Ο δρόμος των τριών αιώνων «διηγείται» την ιστορία του Βόλου – Το χθες και το σήμερα της οδού Δημητριάδος (φώτο)

Το 1845 δειλά-δειλά ο πρώτος οικιστής του Βόλου, ο Ηπειρώτης Νικόλαος Γάτσος, ή των «Νέων Μαγαζείων» όπως λεγόταν αργότερα, μαζί με άλλους Πορταρίτες, Μακρινιτσιώτες, Ζαγοριανούςπροείδαν την ίδρυση μίας καινούργιας πόλης, μπροστά στη θάλασσα που έφθανε μέχρι τη σημερινή Ιάσονος, Δημητριάδος, ξεφεύγοντας από την τουρκόπολη του Κάστρου.

Η περιοχή, αν μπορούμε να τη φανταστούμε από τις πρώτες μαρτυρίες, την πρώιμη εποχή του Βόλου διέθετε μικρή έκταση γης η οποία συνεχώς μεγάλωνε και από μία θαλάσσια ξύλινη αποβάθρα, έγινε αυτό που βλέπουμε σήμερα.

Η πόλη των 80 αποθηκών και κατοικιών, με πληθυσμό 3000 νοματαίων να φτάνει σήμερα στους 120.000.

Στη μετέπειτα οδό Ιάσονος παραθαλάσσια υπήρχε ένα ξύλινο κρηπίδωμα όπου δημιουργήθηκε το πρώτο υποτυπώδες λιμάνι με πολλά προβλήματα. Στην αρχή ξεκίνησε η θαλάσσια συγκοινωνία με την ελεύθερη Ελλάδα, Τη σκλαβωμένη Μακεδονία, Μικρά Ασία, Κωνσταντινούπολη, Ρωσία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτη την Αυστρία που εγκατέστησε πρακτορείο και προξενείο.

Η μεγαλύτερη περιβαλλοντική επέμβαση στην πόλη έγινε την περίοδο 1895-1908 αλλάζοντας τον ρου του ποταμού Αναύρου και να μπαζώνεται όλο, ώστε να διαφυλαχθεί το λιμάνι και να μην πέφτουν τα νερά του μέσα σ’ αυτό.

Ο πρώτος δρόμος που διαμορφώθηκε ήταν τότε η «Μεγάλη Οδός», η μετέπειτα Δημητριάδος, ως τις ημέρες μας.

Το 1862 άρχισαν να αναγείρονται οι πρώτες κατοικίες και επί της οδού Ερμού κοντά στην πρώτη εκκλησία της πόλης,

τον Άγιο Νικόλαο, το 1856. Μετά την εκκλησία και την Ερμού υπήρχαν μόνο χωράφια με ελαιόδεντρα και άλλες καλλιέργειες.

Η νέα πόλη άρχισε να διαμορφώνεται στη σημερινή οδό Δημητριάδος, μετά το 1860, με πρώτο φυσικό όριό της να είναι ο ποταμός Άναυρος που μπαζώθηκε στις αρχές του 1900 και έτσι δημιουργήθηκε η οδός Ιωλκού.

Το μήκος της οδού Δημητριάδος έφθανε ως τον αλευρόμυλο Μουσούρη από το 1867 και ήταν το τελευταίο όριο της πολίχνης ως το 1925 που γκρεμίστηκε, ασφαλτοστρώθηκε και διαπλατύνθηκε η παραλιακή οδός και άνοιξε η οδός Ιάσονος. Οι πρώτοι οικιστές της νέας πολίχνης ήταν τρεις όλοι κι όλοι.

Ο Έλληνας από την Ήπειρο Νικόλαος Γάτσος, ο εβραίος Λιάχος και ο Τούρκος Αρίφ Αγά, ως εφοριακός της τουρκικής διοίκησης.

Ακολούθησαν οι Χρήστος Αποστολίδης από τον Αλμυρό, Ιωάννης Τσιμπούκης από τη Μακρινίτσα, Αντώνιος Καρτάλης και Δημήτρης Καρμίρης από την Τσαγκαράδα και προστέθηκαν αργότερα οι ΓιαννακόςΡιζοδήμος, Νικόλαος Τσοποτός, Αθαν. Αποστολάκης, Ιωάννης Μπάτζιος από τη Μακρινίτσα και από την Πορταριά οι

Μ. Ματθαιόπουλος και Δημήτρης Σπυρίδης.

Ανάμεσα στη Δημητριάδος και την Ερμού δημιουργήθηκαν μικρά στενάκια 2-3 μέτρων που έφταναν μέχρι τη θάλασσα και τη χρονική περίοδο από το 1878 έως το 1881 δημιουργήθηκε η παραλία του Βόλου που διαμορφώθηκε τελικά ως το 1926.

Ολόκληρη η ζωή της πόλης στο λιμάνι  και τη Μεγάλη Οδός Δημητριάδος

Η ΜεγάληΟδός όπως ονομάστηκε από το 1845 και από το 1895 επίσημα οδός Δημητριάδος, ήταν όλη η ζωή της πόλης.

Το 1872 πριν την απελευθέρωση επισκέφθηκε τον Βόλο ο δημοσιογράφος Βλάσης Γαβριηλίδης ως απεσταλμένος της εφημερίδας των Αθηνών «Μην χάνεσαι». Έγραψε τότε ο Γαβριηλίδης:

Αλλά τι είναι ο Βόλος; Είναι πόλις τρίπολις. Σΰγκειται εκ των «καινούργιων», των «παληών και φρουρίου» και του χωρίου Βώλος ή Γόλος ή Δημητριάς.

Τα «καινούργια» είναι εκτισμένα παρά την παραλίαν (σ.σ. μετέπειτα Ιάσονος και Δημητριάδος) και πριν μεν ήσαν μόνον κατοικίαι, εμπόρων, ήδη δε λαμβάνουν την αρμόζουσαν αυτή θέση, την του κέντρου του Βώλου. Όλον αυτό το διαμέρισμα αποτελείται εκ τριών εγκαρσίων λεωφόρων Δημητριάδος κατά τε το μήκος και πλάτος ακολουθουσών την παραλίαν και εξ εγκαρσίων οδών στενών, ως τα καντούνια Ζακύνθου. Εις τα «καινούργια» δεν απαντά τις ούτε μικρόν οικίαν ούτε ρακένδυτην, αλλά πάσαι αι οικίαιεισίνεωτάτου ρυθμού και μεγάλοι, οι δε κάτοικοι εύποροι. Εν τω μέσω δε των παληών και καινούργιων ευρίσκεται πλατεία παμμεγίστη (σ.σ. αναφέρεται στην πλατεία Ρήγα Φεραίου) εις μία άκραν της οποίας είναι εκτισμένος ο τουρκικός στρατών».

Το τηλεγραφείο και ο Άγιος Ελευθέριος μετά την απελευθέρωση αναφέρεται στη σημερινή πλατεία Ρ. Φεραίου.

Η ανάπτυξη της νέας πόλης υπήρξε ραγδαία λόγω της κίνησης της πρόχειρης-ξύλινης αποβάθρας και της δημιουργίας των προξενείων Ιταλίας, Αυστρίας, Γαλλίας και Αγγλίας.

Η απελευθέρωση 2 Νοεμβρίου 1881 στη «Μεγάλη Οδό»

Όλη η ζωή του μοναδικού δρόμου της πόλης μας «διηγείται» την ιστορία των τριών αιώνων. Του 19ου, του 20ου και 21ου.

Στη «Μεγάλη Οδό» ως το 1895 και μετά την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Παγασών επίσημα οδό Δημητριάδος ακούστηκαν οι πανηγυρισμοί των Βολιωτών στις 2 Νοεμβρίου 1881 με την υποδοχή της έλευσης του απελευθερωτικού ελληνικού στρατού από τον τουρκικό ζυγό.

Η φιλία των Βολιωτών

Το 1887 ο παιδαγωγός και λόγιος Αριστοτέλης Κουρτίδης, επισκέπτεται το Βόλο, και τις εντυπώσεις που αποκομίζει τις αποτυπώνει στο περιοδικό «Εστία» στις 16 ως 23 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.

«… Το υπέρ τον Βώλονπλανώμενονόνειρονείνε το χρήμα.

Εκ του καπνού των τριών ατμοκίνητων αλευρομύλων και των δύο σιδηρουργείων του (σ.σ. Σταματοπούλου και Γκλαβάνη), εκ του επί των δύο μεγάλων αποβαθρών και της ευρείας προκυμαίας συνωστισμού ανθρώπων πάσης προελεύσεως, εκ του βαρέος άσθματος των εκφορτωνόντωνατμοπλοίων, εκ των πληρουσών τον λιμένα κραυγών των ναυτών και των λεμβούχων, εκ των διασχιζόντων τας οδούς και τας αγυιάς αχθοφόρων, εκ του τριγμού των φορτηγών αμαξίων, εν σάκκοις, εν βαρελίοις, εν κοφινίοις, εν ασκοίς, εν δέμασιν, εν πίθοις μεταφερόντων σίτον, καπνόν, έλαιον, οίνον, κουκούλια, μήλα, γεώμηλα, κάστανα, εκπέμπεται φλογερά τις μέριμνα προς απόκτησινκέρδους, νυχθήμερος πόθος πόλεως ήτις εγείρεται την αυγήν όπως το αξίωμα του Απελλού: ουδεμία ημέρα άνευ γραμμής, μεταβάλη επί το εμπορικόν: Ουδεμία ημέρα άνευ δραχμής.

Ο Βώλος είνε η καρδία της Θεσσαλίας… και εκπέμπει μέχρι των απωτάτων χωρίων της Θεσσαλίας και της Νοτίου Μακεδονίας, διά του σιδηροδρόμου, δι’ ημιόνων ή πλοιαρίων καφέν και ζάκχαριν, υφάσματα και χειρόκτια και ενίοτε θιάσους γερμανικών, ων επιτρέπεται η εισαγωγή μεθ’ άλας τας περί φυλλοξήρας διατάξεις.

Η πόλις είναι νεότευκτος…

Αι οικίαι, αι περιταινιούσαι την παραλίάν ιδίως, εισί λιθόκτιστοι και κομ-ψοί… Εν τούτοις η νεαρά πόλις εννοεί να χαρή τα καλά της ελευθερίας.

Ο φιλόκαλος και δραστήριος δήμαρχος

κ. Καρτάλης εργάζεται συντόνως υπέρ του καλλωπισμού της… Αλλά τον χειμώνα ο Βώλος άνευ θεάτρων, άνευ συναυλιών, άνευ χορών διέρχεται ανιαράς νύκτας. Οι εγχώριοι διασκεδάζουσι καν διηγούμενοι προς αλλήλους την πλήξιν των, αλλ’ οι εκ της λοιπής Ελλάδος, οι καλούμενοι υπό των ιθαγενών με το πικρόν όνομα «ξένοι», ευρίσκονται εις αληθή ξενιτειάν επί γης ουχί ομοφύλου, επί εδάφους αστόργου, διότι η φιλία του Βολιώτου σταματά μέχρι του κατωφλιού της θύρας του, πέραν ανοίγεται το άδυτον, εις ο δεν εισχωρούσιν οι βέβηλοι…».

Οι πρώτοι δήμαρχοι

Οι πρώτη εκλεγμένοι δήμαρχοι Παγασών από τις δημοτικές εκλογές του 1883 ήταν ο Γ. Καρτάλης, ο Τοπάλης, ο Χατζηαργύρης και ο Γεωργιάδης των μεγάλων έργων από το 1899 έως το 1908.

Η δημιουργική οκταετία Γεωργιάδη για τον Βόλο

Ο ΝικόλαοςΓεωργιάδης γεννήθηκε στην Πορταριά, το 1830. Τις γυμνασιακές του σπουδές τελείωσε στην Αθήνα και υστέρα πήγε στο Μόναχο της Γερμανίας, όπου σπούδασε ιατρική. Εκεί «ποτίστηκε» με τις προοδευτικές ιδέες της εποχής του και με αυτές γύρισε πάνοπλος στον Βόλο.

Δούλεψε γιατρός ως το 1857. Με την έκρηξη της Κρητικής Επανάστασης εξορίστηκε απ’ τους Τούρκους στη Θεσσαλονίκη ως το 1875. Στα 1880 έβγαλε το περίφημο σύγγραμμά του «Θεσσαλία», που αποτέλεσε την τελευταία για την εποχή του, λέξη της τοπογραφικής και ιστορικής έρευνας της Θεσσαλίας.

Το έργο αυτό κυκλοφόρησε πλατιά και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ώστε μετά από λίγα χρόνια χρειάστηκε να γίνει δεύτερη έκδοση. Μεταφράστηκε σε δυο γλώσσες, στη γαλλική και στην αγγλική.

Επαινετικά άρθρα γράφηκαν στην εφημερίδα του Βερολίνου «ΝτόιτσεΡουντσχάου», ο δε Γεωργιάδης εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος του εν Βερολίνω αρχαιολογικού ινστιτούτου, «για την εξαίρετη εργασία του, για την τοπογραφία της Θεσσαλίας. Επίσης επαινέθηκε στο γεωγραφικό συνέδριο της Βενετίας στα 1883.

Στη δεύτερη έκδοση ο Γεωργιάδης γίνεται υπέρμαχος της διανομής της θεσσαλικής γης στους γεωργούς. Βγήκε Δήμαρχος του Βόλου το 1899, η δε δημαρχία Γεωργιάδου (δύο τετραετίες) αναφέρεται ως η πιο δημιουργική.

Αυτός έκανε τη ρυμοτομία του Βόλου, που ήταν από τις καλύτερες στα χρόνια εκείνα. Επίσης έκανε δενδροφυτεύσεις, έχτισε τέσσερα μεγάλα δημοτικά σχολεία, φρόντισε για τη δωρεά των Αχιλλόπουλων με την οποία έγινε το Δημοτικό Νοσοκομείο.

Ο Γεωργιάδης βγήκε και βουλευτής δυο φορές στα 1881 και 1890, ενώ έγινε και πρόεδρος της Βουλής.

 

Το μεγάλο «ξύπνημα» στη Δημητριάδος

Από τη «Μεγάλη οδό » της Τουρκοκρατίας ξεκίνησαν οι Βολιώτες και οι Βολιώτισσες τα «γλέντια» τους.

Τα πρώτα κονσέρτα με πιάνο και βιολί απο τους ξένους και Βολιώτες του 1870 έγιναν στο σπίτι της οικογένειας Μπόρελ. Την εποχή εκείνη βγήκαν οι πρώτοι καρναβαλιστές στον μοναδικό δρόμο με το καφέ Σαντάν στη Δημητριάδος αμέσως μετά την απελευθέρωση του 1881 που «παρκάριζαν» στο λιμάνι Γαλλιδούλες και Ιταλιάνες και έγινε το πρώτο σκάνδαλο στην πόλη.

Κάθε απόγευμα συγκεντρώνονταν οι Βολιώτες όλων των ηλικιών και έγινε σούσουρο στην πόλη και κουτσομπολιό με γυναίκες παντρεμένες και αρραβωνιασμένες, που φοβόντουσαν μην χάσουν τους άντρες τους.

Εδώ, στην οδό Δημητριάδος μαζεύτηκαν το 1909 νεαροί δάνδηδες και δημιούργησαν τον «Σύλλογο Εραστών Βόλου» ξελογιάζοντας τα κορίτσια και κάνοντας πλούσιους γάμους, ενώ κάποιοι στο τέλος έφυγαν στην Αίγυπτο για να βρουν την τύχη τους.

Στη Δημητριάδος το 1901 έγιναν οι πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργατών για την καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας.

Στην οδό Δημητριάδος το 1908 έγιναν τα εγκαίνια της ίδρυσης του ΕΚ Βόλου που ήταν το πρώτο στην Ελλάδα, στη βιβλιοθήκη των Τριών Ιεραρχών.

Στη Δημητριάδος έγιναν οι πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις το 1909 και το 1911.

Στη Δημητριάδος διχάσθηκε για πρώτη φορά η πόλη από τον Δεσπότη Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη, με αποτέλεσμα να κλείσει το Παρθεναγωγείο του Δελμούζου και το ΕΚ Βόλου το 1911 και να οδηγηθούν στη Δίκη του Ναυπλίου συνδικαλιστές και εκπαιδευτικοί για αναρχία και αθεϊσμό.

Το 1914 τελικά αθωώθηκαν όλοι.

Στη Δημητριάδος έγινε ο ξεσηκωμός των Φεβρουαριανών το 1921 με την ανατίμηση του ψωμιού για μερικές πενταροδεκάρες.

Τον Ιούνιο του 1936 επί δικτατορίας Μεταξά έγινε το ξέσπασμα των εργατών με την επέμβαση του Στρατού και της Αστυνομίας, τους πρώτους νεκρούς, τις φυλακίσεις και το κλείσιμο του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου και τη λεηλασία των εγγράφων αλληλογραφίας του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στη Δημητριάδος ο Εθνικός Διχασμός 1916-17

Ο ΕθνικόςΔιχασμός στον Βόλο διαίρεσε τους κατοίοκους σε Βασιλικούς και Βενιζελικούς το 1916-17.

Οι Βασιλικοί ήρθαν σε ρήξη με τους Βενιζελικούς με αποτέλεσμα να χωρισθεί στα δύο η Ελλάδα. Στη Β. Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη κυριάρχησαν οι Βενιζελικοί, δημιουργώντας Κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας και οι Βασιλικοί επικράτησαν στην υπόλοιπη Ελλάδα και προσωρινά σε Θεσσαλία και Βόλο.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Παγασών λαμβάνει αποφάσεις υπέρ του Βασιλιά.

Στις 27 Νοεμβρίου 1916 τελέσθηκε δοξολογία στον Άγιο Νικόλαο επί τη διασώσει του βασιλιά Κωνσταντίνου και μνημόσυνο για τους νεκρούς οι οποίοι υπήρξαν στις 18 Νοεμβρίου 1916 στην Αθήνα. Οι Αρχές αποφασίζουν να κλείσουν την εφημερίδα «Θεσσαλία» μαζί με άλλες 31 εφημερίδες πανελλαδικά οι οποίες ήταν προσκείμενες στον Βενιζέλο.

Το εμφυλιοπολεμικό σκηνικό της Θεσσαλίας που στήριζε τον βασιλιά Κωνσταντίνο φέρνει την αλλαγή με την επέμβαση του γαλλικού στρατού.

Αρχές Ιουνίου 1917 ο Βόλος καταλαμβάνεται από τον γαλλικό στρατό. Στις 4 Ιουνίου η «Θεσσαλία» κυκλοφορεί με τίτλο «Επιβολή της λαϊκής κυριαρχίας στον Βόλο». Από τις 8 Δεκεμβρίου 1916 με διευθυντή τον Αλέξανδρο Μέρο εκδίδεται ο «Ταχυδρόμος». Ενώ ο Μέρος υπήρξε συντάκτης της «Θεσσαλίας» με μεγάλους αγώνες υπέρ των αγροτών.

Τότε, «Θεσσαλία» και «Ταχυδρόμος» κυριάρχησαν στον τοπικό Τύπο, παίρνοντας το μέρος του Ελευθέριου Βενιζέλου και της κυβέρνησής του, ενώ εξορίζεται ο βασιλιάς Κωνσταντίνος.

Η Δημητριάδος μετονομάζεται το 1916, με απόφαση του Δήμου Παγασών και δημαρχίας Γκλαβάνη, σε οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου που υποστήριξε την ουδετερότητα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επιζητούσε τη συνεργασία με τη Γερμανία., ενώ ο Βενιζέλος υποστήριξε τις συμμαχικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις γαλλικές οι οποίες τελικά επέβαλαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο κυρίαρχο στην Ελλάδα.

Το 1916-17 υπήρξαν τραγικά γεγονότα. Στις 14 Δεκεμβρίου 1916 έγινε το ανάθεμα του Βενιζέλου. Στην Πλατεία Στρατώνων, μετέπειτα Ρ. Φεραίου, στήθηκε ένα ικρίωμα και «στήθηκαν» οι Βασιλικοί που λιθοβολούσαν τον δήθεν «σατανά» Βενιζέλο.

Η οδός Δημητριάδος από το 1882

Οι τράπεζες που έδιναν τη δυναμική της οικονομίας την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα με την Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας και μετά το κλείσιμό της το 1899 το πέρασμα της στην Εθνική Τράπεζα, την Τράπεζα Αθηνών από το 1910 (στη σημερινή βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου) και πρώην υπεραστικό ΚΤΕΛ).

Ο Κοσμαδόπουλος ξεκίνησε στη Δημητριάδος ως αργυραμοιβός και το 1910 κατασκευάστηκε η Τράπεζα Κοσμαδόπουλου, ενώ μετέπειτα το 1932 επήλθε η πτώχευσή της. Επακολούθησε η Αγροτική Τράπεζα και μεταπωλήθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς στις ημέρες μας. Στη Δημητριάδος βρισκόταν η Ιονική-Λαϊκή Τράπεζα στην οποία σήμερα έγινε το κτήριο του μάρκετ Γαλαξίας και της Αποκεντρωμένης Περιφέρειας Θεσσαλίας, οδός Δημητριάδος και Παύλου Μελά. Αν προσέξετε σήμερα την πρόσοψη του κτηρίου θα δείτε την ίδια είσοδο με την Ιονικής-Λαϊκής. Μετά το 1970 λειτούργησαν οι Τράπεζες Ιονική Δημητριάδος-Ιωλκού, Τράπεζα Επαγγελματικής Πίστεως Δημητριάδος-Σκενδεράνη και απέναντι Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Η οδός Δημητριάδος μετά την  απελευθέρωση από τους Τούρκους

Ο φωτογραφικός φακός και κυρίως μετά το 1900 μας δίνει την εικόνα της οδού Δημητριάδος και κυρίως ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Κ. Ζημέρης.

Η κίνηση ξεκινά από το 1882 με την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, το 1895-97 με το Θέατρο Βόλου, το τρενάκι από το 1895 να φτάνει μέχρι τα Λεχώνια και να γίνονται τότε οι πρώτες «κόντρες» με τους αμαξάδες με τα άλογα να τρέχουν και να θέλουν να παραβγουν το τρένο το οποίο αργότερα έφτασε μέχρι τις Μηλιές.

Ο δρόμος από το 1890 έχει μία διαρκή παρουσία με τα καταστήματα ν’ αναπτύσσονται συνεχώς με ταχείς ρυθμούς.

Πριν το 1890 Δημητριάδος-Κουταρέλια ο Ν. Ματσάγγος δημιουργεί το πρώτο κατάστημα-καπνοπωλείο μαζί με τον Καρακίτη και αργότερα δημιουργεί το εργοστάσιο Ματσάγγου με τις μεγάλες φίρμες σιγαρέτων που κατασκευάζονταν με τα χέρια και αργότερα με τις σιγαροποιητικές μηχανές που έρχονται από Αγγλία και Αμερική.

Στην οδό Δημητριάδος δραστηριοποιούνταν μία σειρά από επαγγελματίες οι οποίοι από το 1850-69 άλλαζαν διαρκώς ως το 1900 και ιδιαίτερα μετά τους σεισμούς 1953-55 αλλά έμειναν όπως ήταν ερήμωναν και γκρεμίστηκαν, και άλλα ανακατασκευάσθηκαν και ξανάγιναν από την αρχή κρατώντας μόνο τα ισόγεια.

Στη Δημητριάδος-Κοραή βρίσκονταν εκτός από τις τράπεζες, ο Παλούκας με δίσκους όπου δούλευε ως το 1926 η Σοφία Βέμπο. Σήμερα οι πάνω δύο όροφοι είναι ερείπιο.

Το σημερινό κατάστημα του γεωπόνου Δωρόθεου Κοντουρά στο ισόγειο και τον πάνω όροφο εγκαταλελειμμένο ιδιοκτησίας Φορούλη, άλλοτε ως κατοικία και ως μικρό ξενοδοχείο, το Κεντρικόν.

Στην οδό Δημητριάδος προπολεμικά λειτούργησε το κατάστημα σιδερικών Μανίτσαρη. Από το 1953 ως το 1993 λειτούργησε η οικογενειακή επιχείρηση Γκαμαλέτσου με λαμαρίνες, από τον παππού Αλέξανδρο, ύστερα από τα δύο παιδιά Ιωάννη και Θεόδωρο και σήμερα έκανε μία στάση στη Νεάπολη λειτουργεί από τον εγγονό του ιδρυτή, Χαράλαμπο στην Α’ ΒΙΠΕ. Μετά το 1993 έγινε το Μουσικό Ντέφι από τον Γιώργο Μαστρογιάννη και σήμερα ο φούρνος Κουτρούτσου.

Δίπλα ακριβώς βρισκόταν προπολεμικά τα Αποικιακά Θεοδοσίου, αντιπροσωπείες Ζάμπαλου και Ασφάλειες Βαφειάδη.

Στη Δημητριάδος με Κοραή στα τέλη του 19ου αιώνα είχε κτισθεί το κόσμημα φαρμακείο-χαρτοπωλείο του Σφύρα που φωτογράφησε ο Στουρνάρας το 1910 και δίπλα ήταν η σιδηροδρομική στάση του ζαχαροπλαστείου Χαλκιαδόπουλου που ακόμη διακρίνεται.

Αργότερα στο πολυόροφο κτήριο Πολύζου έγινε το κατάστημα με ποδήλατα και μηχανάκια λειτουργώντας από τον πατέρα του ιδρυτή Μ. Πολύζου, ύστερα από τα παιδιά του και σήμερα λειτουργεί από τα εγγόνια του.

Για να γίνει η σημερινή πλατεία Πανεπιστημίου αγοράστηκε όλο το τετράγωνο Π. Μελά-Δημητριάδος και Ερμού από τον δήμο Βόλου από τους δημάρχους Πιτσιώρη, Βούλγαρη και Μήτρου.

Στην Ερμού και Δημητριάδος γκρεμίστηκαν κυρίως εμπορικά με ανδρικά και γυναικεία τα οποία άλλαζαν συνεχώς.

Στην Π. Μελά υπήρχε πολλά χρόνια το τυπογραφείο Γιάννη Τζανέτου, μέλους της διοίκησης της Νίκης, ο Κοέν με δώρα, κηροπλαστεία, ενώ στη Δημητριάδος ήταν εγκατεστημένα διώροφα μικρομάγαζα μεταξύ των οποίων ένα γαλατάδικο και γλυκοπωλείο που ήταν ιδιοκτησία της γυναίκας του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Βασ. Κόκκινου.

Στη γωνία Δημητριάδος με Ιωλκού υπάρχει το διώροφο της Λέσχης Υπαλλήλων ΟΤΕ που λειτούργησε ως το πρώτο τηλεφωνικό κέντρο, και η πολυκατοικία που έγινε μετά τους σεισμούς το 1956 από την οικογένεια Κόσσιαβα και πριν το κρεοπωλείο Κόσσιαβα

βρισκόντουσαν εκεί τα Νυφικά Ινεπολόγλου και το Χωριάτικο τώρα, της οικογένειας Κύρου.

Απέναντι ακριβώς λειτουργούσε  από το 1964 η πολυκατοικία Δάμτσα και δίπλα τα υποδήματα Κουντουρά, Στάνταρ Αλιμπέρτη και ύστερα Κωτσόβολος, Λητώ και Θεοχάρη.

Στη Δημητριάδος ήταν επίσης το ποδηλατάδικο Δάμτσα-Βικιώτη.

Η σιδηροδρομική συγκοινωνία με Θεσσαλία και Πήλιο

Τα σιδηροδρομικάέργα έφεραν τη σύνδεση του σιδηροδρομικού σταθμού το 1884 με Λάρισα-Καλαμπάκα και Βόλου-Αγριάς-Λεχωνίων από το 1895 και το 1898 ο τροχιόδρομος μέχρι τον Άναυρο, που υπήρξε από τις αρχές του 20ου αιώνα ως χώρος αναψυχής και απολάμβαναν Βολιώτες και Θεσσαλοί τη Θάλασσα τις μπύρες Fix, αιώνια μαγαζιά ως τις ημέρες μας με την δροσιά από την Αύρα.

Συνεχίζοντας στην οδό Δημητριάδος με Ορμινίου και αργότερα Κ. Καρτάλη, συναντούμε στις αρχές του 20ου αιώνα το κρεοπωλείο Μουστάκα και στο ίδιο σημείο καφενεία, το ζαχαροπλαστείο «Στρούγγα» με τουλούμπες, πάστες και λουκουμάδες ως το 1970 και στη σημερινή εποχή το υποδηματοποιείο Figaro. Απέναντι ακριβώς πριν το VIPS με γυναικεία ρούχα, υπήρχε για δεκαετίες το κατάστημα ανδρικών ειδών «Βασιλειάδης»καιλίγο πιο πάνω ένα κρεοπωλείο και το καφεκοπτείο του Ταμπούρη και σήμερα των παιδιών του.

Μέχρι το 1956 που γκρεμίστηκε υπήρξε το ξενοδοχείο Πόλεως όπου από το 1881 είχε στεγαστεί το πρώτο δημαρχείο.

Συνεχίζοντας στην οδό Δημητριάδος με Σποράδων αρχές του 20ου αιώνα το 1908 συναντούμε το πρώτο ΕΚ Βόλου το αρτοποιείο των αδελφών Καραδήμου και στη Δημητριάδος-Σκενδεράνη το τριώροφο Μέγαρο Σκενδεράνη το οποίο από το 1909 λειτούργησε ως Δημαρχείο Παγασών και μετά τους σεισμούς του 1955 εγκαταλείφθηκε και τη δεκαετία του 1980 γκρεμίστηκε και έγιναν  τα σημερινά γραφεία του δήμου Βόλου και του Δίαυλου για τους νέους της πόλης.

Απέναντι ακριβώς στον 20ο αιώνα υπήρξαν τα γραφεία της εφημερίδας Ταχυδρόμος με διευθυντή τον Αλέξανδρο Μέρο. Από το 1971 μεταφέρθηκε από τον Θανάση Πόπωτα στην οδό Αντωνοπούλου όπου κατασκευάσθηκε πολυώροφο κτίριο στο οποίο εγκαταστάθηκε με το προσωπικό για μία δεκαετία πριν το κλείσιμο της εφημερίδας και μετά τις περιπέτειές της από το 1996 έως το 2005.

Στην οδό Δημητριάδος επίσης ήταν εγκατεστημένος ο εκδοτικός οίκος και το βιβλιοπωλείο Πετρούτσου που έμεινε εκεί ως τον θάνατό του τη δεκαετία του 1990 και τα άλλοτε γραφεία του Ταχυδρόμου μετατράπηκαν σε φροντιστήρια.

Περιδιαβαίνοντας την οδό Δημητριάδος συναντούμε πριν από τους σεισμούς 1953-55 και μετά τους σεισμούς νέα καινούργια κτίρια και πολυκατοικίες.

Ο Βόλος και η Δημητριάδα αλλάζουν. Από τη Δημητριάδος των πρώτων χρόνων το μόνο που τη θυμίζει είναι οι παλιές φωτογραφίες είναι η Βιβλιοθήκη των Τριών Ιεραρχών, κόσμημα από το 1908. Δεν υπάρχει το Μέγαρο Σαραφόπουλου στο τέλος του δρόμου, το οποίο έμεινε με δύο ορόφους της Λέσχης και μπροστά ο θερινός κινηματογράφος Εξωραϊστική, που μεταπολεμικά είχε και άλλη συντροφιά του δίπλα, τον θερινό κινηματογράφο «Θέτις», και αυτή έγινε τη δεκαετία του 1970 πολυκατοικία, με το καφέ «Άρωμα».

Το Μέγαρο Σαραφόπουλου κατασκευάσθηκε το 1894 και οι φωτογραφίες το δείχνουν μπροστά στη θάλασσα. Το 1895 περνά από μπροστά του το τρενάκι το οποίο άρχισε τα δρομολόγιά του για τα Λεχώνια. Το 1926 με τις επιχωματώσεις και την ασφαλτόστρωση της Παραλίας άλλαξε τελείως το τοπίο. Διαπλατύνθηκε ο παραλιακός δρόμος, γκρεμίστηκε ο Αλευρόμυλος Μουσούρη που βρισκόταν στο σημείο από το 1869, ελευθερώθηκε η οδός Ιάσονος και επιχωματώθηκε η περιοχή «Παπαστράτος» στα Κύματα και μπροστά στον Σαραφόπουλο όπου δημιουργήθηκε το πρώτο γήπεδο ποδοσφαίρου το 1926 και στα μετέπειτα χρόνια το Πάρκο του Γεωργίου Α’ (σήμερα Αγίου Κωνσταντίνου) ως το 1938.

Στα «Κύματα» επί της Δημητριάδος υπήρχε ένα διώροφο ιδιοκτησίας Κασσιόπουλου, γαμπρού Γκλαβάνη και στη Δημητριάδος τα λουτρά όπου έκαναν τα θερμά μπάνια τους οι Βολιώτες και οι Βολιώτισσες και ο θερινός κινηματογράφος «Ορφέας» που είναι σήμερα πολυκατοικία.

Τα λουτρά ως θερμαινόμενα είχαν και ένα φουγάρο. εκεί όπου λειτουργεί σήμερα το πάρκινγκ Δημητριάδος βρισκόταν το 1920 το Άσυλο Παιδιού Βόλου. Το 1924 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρίσκει στέγη το τυπογραφείο Γεωργιάδη, πρώτα ο παππούς, μετά η δεύτερη γενιά με τον Γιώργο και σήμερα λειτουργεί με τη τρίτη γενιά, Διονύση και Όλγα.

Στη Δημητριάδος λειτούργησε μαιευτική κλινική, το ραφτάδικο Πουργιά, αργότερα οι κλινικές Παπαγεωργίου, Ξηραδάκη, Μπρίσμη, τα ρουχάδικα Σαράφης, Ροντόλφο, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το Επιμελητήριο Μαγνησίας, το Χημείο του Κράτους και η πολυκατοικία που έγινε το θερινό σινεμά «Ορφέας» του Δήμου Βόλου, νοικιασμένο από τον Λιαδέλη και ο Φούρνος Βενέτη του Καλαμποκά, και η ντίσκο «Τετράγωνο».

Αρχή Δημητριάδος και Ιάσονος

Η οδός Δημητριάδος, όπου βρίσκεται σήμερα το διώροφο, αιωνόβιο κτίριο Φορούλη και σήμερα είναι εγκατεστημένος ο γεωπόνος Δ. Κουντουράς και πάνω το παλιό ξενοδοχείο Ευρώπη. Διπλά του, το διώροφο κτίριο του Ελληνικοαμερικανικού Πουρνάρα που από το 1982 είναι χτισμένο το ξενοδοχείο Φίλιππος και η Υδροκίνηση.

Απέναντι ακριβώς στον 20ο αιώνα υπήρξαν τα γραφεία της εφημερίδας Ταχυδρόμος με διευθυντή τον Αλέξανδρο Μέρο. Από το 1971 μεταφέρθηκε από τον Θανάση Πόπωτα στην οδό Αντωνοπούλου όπου κατασκευάσθηκε πολυώροφο κτίριο στο οποίο εγκαταστάθηκε με το προσωπικό για μία δεκαετία πριν το κλείσιμο της εφημερίδας και μετά τις περιπέτειές της από το 1996 έως το 2005.

Στην οδό Δημητριάδος επίσης ήταν εγκατεστημένος ο εκδοτικός οίκος και το βιβλιοπωλείο Πετρούτσου που έμεινε εκεί ως τον θάνατό του τη δεκαετία του 1990 και τα άλλοτε γραφεία του Ταχυδρόμου μετατράπηκαν σε φροντιστήρια.

Περιδιαβαίνοντας την οδό Δημητριάδος συναντούμε πριν από τους σεισμούς 1953-55 και μετά τους σεισμούς νέα καινούργια κτίρια και πολυκατοικίες.

Ο Βόλος και η Δημητριάδα αλλάζουν. Από τη Δημητριάδος των πρώτων χρόνων το μόνο που τη θυμίζει είναι οι παλιές φωτογραφίες είναι η Βιβλιοθήκη των Τριών Ιεραρχών, κόσμημα από το 1908. Δεν υπάρχει το Μέγαρο Σαραφόπουλου στο τέλος του δρόμου, το οποίο έμεινε με δύο ορόφους της Λέσχης και μπροστά ο θερινός κινηματογράφος Εξωραϊστική, που μεταπολεμικά είχε και άλλη συντροφιά του δίπλα, τον θερινό κινηματογράφο «Θέτις», και αυτή έγινε τη δεκαετία του 1970 πολυκατοικία, με το καφέ «Άρωμα».

Το Μέγαρο Σαραφόπουλου κατασκευάσθηκε το 1894 και οι φωτογραφίες το δείχνουν μπροστά στη θάλασσα. Το 1895 περνά από μπροστά του το τρενάκι το οποίο άρχισε τα δρομολόγιά του για τα Λεχώνια. Το 1926 με τις επιχωματώσεις και την ασφαλτόστρωση της Παραλίας άλλαξε τελείως το τοπίο. Διαπλατύνθηκε ο παραλιακός δρόμος, γκρεμίστηκε ο Αλευρόμυλος Μουσούρη που βρισκόταν στο σημείο από το 1869, ελευθερώθηκε η οδός Ιάσονος και επιχωματώθηκε η περιοχή «Παπαστράτος» στα Κύματα και μπροστά στον Σαραφόπουλο όπου δημιουργήθηκε το πρώτο γήπεδο ποδοσφαίρου το 1926 και στα μετέπειτα χρόνια το Πάρκο του Γεωργίου Α’ (σήμερα Αγίου Κωνσταντίνου) ως το 1938.

Στα «Κύματα» επί της Δημητριάδος υπήρχε ένα διώροφο ιδιοκτησίας Κασσιόπουλου, γαμπρού Γκλαβάνη και στη Δημητριάδος τα λουτρά όπου έκαναν τα θερμά μπάνια τους οι Βολιώτες και οι Βολιώτισσες και ο θερινός κινηματογράφος «Ορφέας» που είναι σήμερα πολυκατοικία.

Τα λουτρά ως θερμαινόμενα είχαν και ένα φουγάρο. εκεί όπου λειτουργεί σήμερα το πάρκινγκ Δημητριάδος βρισκόταν το 1920 το Άσυλο Παιδιού Βόλου. Το 1924 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρίσκει στέγη το τυπογραφείο Γεωργιάδη, πρώτα ο παππούς, μετά η δεύτερη γενιά με τον Γιώργο και σήμερα λειτουργεί με τη τρίτη γενιά, Διονύση και Όλγα.

Στη Δημητριάδος λειτούργησε μαιευτική κλινική, το ραφτάδικο Πουργιά, αργότερα οι κλινικές Παπαγεωργίου, Ξηραδάκη, Μπρίσμη, τα ρουχάδικα Σαράφης, Ροντόλφο, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το Επιμελητήριο Μαγνησίας, το Χημείο του Κράτους και η πολυκατοικία που έγινε το θερινό σινεμά «Ορφέας» του Δήμου Βόλου, νοικιασμένο από τον Λιαδέλη και ο Φούρνος Βενέτη του Καλαμποκά, και η ντίσκο «Τετράγωνο».

Στα «Κύματα» επί της Δημητριάδος υπήρχε ένα διώροφο ιδιοκτησίας Κασσιόπουλου, γαμπρού Γκλαβάνη και στη Δημητριάδος τα λουτρά όπου έκαναν τα θερμά μπάνια τους οι Βολιώτες και οι Βολιώτισσες και ο θερινός κινηματογράφος «Ορφέας» που είναι σήμερα πολυκατοικία.

Τα λουτρά ως θερμαινόμενα είχαν και ένα φουγάρο. εκεί όπου λειτουργεί σήμερα το πάρκινγκ Δημητριάδος βρισκόταν το 1920 το Άσυλο Παιδιού Βόλου. Το 1924 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρίσκει στέγη το τυπογραφείο Γεωργιάδη, πρώτα ο παππούς, μετά η δεύτερη γενιά με τον Γιώργο και σήμερα λειτουργεί με τη τρίτη γενιά, Διονύση και Όλγα.

Στη Δημητριάδος λειτούργησε μαιευτική κλινική, το ραφτάδικο Πουργιά, αργότερα οι κλινικές Παπαγεωργίου, Ξηραδάκη, Μπρίσμη, τα ρουχάδικα Σαράφης, Ροντόλφο, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το Επιμελητήριο Μαγνησίας, το Χημείο του Κράτους και η πολυκατοικία που έγινε το θερινό σινεμά «Ορφέας» του Δήμου Βόλου, νοικιασμένο από τον Λιαδέλη και ο Φούρνος Βενέτη του Καλαμποκά, και η ντίσκο «Τετράγωνο».

 

Δημητριάδος με Ιωλκού το Μέγαρο Κόσιαβα

Το Μέγαρο Κόσιαβα, χτίστηκε το 1964 και ήταν ιδιοκτησίας των αδελφών Σταμούλη και Κωνσταντίνου Κόσιαβα. Πριν το 1964, ήταν χτισμένο, στον ίδιο χώρο, προπολεμικά, το κρεοπωλείο του Γιώργου Κόσιαβα από την Μακρινίτσα και αργότερα περιήλθε στα παιδιά του και σήμερα είναι ιδιοκτησίας των εγγονών της Λένας Κόσιαβα- Τσιώλη και του εξαδέλφου της, Γιώργου Κόσιαβα, καθηγητή Πανεπιστημίου στη Γαλλία.

Το κτίριο κατασκευάστηκε από τον πολιτικό μηχανικό

Τ. Παπαναγιώτου που στην εποχή του ήταν πρωτοπόρος. Στις δυο φωτογραφίες, βλέπουμε την οδό Δημητριάδος.

Στο κτίριο εμφανίζεται ψηλά ένα γλυπτό πρωτοποριακό και τα καταστήματα στο ισόγειο η Ιζόλα, Ευάγγελος Ζερβός, δίπλα φαίνεται το διώροφο του ΟΤΕ, τα καταστήματα της πλατείας Πανεπιστημίου που δεν υπάρχουν σήμερα και το υποκατάστημα της Ιονικής Λαϊκής που σήμερα στεγάζεται το σουπερμάρκετ «Γαλαξίας.

 

Το Μέγαρο Δάμτσα-Βικιώτη

Στη γωνία Δημητριάδος-Ιωλκού από το 1964 έχει κατασκευασθεί το Μέγαρο Δάμτσα-Βικιώτη.

Από το 1901 ήταν διώροφο ιδιοκτησίας Απόστολου Χατζηαργύρη ο οποίος πέθανε το 1931 και μεταβιβάστηκε το 1940 στην κόρη του Εύα. Στον Α’ όροφο ήταν το ξενοδοχείο Ερμής το οποίο με τους σεισμούς καταστράφηκε και στη συνέχεια στις 2 Οκτωβρίου 1963 πήρε φωτιά και στο ισόγειο ήταν ενοικιαστές το υποδηματοποιείο Παπακώστα, του κτηματομεσίτη Ευάγγελου Σανίδα και του Κων. Καραμαλή με παπούτσια.

Το 1964 κατασκευάστηκε το 5οροφο κτίριο Αλεξ. Δάμτσα και Ζαφείρη Βικιώτη το οποίο νοικιάστηκε στο ισόγειο από τις Ασφάλειες Φοίνιξ και την αντιπροσωπεία της Σίγγερ  και στη φωτογραφία εμφανίζονται η KESSEL Θεσσαλίας, η Εργάνη και το ψητοπωλείο «Στέκι».

Σήμερα είναι εγκατεστημένος εκεί ο Κανταρτζής (κινητή τηλεφωνία),

οι Ασφάλειες Σαμαλέκος και στους ορόφους ασφαλιστικά γραφεία.

Ο πατέρας Κανταρτζής με το πρώτο κατάστημά του ήταν το 1971 με τηλέφωνα ακριβώς διαγώνια σήμερα ανήκει στον Στέλιο Κανταρτζή.

 

 

Οι συγκοινωνίες με γαϊδουράκια, αμάξια, τρένο, αυτοκίνητο

Οι αποστασεις στον Βόλο ήταν πολύ μικρές και οι κάτοικοι εξυπηρετούνταν οι κάτοικοι με ημιόνους στην οδό Δημητριάδος και τα γύρω χωριά, με αμάξια, με άλογα ή και με τα δύο, το τρενάκι από το 1895 και το 1898 τον τροχιόδρομο με τον σταθμό με στάσεις στη Δημητριάδος και τέρμα στον Άναυρο.

Μετά τον Άναυρο στον αμαξητό δρόμο μέχρι τα Λεχώνια, γίνονταν «κόντρες» αμαξάδων και τρένου, διότι οι πρώτοι ήθελαν να αποδείξουν ότι τη διαδρομή την κάνουν πιο γρήγορα από τα τρένα που ήρθαν να τους πάρουν τη δουλειά.

Στη μετέπειτα εποχή μέσα στον Βόλο και πριν το 1920 μετακινούνταν οι κάτοικοι και με τα πόδια, με αμαξάδες ή ιππήλατα λεωφορεία και ύστερα ήρθαν τα αυτοκίνητα και τα ταξί. Μάλιστα το 1928 διαφημίζονται στις εφημερίδες.

Ο Τζάνος ήταν ο πρώτος Βολιώτης που έφερε την αντιπροσωπεία της Σεβρολέτ στην πόλη.

Το πρώτο αυτοκίνητο που κυκλοφόρησε στον Βόλο ήταν του βιομήχανου Παπαγεωργίου το 1926.

Το 1930 γίνονται οι πρώτοι αμαξητοί δρόμοι προς το Πήλιο και τη Λάρισα με πρώτο αυτόν του Βόλου-Λεχωνίων και Βόλου-Πορταριάς το 1900 και τα πρώτα λεωφορεία ως το 1950 που δημιουργείται η πρώτη εταιρεία λεωφορειούχων.

Οι πιάτσες των αμαξάδων και των ταξί βρίσκονταν στην οδό Ιάσονος και των λεωφορείων στη «Συνάντηση».

Τα ταξί… για τους πλούσιους

Τα πρώτα ταξί του Βόλου ήταν πολυτελέστατα 7θέσια αυτοκίνητα «Πλύμουθ», Φορντ Μπαράρτ, Μπιούικ, τα οποία γύρω στο 1925 τα έβρισκαν οι Βολιώτες στη στάση τους στην οδό Κ. Καρτάλη, μεταξύ Δημητριάδος και Ιάσονος και Τοπάλη, ενώ οι αντίπαλοί τους οι αμαξάδες ήταν Ιάσονος μεταξύ Αντωνοπούλου και Ιωλκού.

Φυσικά για να βρεις το ταξί έπρεπε να είσαι κοντά στο κέντρο, διότι τηλέφωνο τουλάχιστον ως το 1935-36 δεν είχαν, οπότε πώς να το ειδοποιήσεις.

Γύρω στα 1925 ένας από τους ταξιτζήδες της εποχής ήταν ο Γιώργος Μπέτας, με μια κόκκινη Μπιούικ με αρ. κυκλοφορίας 17160. Την πληροφορία μας την έδωσε ο Γιάννης Μπέτας, οδηγός και ταξιτζής για πολλά χρόνια, γιος του Γιώργου Μπέτα και πατέρας του επίσης ταξιτζή σήμερα Γιώργου Μπέτα. Μια οικογένεια ταξιτζήδων και ο Γιάννης Μπέτας έχει να θυμάται πολλούς από τους πρώτους Βολιώτες ταξιτζήδες της προπολεμικής εποχής, τα αυτοκίνητά τους και τα χρώματά τους ακόμη.

Ο Αριστείδης Γουργιώτης με δυο ιδιόκτητα ταξί εκ των οποίων το ένα οδηγούσε ο Γιώργος Μπέτας και το άλλο ο Γ. Δεληγιάνης. ΡιζοδήμοςΝικ., Παπαδόπουλος Γιάννης, Κουκουσέλης Γιάννης, Σταυρόπουλος Γρηγόρης (Σεβρολέτ), Ρούσσης Αργύρης, Νίκος (Φορντ), Διβάνης Γιώργος, Διβάνης Απόστολος (Μπιούικ), Κατσινάρης Γεώργιος, Σουσουρής Γεώργιος, Ανδρέογλου Αλέκος, ΤζιώρτζηςΔημ., Μπαΐλας Γιάννης, Βαγ. Στεργιόπουλος, Τριβέλλας Αλ., Πολυμέρου Αχιλλέας, Ιατρού Δημήτρης. Ήταν περίπου 20-25 ταξί, τα οποία εξυπηρετούσαν κυρίως την αστική τάξη, διότι οι εργάτες και οι εργάτριες είχαν ποδήλατο ή εξυπηρετούνταν από τον τροχιοδρόμο ή αυτοκίνητα που έκαναν συγκοινωνία με την Νέα Ιωνία ή απλά προτιμούσαν να πάνε με τα πόδια.

Όπως θυμάται ο Γιάννης Μπέτας, τα ταξί δούλευαν πολύ το καλοκαίρι πηγαίνοντας ξένους και Βολιώτες στην Πορταριά. Μάλιστα θυμάται προπολεμικά που ήρθε στο Βόλο ο πρίγκιπας Παύλος, μετέπειτα βασιλιάς αυτός και η συνοδεία του, αγκαζάρισαν όλα τα ταξί και πήγαν στην Πορταριά στο ξενοδοχείο «Θεοξένεια». Ο Παύλος επιβιβάστηκε σε μια Φορντ Μπακάρι βυσσινί χρώματος με οδηγό τον Αλέξανδρο Αλεξανδρίδη, ο οποίος ήταν ντυμένος με άσπρη στολή και άσπρα γάντια.

Οι ταξιτζήδες μεταπολεμικά αγόρασαν καινούργια αυτοκίνητα, έγιναν περισσότερα σιγά- σιγά, είδαν την πελατεία τους ν’ αυξάνεται.

Πηγή: magnesianews.gr