Λευτέρης Παπαστεργίου

Οι «καθαρίστριες» είμαστε εμείς…

Τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα, μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Λάρισας, να εφαρμόσει τον νόμο χωρίς καμία παρέκκλιση και να στείλει την καθαρίστρια από τον Βόλο με το πλαστό πτυχίο του Δημοτικού σε 10ετή κάθειρξη, είναι αρκούντως ενδεικτικά για μια ανίχνευση των όσων συμβαίνουν στο υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας, μετά από δέκα, σχεδόν, χρόνια κρίσης.

Η «καθαρίστρια», σύμβολο αντιμνημονιακού αγώνα την περίοδο που οι πλατείες έσφυζαν από τους «Αγανακτισμένους», έφτασε να αποτελεί μια κατηγορία εργαζομένου, πάνω στην οποία στήθηκε ένα πολιτικό παιχνίδι διαρκείας. Ήταν η» καθαρίστρια» για την οποία πασίγνωστοι Έλληνες καλλιτέχνες διοργάνωσαν συναυλίες αλληλεγγύης. Ήταν η «καθαρίστρια» που έγινε ευρωβουλευτής, προσωποποιώντας έτσι, τον «διαφορετικό δρόμο». Ήταν η «καθαρίστρια» που έγινε υπουργός.

Με απλά λόγια, μια κατηγορία εργαζομένων στο ελληνικό δημόσιο έγινε σύμβολο πολιτικής δράσης, σε μια χώρα πτωχευμένη, που έπρεπε να βρει τον δρόμο της.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο όμως, πως αντί το φως να εστιάσει στις δομικές αδυναμίες του ελληνικού κράτους, οι οποίες ήταν αυτές που προκάλεσαν την πτώχευση, απεναντίας, άρχισαν να στήνονται μύθοι και φαντάσματα.

Η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου για την καθαρίστρια από τον Βόλο, ήταν μια άδικη απόφαση. Μια εξοργιστικά άδικη απόφαση. Γι’ αυτό και σήκωσε πλήθος, έντονων, διαμαρτυριών.

Αυτή η αδικία όμως, που κατάφερε να ενεργοποιήσει τα ανακλαστικά της κοινωνίας, δεν αναδείχθηκε, με τον ίδιο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο, σε άλλες περιπτώσεις.

Γιατί, για παράδειγμα, δεν υπήρξε καμία απολύτως αντίδραση στη δημοσιοποίηση των στοιχείων που δείχνουν πως τα τελευταία χρόνια έγιναν στην Ελλάδα σχεδόν 22.000 προσλήψεις «από το παράθυρο» στο δημόσιο; Γιατί δηλαδή ενώ δημιουργούνται νέες κατηγορίες «καθαριστριών» ο πολίτης και οι φορείς δεν εξεγείρονται;

Γιατί όλοι εστιάζουν στο «άδικο» της απόφασης, αλλά κανείς δεν εξηγεί πως ο κλάδος της «καθαρίστριας», τις περισσότερες φορές, αποτελεί ένα διαβατήριο εισόδου στο ελληνικό δημόσιο, το οποίο, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να σε οδηγήσει μέχρι και τα υπουργικά έδρανα; Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους εργάτες στην καθαριότητα. Πολλές φορές και με τους τραυματιοφορείς. Μπαίνουν στο δημόσιο για να μετακινηθούν σε γραφεία και από κει να ανελιχθούν σε άλλες κατηγορίες, εξυπηρετώντας και εξυπηρετούμενοι από τις πολιτικές σκοπιμότητες. Ο φαύλος κύκλος του παλαιοκομματισμού, ο φαύλος κύκλος της χρεοκοπίας.

Αυτά δεν είναι κάτι άγνωστο στην Ελλάδα. Τα γνωρίζουν όλοι. Και αυτοί που ψηφίζουν και αυτοί που ψηφίζονται. Δέκα χρόνια μετά την καταστροφική κρίση, όλα παραμένουν ίδια. Οι κυβερνώντες θριαμβολογούν για το τέλος των προγραμμάτων λιτότητας, την ώρα που όλοι γνωρίζουν πως το «ματωμένο μαξιλαράκι» των αποθεματικών, που μαζεύτηκε εξαιτίας της πιο βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής που έγινε σε ευρωπαϊκή χώρα σε καιρό ειρήνης, αρχίζει και εξαερίζεται για να δοθούν αυξήσεις στις συντάξεις και για να γίνουν προσλήψεις. Η χώρα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να βγει, και αν ήθελε ακόμα, στις αγορές για να δανειστεί. Τα επιτόκια δανεισμού είναι απαγορευτικά. Σε έναν χρόνο από σήμερα, υπάρχει πιθανότητα μεγάλη, η χώρα να βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με την χρεοκοπία. Όλοι περιμένουν έναν δεύτερο γύρο, και ίσως πιο ισχυρό, οικονομικής κρίσης στον πλανήτη. Εμείς όμως, αντί να προχωρούμε στις απαραίτητες δομικές αλλαγές, «μπουκώνουμε» και πάλι το δημόσιο, χτίζοντας νέους, απαραίτητους, κομματικούς στρατούς.

Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του ΣΕΒ, μέσα σε 10 χρόνια χάθηκαν στην χώρα 911.200 θέσεις εργασίας υψηλής εξειδίκευσης. «Το 2008 υπήρχαν στη χώρα 482.000 διευθυντικά στελέχη και 10 χρόνια αργότερα, έχουν μείνει 105.000 (-78%). Υπήρχαν 668.000 ειδικευμένοι τεχνίτες και σήμερα 353.000 (-47%) ενώ είχαμε και 379.000 τεχνικούς και βοηθούς επιστήμονες οι οποίοι σήμερα είναι 304.000 (-23%). Αντίθετα, αυξήθηκαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες (από 674.000 σε 741.000 ή κατά +10%) και παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση (+34% ή 231.000 άτομα) στους πωλητές και υπαλλήλους παροχής υπηρεσιών». Τα παραπάνω, σημειώνει ο ΣΕΒ συνιστούν μια ανυπολόγιστη απώλεια δεξιοτήτων, που χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να επανακτηθεί.

Αυτό, σε συνδυασμό με την φυγή από τη χώρα τουλάχιστον 500.000 νέων επιστημόνων, δημιουργεί μη αναστρέψιμες, ως ένα βαθμό, συνθήκες, για μια χώρα που δεν μπορεί να παράξει, δεν μπορεί να εξάγει, δεν μπορεί να γίνει κόμβος καινοτομίας, παροχής υπηρεσιών, τουρισμού υψηλής ποιότητας. Ο πρωτογενής τομέας εξακολουθεί να είναι δέσμιος των αγκυλώσεων του χθες, παρά την ενθαρρυντική προσπάθεια, λιγοστών, νέων ανθρώπων, που με πείσμα σπάνε τα σύνορα της χώρας. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε γκέτο ανομίας, το μεταναστευτικό απειλεί να ανατινάξει την ισορροπία των πόλεων, το ασφαλιστικό και το δημογραφικό αποτελούν πυρηνικές βόμβες για το μέλλον της χώρας και ο διεθνής περίγυρος γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος και επικίνδυνος.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, το πολιτικό σύστημα της χώρας, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ας είναι καλά «οι πελάτες» μας. Επιδόματα, προσλήψεις, αυξήσεις, ψέματα. Οι «καθαρίστριες», αν έχουν να επιτελέσουν μια εθνική αποστολή, αυτή δεν είναι άλλη, από το να καθαρίσουν μια και καλή το σύστημα που κυβερνά. Όχι απλά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το σύστημα εξουσίας. Το σύστημα αυτό που υποθηκεύει το μέλλον της χώρας, απλά και μόνο για να μην χάσει τα προνόμια εξουσίας του.

Οι «καθαρίστριες» είμαστε εμείς. Όλοι μας…

 

Λευτέρης Παπαστεργίου

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις