«Χαβιάρι, φαγοπότι και Άρη Βελουχιώτη»

Ήταν η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και τα όσα ακολούθησαν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που μου επανέφεραν στο μυαλό ένα ερώτημα που με απασχολεί έντονα το τελευταίο διάστημα:

«Πως γίνεται σοβαροί και μορφωμένοι πολίτες, με αριστερές καταβολές, να μην μπορούν να παραδεχθούν τα αυτονόητα; Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο;»

Η επίθεση στον ΣΚΑΙ, ο οποίος δεν είναι ένας τυχαίος τηλεοπτικός σταθμός, αλλά οι #skai_xeftiles, όπως καθιερώθηκε στη γλώσσα του διαδικτύου, μετά τη στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια του διχαστικού δημοψηφίσματος Τσίπρα, υπερβάλλοντας, τότε, κατά πολύ και πολλές φορές, παραβιάζοντας τον κώδικα της δεοντολογίας.

Πως γίνεται όμως όταν πριν λίγο καιρό ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δήλωσε πως έλαβε την απόφαση να αγνοήσει την απόφαση του λαού στο δημοψήφισμα, επειδή διέθετε «καθαρό μυαλό», εννοώντας σαφέστατα, πως όσοι ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα-παρωδία δεν διέθεταν το ίδιο “καθαρό μυαλό”, ο εν λόγω τηλεοπτικός σταθμός να εξακολουθεί να ανήκει στην κατηγορία #xeftiles, ενώ ο ίδιος σε μια ανώτατη κατηγορία πολιτικών ηγετών;

Πως γίνεται επίσης να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο πως η βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς «αλλά»;

Το ερώτημα που με «βασανίζει» έγκειται σε μια απλή, προσωπική, διαπίστωση:

Αδυνατώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν ένας μετριοπαθής, λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών του αναφορών, να μην αντιλαμβάνεται πως το μήνυμα που εξέπεμψε ο Αλέξης Τσίπρας με την ανάληψη της εξουσίας του «Ή τους τελειώνετε ή μας τελειώνουν», και το μετέτρεψε στη συνέχεια στο «Ή εμείς ή αυτοί», είναι το πλέον διχαστικό μήνυμα που έχει εκπέμψει Έλληνας Πρωθυπουργός εδώ και δεκαετίες.

Αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να μην αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί που συνεχίζουν να στηρίζουν πειθήνια κάθε απόφαση του πρώτου αριστερού Πρωθυπουργού της χώρας, ότι όλη αυτή η στρατηγική, δεν είναι τίποτα παραπάνω, από το μέσο διατήρησης ενός πολιτικού σχηματισμού στην εξουσία, απέναντι στο εθνικό συμφέρον της χώρας, που θέλει τον λαό ενωμένο.

Αναγνωρίζω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να δεχθούν πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε «καθαρό μυαλό», ενώ οι ίδιοι όχι.

Αναγνωρίζω πως είναι δυσκολοχώνευτο από το «GO BACK MADAME MERKEL» να έχεις υπογράψει την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια.

Αναγνωρίζω πως δεν καταπίνεται να σε κατατάσσουν στην κατηγορία των «προδοτών» και των «Γερμανοτσολιάδων» επειδή έχεις υπογράψει κι εσύ μνημόνια, ενώ θα τα καταργούσες «με ένα νόμο και ένα άρθρο».

Αναγνωρίζω πως δεν είναι τόσο εύκολο να δέχεσαι την άποψη του Πρωθυπουργού πως «είχα αυταπάτες».

Αναγνωρίζω ότι δεν γίνεται εκεί που έχεις ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον της διαπλοκής να βρίσκεσαι ξαφνικά μπλεγμένος με τον Μανώλη Πετσίτη, που από σερβιτόρος έγινε διακομιστής υπηρεσιών των μεγάλων συμφερόντων , που υποτίθεται πως πολεμάς.

Αναγνωρίζω πως δεν είναι  συμβατό με την αριστερή ιδεολογία να σε κατηγορούν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ της υφηλίου για τα όσα συμβαίνουν στους καταυλισμούς των προσφύγων στα ελληνικά νησιά.

Αναγνωρίζω πως δεν γίνεται ρε παιδάκι μου να συγκυβερνάς με τον Πάνο Καμμένο και να μιλάς για τους νικητές και τους ηττημένους του εμφυλίου, ούτε να μην έχεις τελειώσει με τη δίκη παρωδία των νεοναζί, με τους οποίους δεν είχες κανένα πρόβλημα να «συνεργαστείς» για να ρίξεις την προηγούμενη κυβέρνηση.

Αναγνωρίζω όλα τα παραπάνω και τα δέχομαι.

Δέχομαι επίσης κάτι πιο σοβαρό: όταν έχεις καλλιεργήσει υποσυνείδητα εδώ και δεκαετίες το πόσο «διαφορετικός» είσαι από τα «λαμόγια που διέλυσαν την Ελλάδα», όταν έχεις βιώσει την καταλήστευση των συνθημάτων σου από τον Ανδρέα Παπανδρέου και την εγκαθίδρυση ενός «καθεστώτος» από αυτόν και όχι από τους «δικούς σου», όταν στέκεσαι αγέρωχος απέναντι στο κακοφορμισμένο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης κουνώντας συνεχώς το δάχτυλο στους πάντες, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να δικαιολογείς για χρόνια τους ημίτρελους δολοφόνους της 17Ν, σου είναι εξαιρετικά δύσκολα να παραδεχθείς πως το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» έγινε «χαβιάρι, φαγοπότι και Άρη Βελουχιώτη» και να το ακούς από το στόμα του Σαμαρά.

Αντιλαμβάνομαι πως το ζήτημα αγγίζει τα όρια του υπαρξιακού. Το σέβομαι και το υπολογίζω. Δεν μπορώ όμως να σεβαστώ πως το δάχτυλο υψώνεται ξανά επί δικαίων και αδίκων. Αυτό δεν είναι εθνικά ωφέλιμο. Και θα το βρούμε μπροστά μας…

Λευτέρης Παπαστεργίου