Τεκμήριο της αθωότητας: Τι είναι αυτό;

Γράφει ο Απόστολος Ράιδος

Η αποκάλυψη της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, για κάτι που ως κοινωνία όλοι λίγο – πολύ γνωρίζουμε, έχουμε ακούσει, αλλά ελάχιστοι έχουν τα άντερα να καταγγείλουν. Το μπράβο λοιπόν στην κ. Μπεκατώρου είναι ελάχιστο από ένα κράτος που φαντάζει ανίκανο να διασφαλίσει την συνταγματικά κατοχυρωμένη και θεμελιώδη ισότητα των δύο φύλων και τη διασφάλιση της ατομικής αξιοπρέπειας. Η χιονοστιβάδα των καταγγελιών που έπονται καθημερινά εξάλλου, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.

Θα μου επιτρέψετε όμως να σκεφθώ ολίγον τι αντισυμβατικά σε σχέση με τη διάθεση του πλήθους για «κρεμάλες στους βιαστές» και τη δίψα για «αίμα» που ξεχειλίζει στα social media.

Σε ένα ευνομούμενο κράτος δικαιώματα δεν έχει μόνον το θύμα, αλλά – ω! παράταιρο για τη σκέψη κάποιων – και ο θύτης! Είναι το λεγόμενο «τεκμήριο της αθωότητας» που υποτίθεται πως προστατεύει έναν κατηγορούμενο μέχρι τα όργανα της δικαιοσύνης αποφασίσουν τελεσίδικα για την ενοχή ή την αθωότητά του.

Αυτό το… ρημάδι το τεκμήριο πήγε περίπατο στην υπόθεση της κ. Μπεκατώρου. Η καταγγέλλουσα εξομολογήθηκε το δράμα της κινητοποιώντας τα αντανακλαστικά ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας και λίγες ώρες μετά, στα πρωτοσέλιδα των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης φιγουράριζε όχι μόνον το ονοματεπώνυμο του καταγγελλόμενου, αλλά και η φωτογραφία του!

Η απόλυτη διαπόμπευση που δε θα συνέβαινε ούτε στο γειτονικό σουλτανάτο, εκεί που ο Ερντογάν με συνοπτικές διαδικασίες και δίκες (;) εξπρές, στέλνει πολίτες πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Αφού η ολυμπιονίκης το κατήγγειλε και ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός τη στηρίζει, προφανώς και ο καταγγελλόμενος καταδικάστηκε δια βοής από τον όχλο. «Άρον – άρον σταύρωσον αυτόν», με πρωτοστάτες μέσα ενημέρωσης που αρέσκονται στο να ξεδιψούν τη δίψα του κοσμάκη για κλειδαρότρυπα και να εκτονώνουν τους θυμωμένους ενόρκους του facebook και του twitter.

Και η Ελληνική δικαιοσύνη για ακόμη μία φορά Πόντιος Πιλάτος, συμπαρασυρόμενη από το θυμικό της κοινωνίας. Όχι τυφλή, ούτε κουφή, μονάχα βουβή. Και ο νόμος περί προστασίας προσωπικών δεδομένων στον κάλαθο των αχρήστων μίας a la carte εφαρμογής του συντάγματος. Και το «τεκμήριο της αθωότητας» περιττό αξεσουάρ μίας δημοκρατίας που εξαντλείται στα… ανώτατα δικαστήρια των εντυπώσεων. Και μέσα σ’ όλα αυτά, το σύνολο του πολιτικού κόσμου άφωνο, γιατί έτσι το βολεύει η περίσταση. Ω καιροί! Ω ήθη!