Η τριλογία των cult bar της Λάρισας: Μαντάτο – Το μαγαζί που παραμένει εμπειρία

Το Μαντάτο άνοιξε τις πόρτες του το 1994 και μετρά 26 χρόνια στη νυχτερινή ζωή της Λάρισας.

Ο Θωμάς Γκόλαντας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις· όποιος έχει πάει έστω και μία φορά στο Μαντάτο τον έχει καταχωρήσει στο μυαλό του ως συνώνυμο του μαγαζιού· γιατί το Μαντάτο είναι ο Θωμάς. Ο Θωμάς, η εξτραβαγκάντ περσόνα του και οι μουσικές του.

Ο Θωμάς με καταγωγή από Αμπελάκια, μεγάλωσε στην Αθήνα και ήρθε στη Λάρισα γιατί πέρασε στα ΤΕΙ Νοσηλευτικής. Την ημέρα που ήταν να παρουσιάσει την πτυχιακή του και να τελειώσει τη σχολή, όσο περίμενε να τον φωνάξουν, κάνει εικόνα τον εαυτό στο μέλλον ως νοσηλευτή και λέει «Ε, όχι!», φεύγει και αποφασίζει να ανοίξει ένα μπαρ… και κάπως έτσι η Λάρισα απέκτησε το Μαντάτο.

Το 1994, ψάχνει στην πόλη τον κατάλληλο χώρο· είχε, όπως μου είπε, δύο μαγαζιά στο νου του, την παλιά Τσαγερί και το κτίριο της Σπηλαιολογικής Εταιρίας Λάρισας  που αργότερα φιλοξένησε το Funk & Jazz. Την ημέρα που είχε ραντεβού και με τους δύο ιδιοκτήτες για να καταλήξει και κλείσει ένα από τα δυο, συναντά τυχαία ένα φίλο του και του λέει τι σχεδιάζει. «Υπάρχει και ένα άλλο, η παλιά Στοά· τους πρότειναν να γίνει gay bar γνωστής αλυσίδας, τα παιδιά που το ‘χαν “κώλωσαν”, οι ιδιοκτήτες θορυβήθηκαν και έκλεισε» του λέει και «τυχαίνει να έχω τα κλειδιά». Και τον πήγε να το δει.

«Μπαίνω μέσα» θυμάται ο Θωμάς «το βλέπω, βγαίνω αμέσως, πάω στο περίπτερο απέναντι, παίρνω 25 μπύρες, ξαναμπαίνω μέσα, βάζω μουσικές σε ένα ραδιοφωνάκι και χάνομαι· και τότε το βλέπω όλο μπροστά μου… Δεν πήγα ποτέ στα άλλα δύο ραντεβού, όπως κατάλαβες. Το έκλεισα την ίδια μέρα και έμεινα με 42 δραχμές… δεν φτάναν ούτε ένα πακέτο Malboro».

Ο χώρος τότε δεν ήταν έτσι όπως τον ξέρουμε· είχε δωμάτια με καρέκλες σκηνοθέτη και μοκέτες. «Αρχίζω να το δουλεύω έτσι όπως είναι, φεύγω από το σπίτι που έμενα και ζω εκεί για 9 μήνες» και σ΄ αυτό το διάστημα το μαγαζί αρχίζει και μαζεύει φίλους. Κάποια στιγμή το κλείνει για δυο εβδομάδες για να το βάψει και για να κάνει μια μικρή ανακαίνιση και «η στέρηση φαίνεται πως λειτούργησε και άρχισε ο χαμός» μου εξηγεί… Το 1999 φτιάχνει το Μαντάτο όπως είναι σήμερα και από τότε δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

«Γιατί το είπες Μαντάτο;» τον ρωτάω· είναι από την είδηση μου εξηγεί, αυτό που σημαίνει το μαντάτο δηλαδή «ήθελα να είναι μια είδηση για την πόλη που θα την πουλήσω στην Ελευθερία, αλλά τελικά δεν το έκανα πότε…».

Ο καλλιτεχνόκοσμος που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο Μαντάτο άρχισε να πηγαίνει συστηματικά από την εποχή που το Θεσσαλικό Θέατρο έκανε ραδιοφωνική εκπομπή στο Δημοτικό Ραδιόφωνο· ήταν η περίοδος που η Ερασιτεχνική Σκηνή με τον Ανδρέα Τσατσαρή ανέβαζε ένα έργο για το ραδιόφωνο· δεν είχαν που να κάνουν πρόβες και πήγαιναν στο Μαντάτο. «Κάποια στιγμή, χρειάστηκε να αντικαταστήσω κάποιον που έλειπε και έτσι έπαιξα τον πρώτο και μοναδικό ρόλο στη ζωή μου, το παλληκάρι β΄… Από τότε ξεκίνησε η καλλιτεχνική ροή».

Πήγαιναν στην αρχή πολύ ο Νίκος Σαμαράς και ο Νίκος Ζούκας με τις παρέες τους και μετά σιγά σιγά άρχισαν όλοι οι Λαρισαίοι καλλιτέχνες και ακολούθησαν οι επώνυμοι ηθοποιοί και τραγουδιστές που ερχόταν στην πόλη για κάποια παράσταση ή συναυλία. «Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, στήριξε πολύ, έκανε στο Μαντάτο πολλές συναυλίες» λέει και συνεχίζει «Όλη η Λάρισα έχει περάσει από το Μαντάτο… από τον παππού τον Δημητρακόπουλο, πάντα συνοδευόμενο με ωραίες παρουσίες, μέχρι τον Αγοραστό· πολιτικοί, επιχειρηματίες όχι μόνο καλλιτέχνες».

Και είναι όντως κάποιες βραδιές που το να καταλήξεις στο Μαντάτο είναι μονόδρομος… για να ακούσεις μουσική που αλλού αποκλείεται να τη βρεις, να σοκαριστείς με τις αψυχολόγητες αλλαγές στα τραγούδια του Θωμά, να μιλήσεις, να τραγουδήσεις, να φιλοσοφήσεις, να ακούσεις ιστορίες, να φλερτάρεις και φυσικά να πιεις.

Γιατί το Μαντάτο παραμένει εμπειρία!

Ρεπορτάζ: Εύη Μποτσαροπούλου