«Όλα άλλαξαν, για θυμήσου τι δεν άλλαξε»!

Μια βδομάδα μετά τις εκλογές και στη χώρα τίποτα δεν δείχνει να αλλάζει.

Όλα κινούνται στους ρυθμούς του χθες λες και δεν μεσολάβησαν δημοψηφίσματα, εκλογές, ανατροπές και σημαντικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη.

Σε επίπεδο κυβέρνησης ο Τσίπρας απολαμβάνει τη μονοκρατορία που του εξασφάλισε η παντελής αδυναμία και απαξίωση των υπολοίπων.

Ένας πολιτικός που για να κερδίσει τις εκλογές και την εμπιστοσύνη του λαού ανέτρεψε ουσιαστικά ένα εποικοδόμημα, που ο ίδιος είχε συνδημιουργήσει.

Αυτή η ανατροπή ήρθε και επιβεβαίωσε τις επιλογές του και τον τροφοδότησε με ένα ισχυρότατο ποσοστό, ανέλπιστο για τους περισσότερους στις τελευταίες εκλογές, καταγράφοντας μάλιστα την 4^η νίκη του.

Κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι όχι λόγω των δικών του δυνατοτήτων αλλά κυρίως λόγω της πλήρους απαξίωσης των υπολοίπων.

Κόμματα χωρίς στρατηγική, χωρίς πειθώ, χωρίς αξιακό λόγο, χωρίς δυνατότητα να εμπνεύσουν, χωρίς προοπτική.

Κόμματα αδειανά πουκάμισα, που λειτουργούν σαν συνενώσεις βαρονιών, που προστατεύουν τους βαρόνους – διοικητές τους και ακροβατούν ανάμεσα στην ύπαρξη και εξαφάνιση τους.

Δεν αρκεί να αναρωτιέται κάποιος αν είναι δυνατό κάποιος που έφθασε τη χώρα ένα βήμα πριν την απόλυτη καταστροφή, που έκλεισε τις τράπεζες, που δίχασε το κόμμα του, που άλλαξε το αντιμνημονιακό πουκάμισο του, που υπέγραψε νέο μνημόνιο, που … που … που…, να κερδίζει τις εκλογές με τέτοιο ποσοστό. Ας αναρωτηθεί καλύτερα τι υπάρχει απέναντι του!

Στη Νέα Δημοκρατία:  το DNA της Νέας Δημοκρατίας και η δύναμή της δεν είναι τίποτα άλλο παρά να συγκεντρώνει συγκυριακά, θα μπορούσε να πει κάποιος, όσους δεν θέλουν να πάνε στο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή είναι ένας πόλος συσπείρωσης αυτών που πιθανά να αποστρέφονται το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να θυμηθούμε και πάλι είναι ότι ο Μεϊμαράκης μπήκε ως ενδιάμεσος με απώτερο σκοπό και στόχο μια ενδιάμεση πορεία, δηλαδή να παίξει καθυστερήσεις στο διάλογο μέχρι να ετοιμαστούν οι βαρονίες. Γιατί όμως μπήκε ο Μεϊμαράκης;

Είναι γνωστό ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν πήγε για κάποιες αλλαγές. Ουσιαστικά μπήκε εκεί γιατί είναι ο άνθρωπος ο οποίος θα μπορούσε να εγγυηθεί και να εκφράζει απολύτως ότι το συγκεκριμένο κόμμα θα παραμείνει όπως ακριβώς είναι, δηλαδή να εγγυηθεί ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στην ουσία.

Πώς να συζητήσεις σοβαρά για ένα κόμμα στο οποίο διεκδικεί τη θέση του Προέδρου του ο Αδωνις Γεωργιάδης;

Δεκαπέντε ούφο προσπαθούν να πάρουν υπογραφές για πρόεδρο» δήλωσε ο Γιακουμάτος. (Μάλλον γι’ αυτό προχώρησε σε ανακοινώσεις για τον πλανήτη Άρη η … ΝΑΣΑ!)

Στον άλλο εταίρο του παλαιού δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ –  …, η μάχη για τη διάσωση ολίγων πολιτικών καριέρων ήταν επιτυχής.

Η μάχη για την ιστορία του κόμματος μάλλον κατέληξε σε νέα αποτυχία! Εδώ βέβαια η πορεία απαξίωσης του, που ξεκίνησε με γοργούς ρυθμούς μετά το 2011, έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά, η ανατροπή των οποίων απαιτεί  μεγάλη γενναιότητα και εκ βάθρων συγκρότηση του. Δύσκολο με τους φορείς της συντηρητικής στροφής να βρίσκονται στις επάλξεις του.

Δύσκολο και ακατόρθωτο όταν έχει διαλύσει κάθε σχέση με την κοινωνία και όταν για τα τελευταία χρόνια καθοδηγήθηκε από τον πιο αντιπαθητικό πολιτικό της σύγχρονης ιστορίας…

Το ΠΑΣΟΚ έχασε τη δυνατότητα να αναδειχθεί τρίτο κόμμα αλλά και να σηματοδοτήσει μια πορεία ανάκαμψης εξαιτίας του χειρισμού των δικών του βαρόνων, στο θέμα Παπανδρέου. Τα πράγματα είναι απλά για να ψάχνεις δυσνόητες αναλύσεις τύπου Λαλιώτη και να προσπαθείς να θεωρητικοποιείς την πολιτική θολούρα του τίποτα.

Στην ουσία πως μπορεί να είναι το ΠΑΣΟΚ με 6,2% ικανοποιημένο, όταν έχασε το 10% των ψηφοφόρων του Ιανουαρίου προς τη ΝΔ και το 12% προς το ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να είναι ο καταλύτης στην κεντροαριστερά γιατί άλλος είναι ο κυρίαρχος του χώρου που τον κατέλαβε όταν η δική του ηγεσία ταυτιζότανε ψυχή τε και σώματι με τη ΝΔ του Σαμαρά.

Πόσο μυαλό άραγε χρειάζεται για να καταλάβουν οι μέγιστοι πολιτικοί εγκέφαλοι ότι περίπου1εκατομμύριο άνθρωποι δεν πήγαν να ψηφίσουν, όχι γιατί αδιαφορούν αλλά γιατί κάνεις δεν μπορούσε να τους εμπνεύσει.

Περίπου 1εκατομμύριο άνθρωποι μένουν στο εκλογικό περιθώριο γιατί οι οποιεσδήποτε κομματικές επιλογές δεν μπορούν να τους εκφράσουν.

Είναι εμφανές πλέον ότι χωρίς ανατροπές πολύ δύσκολα θα μιλήσει το αποκλεισμένο εκλογικό σώμα.

Ανατροπές θέλουν, αλλά στα υπάρχοντα κόμματα κυριαρχούν λογικές και δομές δύσκαμπτες, αναποφάσιστες και απόλυτα προσηλωμένες σε λογικές μη ανατροπής. Αυτό θυμίζει λίγο-πολύ μια σοβιετικού τύπου λογική όπου όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να μπορεί να συντηρηθεί μια συγκεκριμένη κομματική νομενκλατούρα.

Αυτό όμως δεν μπορεί να έχει μέλλον.

Αυτή η συζήτηση ανατροπών στη μορφή , τον τρόπο λειτουργίας, τον τρόπο σκέψης και οργάνωσης πρέπει να αρχίσει άμεσα χωρίς  να είναι απαραίτητο να καταλήξει γρήγορα σε χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλλά πρέπει να αρχίσει.

Σκέψεις υπάρχουν πολλές για το χώρο που μπορεί να εκφράσει μια νέα προοδευτική πλειοψηφία. Ιδέες επίσης πολλές αλλά και πρόσωπα που μπορούν να αναλάβουν το βάρος μιας νέας προσπάθειας απαλλαγμένη από τους φορείς του συμβιβασμού και της γοητείας της μη αλλαγής.

Δεν μπορεί ο προοδευτικός χώρος να αναλώνεται σε συζητήσεις για αναπαλαιώσεις, για σπίτια που γκρεμίστηκαν εκ των έσω, για λεηλασίες που έγιναν όταν οι «ιδιοκτήτες» άφησαν ορθάνοιχτες τις πόρτες και βγάλανε τα «ασημικά» στο δρόμο.

Σε λίγες ημέρες αρχίζει η υλοποίηση του μνημονίου που φέρει τη σφραγίδα του Τσίπρα και κουβαλά τις ψήφους αυτών που δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν ένα διαφορετικό λόγο.

Οι επιπτώσεις των μέτρων που έχουν συμφωνηθεί θα είναι βαριές για τον απλό κόσμο, για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και η ύφεση θα βαρύνει ακόμη περισσότερο τη χώρα και δυστυχώς την προοπτική της.

Το αδιέξοδο συνεχίζεται για τα επόμενα χρόνια με δεδομένη τη φοροδοτική εξάντληση των περισσοτέρων (τους ολίγους δεν τους ενοχλεί κανείς).

Τα πάντα βρίσκονται για άλλη μια φορά στον αέρα και η υλοποίηση αυτών των μέτρων θα οδηγήσει σε πρωτοφανείς καταστάσεις.

Οι κοινωνικές διεργασίες θα είναι έντονες, οι ανακατατάξεις επίσης, όπως και η φθορά όσων θα υλοποιήσουν αλλά και θα ανεχτούν την εφαρμογή όλων όσων προβλέπονται στο νέο μνημόνιο.

Το σκηνικό σε λίγο καιρό θα είναι εντελώς διαφορετικό από το σημερινό, με μοναδικό ζητούμενο το αν ο προοδευτικός χώρος θα μπορέσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να εκφραστεί ενιαία και συγκροτημένα και να εμπνεύσει μιλώντας τη γλώσσα της ανατροπής.

Τη γλώσσα της προοπτικής με τη διάλυση των κατεστημένων και την απόσυρση του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού που τραυμάτισε όχι ένα χώρο αλλά τη χώρα.

 ΥΓ

Πιστεύω ειλικρινά πως μόνο αν τελειώσουμε με οτιδήποτε κληροδότησε η μεταπολίτευση θα μπορέσουμε να μιλάμε για την επόμενη μέρα.

Η μεταπολίτευση δεν είναι η πολιτική πρακτική μόνο, ούτε η κουλτούρα η οποία δημιουργήθηκε μόνο, ούτε το πολιτικό σύστημα έτσι όπως δομήθηκε μόνο, αλλά είναι και οι συντελεστές που καθόρισαν αυτές τις λίγο-πολύ επικρινόμενες σ’ αυτή τη φάση λογικές.