Τυφλοί ή ιδιοτελείς;

Πρέπει να είναι κάποιος τυφλός ή ιδιοτελής για να μην βλέπειτην παρακμή της χώρας.Παρακμή που έρχεται από βάθος χρόνου, εξελικτικά και ριζώνει υπονομεύοντας τις θυσίες που έγιναν. Πρέπει να είναι κάποιος τυφλός ή ιδιοτελής για να μην αντιλαμβάνεται ότι η προσεισμική δόνηση της χρεοκοπίας του 2010 δεν οδήγησε σε δημοσιονομική σταθεροποίηση. Μάλλον δημιούργησε κατάρρευση του κύρους των θεσμών, πέραν βέβαια της δημοσιονομικής συρρίκνωσης. Από τυφλότητα ή ιδιοτέλεια πάντως, αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε τη χρεοκοπία μάλλον με τερτίπια. Και τώρα καθηλωθήκαμε σε μια στασιμοχρεοκοπία.Χάνουμε δεσταδιακά και τα όποια αντισώματα–θεσμικά ή οικονομικά-είχαμε.

Απτό παράδειγμα η πορεία της οικονομίας το 2018. Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική και πολύ κάτω από το στόχο, όπως συνέβη και το 2017. Ανάπτυξη μόλις 0,55% το πρώτο εξάμηνο, με στόχο έτους το 2,1%. Πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων εξαιρετικά συρρικνωμένο. Εκτέλεση μόλις του 20% αυτού ως τον Αύγουστο. Επενδύσεις πρώτου εξαμήνου με αρνητικό πρόσημο και ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών προβληματικό. Κατά τα άλλα μιλάμε για τη μετα-μνημονιακή εποχή, όταν τα μακροοικονομικά στοιχεία λένε ακριβώς το αντίθετο. Παράλληλα η αξιοπιστία της χώρας διεθνώς καταρρέει. Αυτή τη στιγμή όλα τελούν υπό αίρεση. Αποτέλεσμα; Η χώρα είναι απολύτως ανέτοιμη να αντιμετωπίσει έναν νέο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο οικονομικό κλυδωνισμό. Αν συμβεί κάτι τέτοιο –διόλου απίθανο- η χρεοκοπία του 2010 θα μοιάζει με παιδική χαρά…

Στην πραγματικότητα τα προβλήματα της χώρας συσκοτίζονται με το πρόσχημα ότι η αλήθεια είναι επιζήμια.Πρόκειται για ωμή πονηρία όσων ιδιοτελώς επιζητούν την αναπαραγωγή που υφιστάμενου προβληματικού μοντέλου. Η αλήθεια είναι πως η χώρα έχει ματαίως εξαντληθεί την τελευταία οκταετία,χωρίς να γίνουν οι απαιτούμενες δομικές αλλαγές, πέραν κάποιων.Επί της ουσίαςδιολισθαίνουμε και δεν σταθεροποιούμαστε. Ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά. Απόδειξη;  Οι αγορές δεν άνοιξαν για την Ελλάδα. Μάλλον κλείνουν. Τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων είναι απαγορευτικά για δανεισμό. Η πίεση στο τραπεζικό σύστημα είναι αφόρητη και απαιτείται νέος κύκλος εξυγίανσης με ό,τι αυτό σημαίνει για τις επενδύσεις και τη χρηματοδότηση της οικονομίας.

Συμπέρασμα; Το εγχώριο ψεύδος ακόμη κυριαρχεί. Οι πολίτες βρίσκονται σε κατάσταση απόρριψης και ενίοτε μηδενισμού. Δεν μπορούμε όμως ακόμη να επιρρίπτουμε τις ευθύνες μόνο αφηρημένα στο σύστημα και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι ευθύνες για τη μοίρα μας είναι και προσωπικές. Με άλλα λόγια ότι τα σωθικά της χώρας τρώγονται και είμαστε συμμέτοχοι. Πέρασαν ήδη 8 χρόνια και τώρα πλέον όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε. Ή οφείλουμε να ξέρουμε. Αφήνουμε όμως το πνεύμα που καθήλωσε τη χώρα να είναι ακόμα κυρίαρχο.

Ο Δρ. Νίκος Ντόλας διδάσκει Πολιτική και Ηθική θεωρία στη Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών