Οι …ούτε κατά φαντασία … σοσιαλιστές!

Έχει ενδιαφέρον η στάση και τα πεπραγμένα της σημερινής μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη που ουδεμία σχέση έχει με τα προτάγματα των σοσιαλδημοκρατών περασμένων ιστορικών περιόδων.

Συμφιλιωμένα πλήρως με τον καπιταλισμό με όρους νεοφιλελευθερισμού προσπαθώντας απλά να εμφανιστούν σαν οι εκσυγχρονιστές και οι πιο αποτελεσματικοί διαχειριστές  του καπιταλιστικού συστήματος.

Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε την αργή έκλειψη του σοσιαλδημοκρατικού / σοσιαλιστικού   προτάγματος από την προοδευτική ευρωπαϊκή πολιτική. Σήμερα το σοσιαλιστικό πρόταγμα  το συναντάμε ως ιδεοληψία, δημαγωγία ή νοσταλγία.

Τα συμπεράσματα από την τελευταία κυβερνητική κρίση στη Γαλλία έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον!

Η αφορμή για την κρίση στο εσωτερικό των «σοσιαλιστών» ήταν η λειτουργική ενσωμάτωση του προέδρου της χώρας (Ολάντ) στην γερμανική συνταγή λιτότητας. Να υπενθυμίσουμε πως καταλυτικό στοιχείο της επικράτησης του «PS» στις προεδρικές εκλογές ήταν η υπόσχεση πως θα υποχρεώσει το Βερολίνο να αλλάξει οικονομική ρότα.

Πολύ σύντομα έγινε σαφές πως κάτι τέτοιο βρισκόταν στην σφαίρα της φαντασίωσης.

Η γαλλική οικονομία ήταν (και παραμένει) σε δεινή θέση, με τους δείκτες να πιστοποιούν αυτή την πραγματικότητα. Η αναπτυξιακή πνοή που ευαγγελίσθηκε ο Φρ. Ολάντ ήταν ένα διανοητικό κατασκεύασμα και παρέμεινε ανεκπλήρωτη υπόσχεση.

Καθώς μια νεοκεϋνσιανή πολιτική είναι –στον κόσμο του ευρώ και της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου – ουτοπική προσδοκία. Η αλληλεξάρτηση και η εποπτεία από το τεχνογραφειοκρατικό απαράτ των Βρυξελλών δεν επιτρέπουν τέτοιες αναβιώσεις ενός ιστορικού παρελθόντος.

Μοιραία η ρυμούλκηση από το άρμα της Μέρκελ είναι το μόνο που απέμεινε στον Φρ. Ολάντ.

Επί της ουσίας ο περίφημος γερμανογαλλικός άξονας αποτελεί αχρείαστη ανάμνηση. Οπότε και η όποια εξισορρόπηση δυνάμεων στον καθοδηγητικό πυρήνα έχει πάει περίπατο. Στο απόγειο της κρίσης η γερμανική μηχανή αναδεικνύεται κυρίαρχη, όσο και αν έχουν ξεφτίσει και οι δικές της αναπτυξιακές δυναμικές. Για πρώτη φορά από την δημιουργία της «ζώνης άνθρακα και χάλυβα» και εν συνεχεία της ΕΟΚ εμφανίζεται τέτοια μονοπώληση ισχύος.

Το τι θα σημάνει προοπτικά αυτή η λεόντειος εταιρεία είναι κάτι που θα μας το απαντήσει, στην ώρα του, το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Προς το παρόν διαπιστώνεται η αλαζονική (κατά κράτος) επιβολή του νεοφιλελεύθερου διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε, με τους σοσιαλδημοκράτες σε ρόλο κυβερνητικών κομπάρσων. Αυτή η σκοτεινή περίοδος είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει –καλύτερα θα συνεχίσει επί μακρόν αν δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Πάντως η ομολογία υποταγής του Ολάντ –στις συνταγές της Μέρκελ – δεν αφήνει περιθώριο για σχετικές αυταπάτες.

Αυταπάτες που προσπαθούν να καλλιεργήσουν και οι εγχώριοι μιμητές του Ολάντ την ίδια στιγμή που αδυνατούν ή καλύτερα δεν θέλουν να ομολογήσουν το αυτονόητο:

Πως η δική τους κοινωνική και εκ των πραγμάτων εκλογική εξαΰλωση δεν οφείλεται σε κάποια αόρατη και ανεξήγητη δύναμη από το … υπερπέραν, αλλά στην ενσωμάτωση τους στο νεοσυντηρητικό μπλοκ δυνάμεων της χώρας.

Σε τέτοιο βαθμό που είναι απορίας άξια η εμμονή τους να χρησιμοποιούν, έστω και από συνήθεια, όρους σαν το σοσιαλισμό ή τη  σοσιαλδημοκρατία, τη στιγμή που παρακάμπτουν συστηματικά, το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο του Σοσιαλισμού.