Οι άγνωστες πτυχές μίας επώδυνης ιστορίας: “Ο Ιγνάτιος δεν ήθελε να γίνει Μητροπολίτης Λαρίσης”

Στις 29 Μαΐου του 1994 ο Tύπος της εποχής σε πανελλαδικό αλλά και τοπικό επίπεδο, καταγράφει μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου ο σταυρός και το ράσο, βρίσκονταν στον ίδιο τίτλο με τη βία, τα επεισόδια και τους τραυματισμούς. Ήταν η ημέρα που ο τότε αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Λάππας, χειροτονούνταν Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Αθήνα.

Πλήθος Λαρισαίων πιστών, διαδηλώνουν υπέρ του πρώην Μητροπολίτου Λαρίσης κυρού Θεολόγου και εκφράζουν με κάθε τρόπο το μένος τους προς την επιλογή της Ιεράς Συνόδου. Αστυνομία παντού, τραυματισμοί, επεισόδια, ύβρεις… Ένα τοπίο εκ διαμέτρου αντίθετο με τα όσα συνέβαιναν εντός του Ναού, εκεί όπου ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, χειροτονούσε τον Ιγνάτιο.

Οι εικόνες που έχουν απομείνει να καταμαρτυρούν τα γεγονότα της εποχής δεν έχουν προηγούμενο και κατά την ενθρόνιση του Ιγνατίου στη Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου. Πλήθος αστυνομικών εκτός και εντός της Εκκλησίας, ενώ θα μείνει αξέχαστο το ιστορικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “Ελευθερία” που κατέγραφε τα γεγονότα με τον τίτλο “Βάγια και ρόδα, ξύλο και αίμα!”.

Ποιά ήταν όμως η τότε ψυχολογία και ποιές οι σκέψεις του Ιγνατίου; Μία άγνωστη αλλά άκρως αποκαλυπτική πτυχή της ιστορίας του Ιεράρχη που βρέθηκε στα ηνία της Μητρόπολης Λαρίσης για 24 χρόνια, διηγείται ο κ. Γιώργος Πρίντζιπας, ο οποίος υπήρξε επί μακρόν διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Ιεράς Συνόδου (πλέον έχει συνταξιοδοτηθεί) και ήταν πολύ καλός φίλος με τον μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης.

“Ο Λαρίσης Ιγνάτιος φίλος μου. Εκοιμήθη και τώρα βρίσκεται στη Βασιλεία του Θεού. Τον γνώρισα όταν ήλθε ως Γραμματέας στην Ιερά Σύνοδο. Αυθεντικός στην πίστη και στην καλοσύνη. Πικράθηκε πολύ επί της γης ιδίως από την εκλογή του και μετά σήκωσε μεγάλο σταυρό. Ας όψονται κάποιοι εκ του ιερού καταλόγου και των λαϊκών. Εκείνες τις μέρες χόρευσε για τα καλά ο διάβολος. Επίκεντρο όλης της καταφοράς ο αθώος. Και το ήξεραν όλοι. Ότι ο Ιγνάτιος ήταν αρνητικός ακόμη και στην εκλογή του. Όμως έκανε υπακοή στην Εκκλησία και εκκοπήν του ιδίου θελήματος. Ως γνήσιος καλόγερος και μάλιστα φιλαθωνίτης. Ο Θεός να τον αναπαύσει” έγραψε χαρακτηριστικά.

Κι όμως, ο Ιεράρχης που ενώπιον ενός ορυμαγδού με χαρακτηριστικά εμφυλίου θρησκευτικού πολέμου, αρχικά δεν ήθελε να “πέσει μέσα στη φωτιά”, 24 χρόνια μετά, “έφυγε” έχοντας καταφέρει να επουλώσει πληγές που κάποτε θεωρούνταν ανίατες. Ίσως κι αυτό να είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε στη Λάρισα, βάζοντας τέλος σε μία διαμάχη που κατά πολλούς ήταν ριζωμένη δεκαετίες πριν τη δική του ενθρόνιση…

Απόστολος Ράιδος