Ο Αλέξης και η ανατριχίλα

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες τη «μάχη» στα κοινωνικά δίκτυα για το ποιος από τους δυο πολιτικούς αρχηγούς είχε περισσότερο κόσμο στις συγκεντρώσεις της Λάρισας. Γιατί ο ένας επέλεξε τη «γούβα» της πλατείας Ταχυδρομείου και γιατί ο άλλος μίλησε στην «πλατεία που βγάζει Πρωθυπουργούς». Γιατί κατέφθασαν και στη Λάρισα «μελαμψοί οπαδοί και πούλμαν που πάρκαραν στην πλατεία Βελισαρίου» και γιατί «οι Λαρισαίοι γύρισαν την πλάτη στον Μητσοτάκη». Παρακολουθώ, επίσης, με ενδιαφέρον τη μάχη των δημοσκοπήσεων και το γνωστό, εδώ και χρόνια, «εγώ μίλησα με Αθήνα και μου είπαν πως…»

Ωστόσο σήμερα θα ήθελα να σταθώ σε κάτι άλλο, πιο πολιτικό, και ίσως για τον λόγο αυτό πιο «βαρετό», καθώς δεν είδα και κανέναν άλλον να το σχολιάζει στην πόλη που ήταν κάποτε «του καφέ», αλλά το τελευταίο διάστημα θυμίζει μάλλον κάτι από Λονδίνο και Σαγκάη μαζί, αν πιστέψουμε τους υποψήφιους των εκλογών για την αυτοδιοίκηση.

Ήταν λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας, -ο οποίος αφού εισέπραξε την αγάπη του κόσμου που είχε σταθεί για αρκετή ώρα περιμένοντας τον, θυμίζοντας μου κάτι από παλιά, όσον αφορά τη λατρεία προς το πρόσωπο του ηγέτη-, είπε με στεντόρεια φωνή:

«Ε, λοιπόν, εμείς εδώ από τη Λάρισα, από τη Θεσσαλία εδώ που ξέρει να δίνει αγώνες για τους πολλούς, από τη Θεσσαλία των κολίγων που εξεγέρθηκαν απέναντι στους τσιφλικάδες, τους λέμε: πάρτε το χαμπάρι. Τώρα αλλάξανε τα πράγματα. Στην Ελλάδα θα διοικούν οι πολλοί και θα υπακούνε οι λίγοι. Θα είναι κυρίαρχος ο λαός. Θα είναι αυτός που θα δίνει τις εντολές. Γιατί έχει έρθει η ώρα των πολλών».  

Ακούγοντας τον, και προσπαθώντας να μεταφέρω τη φράση του στο χαρτί μου καλύπτοντας την ομιλία του, δεν κρύβω πως ανατρίχιασα. Εγώ ήξερα πως στην Ελλάδα όλοι υπακούνε μόνο στους νόμους. Πουθενά αλλού. Ήξερα επίσης πως οι μειοψηφίες, για τις οποίες υποτίθεται πως αγωνίζεται ο Αλέξης της Αριστεράς, δεν έχουν καμία υποχρέωση να υπακούνε στις πλειοψηφίες. Αν δεν κάνω λάθος κάπως έτσι χτίζεται και το αφήγημα των «αριστερών επαναστάσεων». Αντιθέτως, αυτό που ήξερα, είναι πως στη δημοκρατία οι πολλοί οφείλουν να σέβονται τη γνώμη των λίγων. Ήξερα, τέλος, πως ένας Πρωθυπουργός, υπηρετώντας το Σύνταγμα και τους νόμους, οφείλει να δηλώνει Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων.

Έτσι ήξερα εγώ.

Ανατριχιάζω όμως στην σκέψη πως η συγκεκριμένη έκφραση του Πρωθυπουργού των Ελλήνων μπορεί και να αποτελεί το θεωρητικό υπόβαθρο για να καταλάβουν τελικά την εξουσία και όχι απλώς την κυβέρνηση, όπως είχε δηλώσει και η σύντροφος Μπέτυ…

Λευτέρης Παπαστεργίου