Η ψηφοθηρία ευτελίζει πανεπιστήμια και αυξάνει τους πεινασμένους

Η απόφαση της κυβέρνησης να θέσει ένα κατώτατο όριο, μία ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια λοιδορήθηκε και αποθεώθηκε σύναμα. Γιατί πάντα στη ζωή το νόμισμα έχει δύο όψεις. Αλλά αυτό που πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου, είναι πως οι αποφάσεις παίρνονται συνήθως βάζοντας στη ζυγαριά το άσπρο και το μαύρο.

Προσεγγίζοντας με όση κοινή λογική μπορεί κάποιος να επιστρατεύσει: Τα τελευταία χρονιά ζήσαμε το παντελώς παράδοξο να εισάγεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σχεδόν όποιος… έβλεπε φως και έμπαινε μέσα. Άνθρωποι που πήγαν στις πανελλαδικές εξετάσεις για την εμπειρία, για να σπάσουν την πλάκα τους ή για να γλιτώσουν την κατσάδα των γονιών τους στο σπίτι, άνθρωποι που παρέδωσαν σχεδόν λευκή κόλλα, έγιναν ξαφνικά φοιτητές εν μία νυκτί! Προσωπικά έχω ζήσει περίπτωση δικού ανθρώπου που με κάτι παραπάνω από 3, έγινε φοιτήτρια σε τμήμα του ΤΕΙ της Λάρισας!

Ο αντίλογος έχει κι αυτός τα δικά του επιχειρήματα: «Κινδυνεύουν με λουκέτο τμήματα με ότι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη αλυσίδα των τοπικών κοινωνιών που τροφοδοτείται οικονομικά από τους φοιτητές». «Θα μείνουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεκάδες χιλιάδες απόφοιτοι λυκείου». «Η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στην ιδιωτική εκπαίδευση και ωθεί σε αυτή τους κομμένους από τα δημόσια πανεπιστήμια». Αυτά εν ολίγοις…

Αλήθεια όμως, εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνον στην ουσία, που δεν είναι άλλη από την εκπλήρωση της αποστολής των πανεπιστημίων, την παράδοση στην παραγωγική δραστηριότητα αποφοίτων που διαθέτουν όλα τα εχέγγυα και ανταποκρίνονται πλήρως στις ακαδημαϊκές προδιαγραφές φοίτησης, που οδηγούμαστε; Πόσοι από εκείνους που εισήχθησαν με μονάδα ή με τρία ή πέντε, κατάφεραν να αποφοιτήσουν και ποια είναι σήμερα η τύχη τους; Για ποια αξιοκρατία μιλάμε όταν επιχειρούμε να εξισώσουμε έναν μαθητή που μόχθησε και έφθασε στο 15, στο 18 ή και στο σχεδόν άριστα, με εκείνον που δεν κατάφερε να γράψει ούτε καν το αξιοπρεπές – κατά τα σχολικά πρότυπα που μεγάλωσαν γενιές – δέκα; Ποια είναι η ποιότητα των ίδιων των πανεπιστημίων όταν σε αυτά φοιτούν μαθητές που δεν πληρούν τις ελάχιστες απαιτήσεις και ποιος ο αντίκτυπος στην ζωτικής σημασίας ερευνητική τους διάσταση;

Όχι φίλοι μου, δεν είναι ρατσισμός. Είναι αξιοκρατία. Και το χειρότερο όλων είναι πως η πολιτική διαμάχη που μαίνεται αυτές τις ημέρες, εστιάζεται στη βάση εισαγωγής και όχι στην ασύλληπτη στρεβλότητα του επαγγελματικού προσανατολισμού στη χώρα μας.

Δεν είναι δυνατό την ώρα που στα τεχνικά επαγγέλματα θησαυρίζουν φιλότιμοι οικονομικοί μετανάστες και που στα εργατικά χέρια παρακαλάμε γειτονικές χώρες, εμείς να μαλώνουμε για το επουσιώδες.

Που οδηγούμαστε εν τέλει; Σε πανεπιστήμια που ευτελίζονται, σε αιώνιους φοιτητές και σε μία οικονομία που βρίθει ανέργων επιστημόνων και που αναζητά απεγνωσμένα εργαζόμενους στον τεχνικό τομέα. Ναι, σε αυτόν που ο μπαμπάς και η μαμά θεωρούν tre banal για το καμάρι τους. «Γιατρός και δικηγόρος» να γίνει το παιδί. Κι ας μην βγάζει ούτε τον βασικό μισθό φθάνοντας τα 30 του χρόνια. Κι εμείς να συζητάμε για τη βάση. Καληνύχτα σας.

Απόστολος Ράιδος