Η Λάρισα της Κωνσταντίνας Τάκαλου – Από την ερασιτεχνική σκηνή του Θεσσαλικού ως μαθήτρια γυμνασίου, στο Εθνικό Θέατρο

Η Κωνσταντίνα Τάκαλου μεγάλωσε στο Ομορφοχώρι όπου πήγε δημοτικό σχολείο και έκτοτε πηγαινοερχόταν στη Λάρισα για το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Στην Τρίτη Γυμνασίου έπαιξε στην Ερασιτεχνική Σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου, ξανά μετά το πανεπιστήμιο και αργότερα για τρία χρόνια σε παραστάσεις του Θεσσαλικού. Ζει στη Αθήνα και παίζει θέατρο επί χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, στο Εθνικό Θέατρο και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου

«Εγώ μετράω τη ζωή μου και το χρόνο που περνάει ανάλογα με την παράσταση που έπαιζα… με ποιους έκανα παρέα τότε, σε ποια μαγαζιά πηγαίναμε, σε τι ηλικία και φάση ήταν το παιδί μου τότε» μου συστήνεται και μετά μιλάμε για το πως μια στάση λεωφορείου έξω από το ΔΩΛ την έκανε να θέλει να γίνει ηθοποιός, για τη ροή που ακολούθησαν τα πράγματα και τα κομβικά σημεία που έχουν να κάνουν με τη Λάρισα.

«Ακούστηκε λόγος θεατρικός για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο και αυτό το έκανα εγώ, μια Λαρισαία, με τις Βάκχες».

Χωρίς να γνωριζόμαστε, αποφασίσαμε να μιλήσουμε στον ενικό, γιατί έτσι μας βγήκε…

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος… το καλοκαίρι έπαιξες στην πολυσυζητημένη παράσταση στο Α΄Αρχαίο Θέατρο με τις Βάκχες από το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πως ένιωσες;

Θα το θυμάμαι για πάντα. Ακούστηκε λόγος θεατρικός για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο και αυτό το έκανα εγώ, μια Λαρισαία. Το συναίσθημα ήταν αντίστοιχο με την πρώτη φορά που έπαιξα στην Επίδαυρο· να νιώθεις παρούσα και απούσα από χαρά. Δεν με ένοιαζε αν η παράσταση ήταν καλή ή όχι· μόνο το ότι εγώ ήμουν εκεί.

Πάντα έλεγα πως αν την ώρα που παίζω κατέβει ο Θεός του Θεάτρου θα νιώσω μέσα μου μια μεγάλη σιωπή. Και αυτό ένιωσα μέσα στο Αρχαίο Θέατρο.

Ξανασυνάντησα για την παράσταση παλιούς φίλους τεχνικούς από το Θεσσαλικό, την οικογένεια του Θεσσαλικού. Υπήρξαν φίλοι που περπατούσαν απέξω στη Βενιζέλου, εκεί που ψώνιζα μικρή και τώρα έπαιζα θέατρο, και άκουγαν τη φωνή μου…

Βέβαια γράφτηκαν πολλά και από πολλούς για τις πλαστικές καρέκλες – που εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι δεν είναι καθόλου της αισθητικής μου, εμείς κάναμε πρόβες σε ολόκληρο το χώρο και την ημέρα της παράστασης με απόφαση της εφόρου τοποθετήθηκαν οι πλαστικές καρέκλες – ότι δεν ήταν παραγωγή του Θεσσαλικού Θεάτρου, αλλά κανείς δεν έγραψε ότι έπαιξε μια Λαρισαία. Μόνο η Κωνσταντίνα Καρυδάκη μου ζήτησε συνέντευξη.

Όλο αυτό με λύπησε βαθιά. Ήταν αντιφατικό· από τη μια η μεγάλη μου χαρά που ήμουν μέσα στο Α΄Αρχαίο Θέατρο και από την άλλη μια λύπη, μια λύπη ως ματαίωση χαράς.

Και τώρα ας πάρουμε το νήμα από την αρχή… Μεγάλωσες στο Ομορφοχώρι και εκεί πήγες Δημοτικό. Μετά συνέχισες Γυμνάσιο και Λύκειο με τη Λάρισα…

Η γιαγιά και θείοι μου ζούσαν στη Λάρισα, οπότε πηγαινοερχόμουν πολύ συχνά και πριν το Γυμνάσιο. Το Ομορφοχώρι, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι πολύ κοντά στη Λάρισα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μεγαλώσω σε ένα πιο απομονωμένο χωριό, να έχω ολοκληρωμένη την εμπειρία, όπως στην Αιγάνη, από όπου κατάγεται ο πατέρας μου. Έτσι όμως ίσως έχανα όλες τις εικόνες από τη Λάρισα που με διαμόρφωσαν ως άνθρωπο και μου έδωσαν το ερέθισμα για να γίνω ηθοποιός.

Το χωριό είναι για μένα η πρώτη μου μεγάλη βιβλιοθήκη. Είναι σπουδαίο να ζεις μέσα σε αυτό τον κάμπο και να περπατάς στον κάμπο. Πηγαίναμε με τα πόδια μέχρι το Γιντίκι στο ξωκκλήσι και έβλεπα κάτω όλο τον κάμπο. Τον κάμπο και τα βουνά.

Πως δηλαδή σε επηρέασε η επαφή με την Λάρισα στο να αποφασίσεις να γίνεις ηθοποιός;

Από την 5^η Δημοτικού κατέβαινα στη Λάρισα για να κάνω αγγλικά με το αστικό λεωφορείο που σταματούσε μπροστά στο ΔΩΛ. Όσο περίμενα λοιπόν εκεί το επόμενο δρομολόγιο, σχεδόν καθημερινά, δύο μεγάλα πράγματα συνέβαιναν. Άκουγα τα μουσικά όργανα από τα μαθήματα και τις πρόβες και παρατηρούσα τις αφίσες έξω από το κτίριο για τις παραστάσεις του Θεσσαλικού Θεάτρου, που τότε γινόταν στο Ωδείο.

Παρατηρούσα τους ηθοποιούς να μπαινοβγαίνουν, να κάθονται και να συζητούν και έβλεπα όλον αυτό τον παλμό του κόσμου του θεάτρου που με εντυπωσίαζε έντονα. Δεν θυμάμαι αν ζήτησα ποτέ από τη μητέρα μου, που με συνόδευε, να πάμε και μεις να δούμε κάποια παράσταση…

Όλο αυτό που γινόταν στο ΔΩΛ μου κίνησε την περιέργεια και αργότερα στην κατασκήνωση, όπου διοργάνωναν σκετς και διαγωνισμούς χορού, μορφοποιήθηκε όλο αυτό. Μέχρι πρόσφατα, θεωρούσα ότι η κατασκήνωση έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή μου να ασχοληθώ με το θέατρο, αλλά στην καραντίνα το σκέφτηκα περισσότερο και συνειδητοποίησα ότι το βασικό ερέθισμα προήλθε από αυτές τις αναμονές μου έξω από το Δημοτικό Ωδείο για το λεωφορείο.

Μετά άρχισα να ψάχνω και βρήκα τον τρόπο με την Ερασιτεχνική Σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου.

Πόσο χρονών ήσουν τότε;

Πήγαινα στην Γ΄Γυμνασίου

Ποια είναι η πρώτη παράσταση που είδες στη Λάρισα;

Ο Κύκλος με κάθε κιμωλία του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου στο Γαλαξία. Θυμάμαι έντονα τα κουστούμια· έτσι γνώρισα και τον Γιώργο Ζιάκα. Μου άρεσε πολύ η παράσταση, θυμάμαι μέχρι και τον Τσιάνο με βελέντες και γούνες… Τα καπέλα ήταν στολισμένα με φρούτα. Η εικόνα που έχω για την παράσταση έιναι ένα μπλε ποτάμι και ο Τσιάνος με την κόκκινη βελέντζα. 35 χρόνια μετά και την έχω μπροστά μου… Χρόνια μετά, στην Αθήνα άκουσα την Άννα Κοκκίνου και θυμήθηκα τη φωνή της από εκείνη την παράσταση!

Έκανες χορό και στίβο. Γιατί σπούδασες Τεχνολογία Τροφίμων στη Θεσσαλονίκη. Πως συνδυάζονται όλα αυτά;

Στο στίβο είχα προπονητή τον υπέροχο Κώστα Παπαγεωργίου, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας. Πιστεύω πάρα πολύ στους δασκάλους. Ο αθλητισμός με βοήθησε πολύ, και για μένα υπάρχει σχέση με το θέατρο. Στο ένα υπάρχει ο προπονητής και στο άλλο ο σκηνοθέτης. Και οι δύο σε προετοιμάζουν, σε κατευθύνουν σε χρονομετρούν, σου τονίζουν τα θετικά σου στοιχεία και σου λένε τι πρέπει να βελτιώσεις. Ο προπονητής προπονεί το σώμα και ο σκηνοθέτης τη φαντασία. Υπάρχει μια τελετουργία.

Βρίσκω ένα παραλληλισμό με τη θρησκεία, υπό την έννοια ότι κάποιος σε καθοδηγεί κάπου σε κάτι μεγαλύτερο. Όλα αυτά δεν είναι μακρυά από το θέατρο.

Πήγαινα πάντα με τη ζωή. Η κλίση είναι κάτι διαφορετικό από το ταλέντο. Εγώ αισθανόμουν πάντα ένα κάλεσμα προς το θέατρο και δεν ήξερα να το αξιολογήσω. Αντί να πάω σε δραματική σχολή, έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στα ΤΕΙ ως Τεχνολόγος Τροφίμων. Στη Θεσσαλονίκη, απευθύνθηκα σε κάποιον και του ζήτησα βοήθεια για να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό και μου είπε ότι δεν κάνω για ηθοποιός.

Αλλά ευτυχώς υπήρξε ξανά η Λάρισα.

Αναφέρεσαι στη Φαύστα;

Ναι. Ο Δημήτρης Δημητρούλιας και ο Δημήτρης Ράικος μου πρότεινα να χορέψω μια γατούλα στη Φαύστα.

Τότε αποφάσισα ότι δεν πρέπει ποτέ να ακούμε τους άλλους αλλά μόνο εμάς.

Κάθισα ένα χρόνο τότε στη Λάρισα. Και στα 23 μου πήγα στην Αθήνα και ένιωθα μεγάλη· τελείωσα τη σχολή στα 26 και υπήρξα τυχερή. Ο Πέτρος Σεβαστίκογλου από το Εθνικό μου έδωσε την πρώτη μου δουλειά. Μετά γνώρισα τον Θόδωρο Τζαζόπουλο. Έπειτα με τον Τερζόπουλο ταξιδεύαμε πολύ στο εξωτερικό και έγινα πιο ανοιχτή αλλά και πιο απαιτητική και από μένα και από τις συνθήκες που θα πρέπει να έχει μια παράσταση. Μετά συνεργάστηκα με τον Στάθη Λιβαθινό στο Εθνικό και στους τρεις μήνες αρρώστησε ο μπαμπάς μου.

Και τότε επέστρεψες ξανά στη Λάρισα, σωστά;

Γύρισα για να φροντίσω τον πατέρα μου και με την Ολεάνα γνώρισα τον Ζιάκα. Μου πρότειναν να παίξω την Άννα Φρανκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο· ήταν να τη σκηνοθετήσει ο Τάσος Μπαντής, αλλά τελικά την ανέβασε ο Κώστας Τσώνος. Έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία η Άννα Φρανκ.

Έμεινα δύο χρόνια τότε στη Λάρισα και έπαιξα στην Ολεάνα, στην Άννα Φρανκ, μια καλοκαιρινή παράσταση με το Παραμύθι χωρίς όνομα και το Γλάρο όπου έπαιζα τη Μίνα.

Έκτοτε, πότε ξαναέπαιξες στη Λάρισα;

Δεν μου προτάθηκε ποτέ έκτοτε να παίξω στη Λάρισα. Ήρθα μόνο το 2012 όταν ζήτησα να φέρω τη Φρίντα, παραγωγής του Θεάτρου Κεφαλληνίας, που παιζόταν ήδη με μεγάλη επιτυχία για 3 χρόνια· με δικά μου έξοδα έφερα τα σκηνικά στη Λάρισα. Η παράσταση παίχτηκε για δύο βράδια και ήταν φουλ.

Η Κυριακή Σπανού μου ζήτησε να φέρουμε πέρυσι τις Δούλες από το Θέατρο Τέχνης, αλλά δεν καταφέραμε να συντονίσουμε τα προγράμματά μας.

Πως σου φαίνεται η Λάρισα σήμερα;

Δεν έχω χάσει επαφή όλα αυτά τα χρόνια. Έρχομαι συχνά για να δω τη μητέρα μου, φίλους και συγγενείς. Αλλά έχει αλλάξει η Λάρισα. Είναι πιο όμορφη, με τους πεζοδρόμους, το ποτάμι και το πράσινο στο κέντρο, τον Άγιο Αχίλλειο που τώρα γίνεται χαμός· εμείς είμαστε παιδιά του Δικαστικού και της κεντρικής Πλατείας.

Σε ποια μαγαζιά πήγαινες μικρή;

Στον Ιριδανό, από τότε που ήταν στην 28^η Οκτωβρίου, στο Moevenpic. Στη Bibero και στη Stadium, στο Μονοπώλιο και στη Λάμπα έχουμε κάνει τρελά γλέντια. Όλα αυτά τα μαγαζιά δεν υπάρχουν πλέον και μου λείπουν…

Ποια κτίρια θα έπρεπε να διασώζονται μέχρι σήμερα;

Το σπίτι Ζαρίμπα, εκεί που έγραψε ο Καραγάτσης, μια απίστευτη μονοκατοικία απέναντι από τον Διόνυσο που γκρεμίστηκε. Άλλο ένα συγκλονιστικό σπίτι ήταν η μονοκατοικία στην γωνία στην Πλατεία Ταχυδρομείου, απέναντι από το Grand Hotel, εκεί που τώρα είναι το Intersport· είχε ένα υπέροχο κήπο… ή και το πατρικό σπίτι του Γιάννη Σιλιβρίδη.

Όταν μικρή διαβάζεις παραμύθια, προσπαθείς να σκεφτείς ποιος θα μπορούσε να είναι ο χώρος του παραμυθιού στην πραγματικότητα. Υπήρχαν πολύ λίγα τέτοια σπίτια στη Λάρισα, γιατί είχε ήδη πολλές πολυκατοικίες. Καθόμουν με τις ώρες μπροστά σε αυτά και τα χάζευα…

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσείο στην πόλη;

Το Λαογραφικό. Με τη Λένα Γουγιώτη ήμασταν πολύ καλές φίλες, αν και ήταν πολύ μεγαλύτερη από μένα. Όταν έφυγα από τη Λάρισα, μου τηλεφωνούσε και με έβαζε να τις διηγηθώ τις παραστάσεις που έπαιζα… Όταν της είπα ότι ήμουν έγκυος, μου έστειλε ένα εκπληκτικό μαρμάρινο αντικείμενο, τον Άγιο Γεώργιο, που ήταν από τη συλλογή του μουσείου.

Πολύ σημαντικό θεωρώ και το Μουσείο Κατσίγρα και νιώθω μεγάλη αγάπη για τον Μύλο, ως πολυχώρο· εκεί έχω κάνει χορό, στη σκηνή του Θεσσαλικού έχω παίξει και έχει τον Τιριτόμπα και το Club του Μύλου που τελευταία φορά άκουσα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Η πρώτη συναυλία που θυμάσαι;

Είμαι στο γυμνάσιο και πηγαίνω με την αδερφή μου στο Αλκαζάρ που παίζει ο Νταλάρας… ήταν η πρώτη μου συναυλία και ήταν συγκλονιστική· μια λαοθάλασσα, τύπου συναυλία στην Αμερική με τους Pink Floyd που σείεται το σύμπαν.

Και μια συναυλία με τον Παπάζογλου στο Κηποθέατρο θυμάμαι· τότε η αδερφή μου ήταν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και άκουγε με τρέλα Παπάζογλου…

Ποιες θεωρείς μεγάλες προσωπικότητες της Λάρισας;

Θα μιλήσω για προσωπικότητες που έχω γνωρίσει… Πρώτα θεωρώ τον Γιώργο Ζιάκα και τον Κώστα Τσιάνο. Και την Άννα Βαγενά φυσικά. Τον  Λαζόπουλο για την ευφυΐα του. Τον Νίκο Σαμαρά, τον Ανδρέα Γιανούτσο ως εικαστικούς… τον Λαζόγκα.

Επαγγελματικά με τι ασχολείσαι αυτό το διάστημα;

Κάνουμε γυρίσματα για την web παράσταση του Ανδρέα Φλουράκη 10 Μονόλογοι, ένα έργο που γράφτηκε μέσα στην καραντίνα· 10 ηθοποιοί ερμηνεύουμε από έναν μονόλογο .

Επίσης το Θέατρο Τέχνης ετοιμάζει κάποια ραδιοφωνικά θεατρικά.

Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, ετοιμάζουμε θεατρικά του Γιώργου Κουτλή με μουσική που γράφεται ειδικά και παράλληλα κάνω διαδικτυακές πρόβες για τις Παραλλαγές αρ. 33 που σκηνοθετεί ο Γιώργος Πέτρου και θα ανέβει τέλος Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής· είναι ένα πρόσφατο έργο, πρόζα, που αναφέρεται στη ζωή και τον θάνατο του Μπετόβεν.

Μετά τις γιορτές θα ξεκινήσω πρόβες για το Εθνικό για τη Βαβυλωνία σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, που βάσει προγραμματισμού είναι κάνει πρεμιέρα τον Μάρτιο.

Βέβαια, θα εξαρτηθεί από τις συνθήκες της πανδημίας αν οι παραστάσεις γίνουν κανονικά ή είναι θα είναι σε live streaming.

Παράλληλα, διδάσκω στο Θέατρο Τέχνης και στην Αθηναϊκή Σκηνή, αλλά τα μαθήματα έχουν διακοπεί αυτό το διάστημα λόγω καραντίνας.

Κωνσταντίνα, σε ευχαριστώ πολύ και πολύ θέλω να βρεθούμε και από κοντά να σε γνωρίσω…

Και γω θέλω… και σου εύχομαι να κάνεις πάντα αυτό που σου αρέσει… και η Λάρισα να συνεχίσει να στηρίζει και να αγαπά τον πολιτισμό.