριστός κηρύττει, διδάσκει και παραθέτει παράδειγμα πως με το ήρεμο θάρρος της αντοχής και της υπομονής όλα άλλάζουν. Κι εκεί που φαίνονται αδιέξοδα, χαράζονται δρόμοι ύπέρβασης και βελτίωσης στην κοινωνία, στις άνθρώπινες σχέσεις, στις οικογενειακές σχέσεις, στα ζητήματα ύγείας, στα οικονομικά προβλήματα, στη μόρφωση, στην έπιστήμη, στις όποιες προσπάθειες. Επιτέλους, ας ωριμάσουμε κατανοώντας ότι ο ειρηνικός τρόπος ζωής, η Ορθόδοξη πνευματικότητα, η αντοχή στις θλίψεις και κυρίως, η κατανόηση του παραδείγματος και της διδασκαλίας του Κυρίου είναι τα μόνα που μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε την καθημερινότητα μας καλύτερη και την κοινωνία μας παράδεισο. Καλά κι εύλογημένα Χριστούγεννα.”