Ο Δ. Κουρέτας στο onlarissa.gr: «Θέλω μία ακόμη θητεία για να ολοκληρώσω όσα ξεκινήσαμε – Δεν ανήκω στους πολιτικούς που φοβούνται μη σκίσουν το καλσόν»

Στο τέλος του δεύτερου έτους της θητείας του, σε μια περίοδο κατά την οποία η Θεσσαλία εξακολουθεί να μετρά πληγές από τις φυσικές καταστροφές αλλά και να δίνει κρίσιμες μάχες για τον πρωτογενή τομέα, τις υποδομές και την κοινωνική συνοχή, ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας ανοίγει τα χαρτιά του. Σε μια εκτενή και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, μιλά χωρίς περιστροφές για όσα έγιναν, όσα δεν έγιναν και όσα —όπως τονίζει— πρέπει οπωσδήποτε να ολοκληρωθούν.

Για πρώτη φορά, μάλιστα, δηλώνει ξεκάθαρα ότι το 2028 θα είναι εκ νέου υποψήφιος Περιφερειάρχης, διεκδικώντας μία δεύτερη και τελευταία θητεία, με στόχο να ολοκληρώσει τον σχεδιασμό που ξεκίνησε μετά τον «Ντάνιελ». Χωρίς διάθεση πολιτικών παζαριών και χωρίς να κρύβει τις συγκρούσεις του με την κυβέρνηση, ο κ. Κουρέτας τοποθετείται για την πολιτική προστασία, τα αντιπλημμυρικά έργα, τη διαχείριση του νερού, την αγροτική κρίση, τις σχέσεις του με το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και για μεγάλα ζητήματα θεσμών και Δικαιοσύνης.

Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει πτυχές της προσωπικής του φιλοσοφίας και της διαδρομής του: από την ακαδημαϊκή του πορεία μέχρι τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολιτική, όχι ως καριέρα, αλλά ως ευθύνη. Δε διστάζει να τραγουδήσει on camera, να πει ότι αδιαφορεί ακόμη κι αν θα… “σκιστεί το καλσόν” και να υπογραμμίσει πως στο τέλος αυτής της πορείας του, θέλει να αφήσει μία Θεσσαλία λιγότερο άδικη. Μια συνέντευξη με πολιτικό βάθος, ανθρώπινες στιγμές και σαφές μήνυμα για την επόμενη μέρα της Θεσσαλίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ Απόστολο Ράιδο

«Είμαστε έτοιμοι μόνο στο 30-35% ενός “Ντάνιελ”»

Κύριε Περιφερειάρχη, καλησπέρα. Ευχαριστώ πολύ που αποδεχθήκατε την πρόσκληση για αυτή τη συζήτηση. Βρισκόμαστε στο τέλος του 2025· είναι το δεύτερο έτος της θητείας σας, περίπου στα μισά, σε έξι μήνες. Θέλω να μου πείτε, σε αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεστε στο τιμόνι της Θεσσαλίας, για ποιο πράγμα που έχετε αλλάξει είστε υπερήφανος και τι είναι αυτό που ακόμη δεν έχετε καταφέρει να αλλάξετε, ενώ το θέλετε πάρα πολύ.

Κοιτάξτε, γενικά, ως χαρακτήρας, δεν είμαι υπερήφανος για τίποτα στη ζωή μου, γιατί είμαι πάρα πολύ απλός άνθρωπος και δεν χρησιμοποιώ τέτοιες εκφράσεις. Θα μπορούσα να πω ότι είμαι χαρούμενος, όχι όμως ικανοποιημένος ακόμη, γιατί είμαι άνθρωπος που έχει πολλά πράγματα που θέλει να πετύχει. Χαρούμενος είμαι γιατί έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ένα κέντρο πολιτικής προστασίας, το οποίο ήταν ένα προσωπικό στοίχημα ήδη πριν αναλάβω, και το οποίο μας βοηθάει, μας βοήθησε και μας βοήθησε και προχθές με τον «Μπάιρον». Ήταν ένα crash test.

Επίσης, είμαι χαρούμενος που πρόλαβα και έκανα τα απαραίτητα έργα ώστε η Θεσσαλία να μπορέσει να αντέξει ένα τέτοιο φαινόμενο. Είμαι δυσαρεστημένος που δεν έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα που αφορούν το Υπουργείο, αλλά είμαι χαρούμενος που έχει γίνει μια στροφή στις προτεραιότητες της Περιφέρειας, που αφορά έργα δημόσιας υγείας, αντιπλημμυρικά, πολιτική προστασία, πολιτισμό και αγροτικά. Αυτά είναι πράγματα που είμαι χαρούμενος ότι πρόλαβα σε αυτό το διάστημα και έχουν υλοποιηθεί.

Θα ήμουν πολύ πιο χαρούμενος εάν φέτος είχε γίνει η δημοπράτηση – θα γίνει τον Γενάρη, όμως, είναι θέμα δύο μηνών – για όλα αυτά τα αθλητικά κέντρα που έχουμε εξαγγείλει, τα οποία για μένα αποτελούν ένα πολύ μεγάλο προσωπικό στοίχημα: τα κλειστά κολυμβητήρια και τα κλειστά γυμναστήρια. Και αυτό, νομίζω, ότι σε αυτή τη διετία δίνει μια αρκετά καθαρή εικόνα του πώς σκέφτεται η καινούργια περιφερειακή αρχή, διότι, ξέρετε, περνώντας από μια περιφερειακή αρχή που ήταν 14 χρόνια σε μια άλλη, χρειάζεται κάποιο διάστημα για να καταλάβει κανείς πώς σκέφτεται ένας περιφερειάρχης, πώς σκέφτονται οι συνεργάτες του, ποιες είναι οι προτεραιότητες…

Πρόσφατα η Θεσσαλία βίωσε ένα νέο πλημμυρικό φαινόμενο, ευτυχώς όχι της έντασης του «Ντάνιελ». Τουλάχιστον, οι μετεωρολόγοι το περιέγραψαν ως έναν «μεσαίο Ντάνιελ». Θέλω να μου πείτε, με το χέρι στην καρδιά: αν, μη γένοιτο, έχουμε ξανά φαινόμενο του μεγέθους του Σεπτεμβρίου του 2023, η Θεσσαλία είναι έτοιμη να ανταποκριθεί;

Όχι. Το έχουμε πει πολλές φορές αυτό. Φυσικά και όχι. Έγινε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια με τον τρόπο που διαχειριστήκαμε τα έργα και το είχα πει και πριν συμβεί, ότι η Θεσσαλία είναι αυτή τη στιγμή έτοιμη σε ποσοστό 30–35% της έντασης του «Ντάνιελ». Πράγματι, έτσι έγινε.

Για να φτάσουμε στο σημείο να αντιμετωπίσουμε έναν «Ντάνιελ», πρέπει να γίνουν τα έργα ορεινής υδρονομίας, τα οποία επιτέλους προκηρύχθηκαν χθες – τυχαίο; δεν ξέρω – και να γίνει και το φράγμα του Ενιπέα. Γιατί; Γιατί το φράγμα του Ενιπέα μπορεί να προσφέρει περίπου 25% προστασία απέναντι σε φαινόμενα τύπου «Ντάνιελ» και η ορεινή υδρονομία μια προστασία της τάξης του 30% έως 40%.

Μιλάμε για ένα έργο ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα), το οποίο ανέλαβε προσωπικά ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, και μάλιστα δύο φορές.

Ναι, δυστυχώς ήδη έχει βγει εκτός χρονοδιαγράμματος και, αν πάνε όλα καλά, θα ξεκινήσει το πρώτο τρίμηνο του ’27. Επομένως, αυτό είναι κάτι σημαντικό. Τώρα, να επιστρέψω στο πρώτο κομμάτι της ερώτησης. Ο σχεδιασμός ήταν τέτοιος που προέβλεπε παρεμβάσεις στα αναχώματα, ώστε να προστατευτούν οικισμοί, επιχειρήσεις και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις. Πράγματι, δεν έγινε σχεδόν τίποτα, εκτός από ένα-δύο σπίτια σε ένα χωριό. Αυτό ήταν ένα καλό «crash test». Όμως δεν αρκεί. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι, γιατί πρέπει να γίνουν τα υπόλοιπα έργα, αλλά ήταν ένα πολύ καλό τεστ αντοχής για εμάς. Σε αντίστοιχη περίπτωση είχαμε ένα φαινόμενο περίπου τύπου «Ιανού»: 10–12% συνολικά βροχόπτωση και πλημμύρισαν περίπου 16.500 στρέμματα, τη στιγμή που στον «Ντάνιελ» είχαμε 223.000.

εγώ δεν είμαι ο άνθρωπος που θα με πάρουν τηλέφωνο ή θα με «πιάσουν από το αυτί», όπως κάποιους άλλους, και θα τους πηγαίνουν από μέρος σε μέρος υποδεικνύοντάς τους τι θα πουν. Δεν θα το κάνω.

Σύγκρουση με την κυβέρνηση: «Δεν θα με πιάσει κανείς από το αυτί»

Το τελευταίο διάστημα, κυρίως με αφορμή αφενός την ευλογιά των αιγοπροβάτων αλλά και αφετέρου τις πληγές του «Ντάνιελ», που δεν έχουν κλείσει ακόμη, αναπτύξατε μια ιδιαίτερα επιθετική ρητορική απέναντι στην κυβέρνηση…

Ναι. Κοιτάξτε, δεν θα έλεγα επιθετική· είναι μια πραγματικότητα. Δηλαδή, εγώ δεν είμαι ο άνθρωπος που θα με πάρουν τηλέφωνο ή θα με «πιάσουν από το αυτί», όπως κάποιους άλλους, και θα τους πηγαίνουν από μέρος σε μέρος υποδεικνύοντάς τους τι θα πουν. Δεν θα το κάνω. Για να κάνω κάτι, πρέπει να πειστώ. Άρα, σε αυτή τη φάση, βλέποντας και εκτιμώντας τι έχει γίνει τον πρώτο ενάμιση χρόνο, υπήρχαν πράγματα που μας είχαν υποσχεθεί ότι θα γίνουν και δεν έγιναν· πολύ σημαντικά πράγματα, και πρέπει να τα πω. Νομίζω ότι γι’ αυτό ακριβώς και ο κόσμος ψήφισε.

Η σχέση σας με το Μέγαρο Μαξίμου πέρασε από πολλά κύματα. Ξεκίνησε όχι καλά, με εκείνα τα «χτυπήματα κάτω από τη μέση» πριν τις εκλογές και την παρότρυνση κυβερνητικού στελέχους να ψηφίσουν οι πολίτες τον πολιτικό σας αντίπαλο, αν θέλουν να πάνε καλά οι πληρωμές στις αποζημιώσεις. Στη συνέχεια υπήρξε μια αναγνώριση, ένα «fair play» από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, που μίλησε με καλά λόγια για εσάς, σας συνάντησε στο Μέγαρο Μαξίμου, και μετά ακολούθησαν και άλλες τέτοιου είδους επικοινωνίες αλλά και δημόσιες τοποθετήσεις, που έκαναν πολλούς να πιστεύουν ότι ο Δημήτρης Κουρέτας, εάν είναι υποψήφιος το ’28, ενδεχομένως να έχει και τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Τώρα, πού βρίσκεται αυτή η σχέση με τον κύριο Μητσοτάκη;

Υπάρχει επικοινωνία. Νομίζω ότι ο σωστός περιφερειάρχης πρέπει να υποστηρίζει τα συμφέροντα της περιφέρειάς του και, όταν κάτι δεν πάει καλά, να το επισημαίνει στην κυβέρνηση και να το διεκδικεί. Από εκεί και πέρα, η κάθε ισορροπία είναι θέμα χρόνου. Πάντοτε συμβαίνουν αυτά. Η δουλειά μου είναι αυτή. Δεν έχω καμία διάθεση να γίνω πολιτικός καριέρας. Όταν κάποιοι πολιτικοί έκαναν καριέρα, εγώ ήμουν στην Αμερική και προσπαθούσα να μάθω πράγματα, για να έρθω να βοηθήσω τη χώρα μου — πράγμα που έκανα. Και αν κάποιος θέλει να αναπτύξει κάποια αντιπαλότητα, πολύ ευχαρίστως να μας πει το αφήγημά του και να το συζητήσουμε.

Άρα είστε θιασώτης της άποψης ότι οι σχέσεις είναι μια δυναμική διαδικασία, η οποία μεταβάλλεται…

Ποιος είναι, πείτε μου, ο άνθρωπος του οποίου οι σχέσεις να μην έχουν περάσει από κάποιες περιόδους που δεν…

Δεν δίνουν όλοι δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, αυτό θέλω να σας πω…

Οι πέτρες είναι στρογγυλές στην παραλία γιατί συγκρούονται η μία με την άλλη…

Πορευόμαστε χωρίς στρατηγική. Θα το πληρώσουμε, είναι απολύτως βέβαιο. Ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα αλλάξουμε στρατηγική. Δηλαδή, θα επιτραπεί ο ζωνοποιημένος εμβολιασμός και θα μπορέσουμε να σώσουμε το ζωικό κεφάλαιο.

Αγροτικό και κτηνοτροφία: «Χωρίς στρατηγική, θα το πληρώσουμε»

Και θέλω τώρα να σας ρωτήσω για τις σχέσεις σας με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Εκεί είχαμε αρκετές κόντρες το τελευταίο διάστημα, κυρίως για το θέμα των κτηνοτρόφων. Είπατε πολλά πράγματα τα οποία ενόχλησαν και τον κύριο Τσιάρα και τον κύριο Κέλλα. Θέλω να μου πείτε πού βρίσκονται τώρα οι σχέσεις σας και αν πιστεύετε ότι αυτή η ηγεσία στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεδομένου ότι έχουμε και τα τρακτέρ στους δρόμους, είναι ικανή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν έχω αλλάξει άποψη. Θεωρώ ότι η πολιτική που ακολουθούν και η στρατηγική για την ευλογιά είναι λανθασμένες. Μάλιστα, μόλις χθες που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, υπήρχε ένα άρθρο που αφορούσε τις κτηνοτροφικές εκτροφές και δόθηκε παράταση μέχρι το τέλος του 2026 για να αποκτήσουν άδεια· για τη βιοασφάλεια όμως, η οποία στηρίζει τα μέτρα, καμία κουβέντα. Δηλαδή, δίνουμε παράταση μέχρι το ’26 για να πάρουν άδεια άνθρωποι που δεν έχουν άδεια και δεν πληρούν προϋποθέσεις βιοασφάλειας, αλλά για τη βιοασφάλεια που μας ενδιαφέρει, καμία κουβέντα. Δεν υπάρχει στρατηγική. Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Πορευόμαστε χωρίς στρατηγική. Θα το πληρώσουμε, είναι απολύτως βέβαιο. Ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα αλλάξουμε στρατηγική. Δηλαδή, θα επιτραπεί ο ζωνοποιημένος εμβολιασμός και θα μπορέσουμε να σώσουμε το ζωικό κεφάλαιο.

Σώζεται, κύριε Περιφερειάρχη;

Ναι, αν γίνει τώρα…

Πόσο διάστημα θα χρειαστεί, όχι μόνο η Θεσσαλία αλλά γενικότερα η χώρα μας, να ανανήψει από αυτό το βαρύτατο πλήγμα που υπέστη η κτηνοτροφία;

Αν δεν ληφθούν μέτρα, ποτέ. Αν δεν ληφθούν μέτρα όπως ο εμβολιασμός και αν δεν δοθούν κίνητρα για να ξαναφτιάξουν οι άνθρωποι τις κτηνοτροφικές τους εκμεταλλεύσεις, ποτέ. Σε ό,τι αφορά το ζωικό κεφάλαιο που χάθηκε, ένας άνθρωπος που αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να ζήσει, θα φύγει από το επάγγελμα αν δεν του δοθούν κίνητρα. Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σοβαρό. Φανταστείτε ότι όταν ξεκίνησε αυτή η κρίση ήμασταν στις 352.000 θανατώσεις προβάτων μέχρι τις 10 Οκτωβρίου. Τώρα είμαστε σχεδόν Χριστούγεννα, έχουν περάσει δυόμισι μήνες και έχουν θανατωθεί 525.000–530.000 ζώα. Και συνεχίζουμε κανονικά, παρόλο που έχουν ληφθεί κάποια μέτρα. Η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται αν δεν γίνει εμβολιασμός. Είναι τελειωμένο, και υπάρχουν και θέματα τα οποία έχουν ειπωθεί από τη μεριά του Υπουργείου και δεν είναι σωστά. Τα έχουμε εξηγήσει, έχουμε πει ότι αυτή η στρατηγική δεν οδηγεί πουθενά.

Αλλοίμονο αν σπάσει αυτή η αλυσίδα του αγροτικού εισοδήματος στη Θεσσαλία. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται και σκέφτονται με όρους Αθήνας κάνουν λάθος. Έχουν σοβαρό πρόβλημα στρατηγικής. Οι αγρότες δεν έχουν βγει εθιμοτυπικά στους δρόμους· έχουν πρόβλημα.

Αγρότες στους δρόμους: «Δεν ζητούν επιδόματα, ζητούν προοπτική»

Την ίδια ώρα, οι αγρότες είναι στους δρόμους, πρωτοφανώς πριν από τις γιορτές. Είναι πολύ σπάνιο αυτό. Νομίζω ότι πρέπει να ανατρέξει κανείς στο 1997 για να ξαναδεί κινητοποίηση αγροτών πριν από τα Χριστούγεννα. Θέλω να μου πείτε, με βάση αυτά που ήδη έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση ως παροχές προς τους αγρότες, αν πιστεύετε ότι έχει ικανοποιηθεί ένα σημαντικό πακέτο των αιτημάτων τους, αν θεωρείτε ότι αυτά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση μπορούν να αντιστρέψουν το αρνητικό κλίμα και αν ασπάζεστε όντως την άποψη του Μεγάρου Μαξίμου ότι κάποια από τα αιτήματά τους είναι ουτοπικά, όπως για παράδειγμα η παρέμβαση στις τιμές, διότι αντιβαίνουν στο κοινοτικό δίκαιο.

Οι αγρότες δεν ενδιαφέρονται να πάρουν 500, 1.000 ή 2.000 ευρώ. Ήδη ένα μεγάλο μέρος δεν έχει πάρει ούτε αυτά που τους έχουν υποσχεθεί, λόγω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, που είναι γνωστό — μεγάλο σκάνδαλο. Αυτό που θέλουν είναι στρατηγική. Για παράδειγμα, κάποιος που καλλιεργεί βαμβάκι αυτή τη στιγμή, τα έξοδά του με τα έσοδά του είναι σχεδόν ίσα· δεν βγάζει τίποτα. Επομένως, για να μείνει στην καλλιέργεια, πρέπει να του υποδείξεις μια στρατηγική. Θα μείνει ή δεν θα μείνει; Θα έχει νερό ή δεν θα έχει; Πότε θα έχει νερό; Τι καλλιέργειες πρέπει να βάλει; Ποιο θα είναι το κέρδος του; Όσο πηγαίνουμε έτσι, στα κουτουρού, χωρίς στρατηγική, και μας ενδιαφέρει μόνο να κλείσουμε κάποιες τρύπες, να δώσουμε κάποια χρήματα, αυτό δεν θα έχει μέλλον.

Η Θεσσαλία —το έχουμε ξαναπεί— είναι ένα πανευρωπαϊκό και πανελλαδικό παράδοξο. Από τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ εξαγωγών που έχει η χώρα, έχει εισαγωγές 80 με 82 δισ., δηλαδή έλλειμμα 30 δισεκατομμυρίων. Η Θεσσαλία έχει 2,1 δισεκατομμύρια εξαγωγές και 1,3 εισαγωγές. Είναι ανάποδα. Και από το 2,1, το 70% αφορά αγροτικά προϊόντα. Άρα, εάν δεν φροντίσεις να εξασφαλίσεις αυτό το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και μειώνεις τον αγροτικό τομέα, τότε τα χρήματα που έβγαζες ανταγωνιστικά από τις εξαγωγές θα πρέπει να τα βρεις με άλλον τρόπο. Έτσι δεν είναι; Αν δεν τα βρεις, τότε υπάρχει τρύπα. Άρα είσαι παγιδευμένος να λύσεις το θέμα του αγροτικού τομέα, αλλιώς θα έχεις πρόβλημα.

Αλλοίμονο αν σπάσει αυτή η αλυσίδα του αγροτικού εισοδήματος στη Θεσσαλία. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται και σκέφτονται με όρους Αθήνας κάνουν λάθος. Έχουν σοβαρό πρόβλημα στρατηγικής. Οι αγρότες δεν έχουν βγει εθιμοτυπικά στους δρόμους· έχουν πρόβλημα. Στρατηγική θέλουν και οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες. Και πρέπει οπωσδήποτε να τους δοθεί. Μακάρι να γίνει —και να γίνει αύριο— αλλά δεν το βλέπω.

Αυτά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση πώς τα βλέπετε;

Δεν είναι λύση αυτό. Δεν είναι στρατηγική. Αυτό σας εξηγώ. Είναι κάποια χρήματα που θα δοθούν, αλλά δεν αποτελούν στρατηγική. Στρατηγική είναι να του δώσεις προοπτική μέλλοντος: τι θα καλλιεργήσεις και πώς θα μείνεις στην καλλιέργεια…

Αχελώος και υδατικό ισοζύγιο: «Ο μαξιμαλισμός δεν οδήγησε πουθενά»

Μιλώντας για στρατηγική, και για να κλείσω το θέμα του πρωτογενούς τομέα, θέλω να μου πείτε αν όντως πιστεύετε ότι ο κίνδυνος ερημοποίησης της υπαίθρου —και κυρίως του Θεσσαλικού κάμπου— είναι ορατός. Με ορίζοντα τα επόμενα 15 με 20 χρόνια, πώς μπορεί να ανατραπεί και αν σε αυτή την εξίσωση χωράει επιτέλους και μια μερική εκτροπή του Αχελώου.

Κοιτάξτε, αν λάβουμε υπόψη τα στρέμματα που σιγά-σιγά εγκαταλείπονται επειδή μειώνεται η διαθεσιμότητα του νερού, ναι, ο κίνδυνος είναι ορατός. Πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν τα φράγματα ταμίευσης. Ο Ενιπέας έπρεπε να έχει γίνει χθες. Για το Μουζάκι και την Πύλη δεν βλέπουμε τις μελέτες· πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν. Μια μερική μεταφορά, όπως προβλέπεται στο σχέδιο διαχείρισης της λεκάνης —που είναι νόμος του κράτους— πρέπει να υλοποιηθεί. Περίπου 250 εκατομμύρια κυβικά μέτρα πρέπει να έρθουν προς τη Θεσσαλία, να καταλήξουν στο Μουζάκι που θα γίνει, ώστε να υπάρξει ισορροπία στον υπόγειο υδροφορέα. Αυτό είναι νόμος. Με αυτό το σκεπτικό έχει ψηφιστεί από την κυβέρνηση: να υπάρχει ισορροπία στο υδατικό ισοζύγιο της Θεσσαλίας. Αυτά πρέπει να γίνουν. Αν δεν γίνει τίποτα από αυτά, τότε υπάρχει πρόβλημα και δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον.

Το μέλλον δεν είναι να πας σε ξηρικές καλλιέργειες. Πρέπει να δεις σε ποια καλλιέργεια, με ποιον τρόπο… Θέλει δουλειά αυτό το πράγμα, κάτι που δυστυχώς δεν γίνεται.

Γιατί έχουμε αυτή την πολυετή διαμάχη για τον Αχελώο; Πιστεύετε ότι είναι λάθος ο σχεδιασμός;

Είναι λάθος. Είχαν βγει τα ξίφη για να πολεμήσουν, υπήρξαν μαξιμαλιστικές επιδιώξεις. Ήταν λάθος όλο αυτό. Η στρατηγική του «να βγάλουμε τα ξίφη» και να δούμε ποιος θα σκοτώσει ποιον, τελικά δεν οδήγησε πουθενά. Έπρεπε ήδη να έχει λυθεί το θέμα του υδατικού ισοζυγίου με την υλοποίηση όσων προβλέπει σήμερα το σχέδιο διαχείρισης. Τα 250 εκατομμύρια κυβικά μέτρα έπρεπε να είναι εδώ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Παράλληλα, για το ισοζύγιο θα έπρεπε να έχουν γίνει πολλά μικρά έως μεσαία φράγματα στη Θεσσαλία, τα οποία να προχωρούν ταυτόχρονα. Το γεγονός του μαξιμαλιστικού Αχελώου και των συγκρούσεων που έγιναν, είδατε τι απέδωσε τελικά: σε κανέναν τίποτα.

Θέλω επίσης να σας πω ότι είμαι χαρούμενος που παραδίδουμε το φράγμα του Ληθαίου. Είναι ένα πολύ συμβολικό και σημαντικό έργο. Βρίσκεται έξω από τα Τρίκαλα, ένα έργο που λιμνάζει σχεδόν 20 χρόνια· το τελειώσαμε και παραδίδεται. Είναι έτοιμο, ήδη μαζεύει νερό και τα εγκαίνια θα γίνουν τις πρώτες μέρες του 2026. Μάλιστα, μάζεψε αρκετό νερό και κατά τα φαινόμενα του «Μπάιρον» — νερό που, σε διαφορετική περίπτωση, θα πήγαινε στον Ληθαίο, στα Τρίκαλα, και ενδεχομένως θα δημιουργούσε πρόβλημα και εκεί. Αυτά τα μικρά φράγματα των 2,5 εκατομμυρίων κυβικών θα μπορούσαν να είχαν γίνει και σε άλλα μέρη, όπως ήταν ο σχεδιασμός, εδώ και αρκετά χρόνια. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε αυτή η στόχευση. Δεν είναι ότι μας ήρθε ο «Ντάνιελ» ξαφνικά. Το θέμα είναι ότι, αν είχαν γίνει κάποια έργα εδώ και 10–15 χρόνια, όπως ο Ενιπέας, δεν θα είχαμε αυτή την καταστροφή σε καμία περίπτωση.

Τέμπη και Δικαιοσύνη: «Πώς να ηρεμήσουν αυτοί οι άνθρωποι;»

Να σας αλλάξω θέμα τώρα. Η εθνική τραγωδία των Τεμπών βρίσκεται στην τελική ευθεία για να φτάσει στη μεγάλη δίκη. Πώς πιστεύετε ότι θα λήξει αυτή η υπόθεση; Και ένα δεύτερο σκέλος στην ίδια ερώτηση, βάζοντας στην εξίσωση τη Δικαιοσύνη, η οποία ως θεσμός κλυδωνίζεται: επτά στους δέκα πολίτες, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, έχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη…

Λοιπόν, ας πούμε ότι εσείς είστε ένας γονέας που είχε ένα παιδί σε αυτό το δυστύχημα και σκοτώθηκε με αυτόν τον τρόπο. Και σας καλούν στο νοσοκομείο και παραλαμβάνετε το παιδί σας μέσα σε μια τσάντα. Και αυτό έγινε. Και έχουν περάσει τρία χρόνια και δεν έχει γίνει κάτι. Και ξέρουμε ότι το παιδί σας, που σκοτώθηκε, πήγε κάποιος —δεν ξέρω αν έγινε σωστά ή όχι, αυτό θα το βρει η Δικαιοσύνη— και πήρε όλο αυτό το υλικό, τα βαγόνια, τα χώματα κ.λπ., και τα πήγε σε ένα χωράφι δέκα χιλιόμετρα μακριά. Και μέσα εκεί ήταν το σκουλαρίκι του παιδιού σας, ένα διάφραγμα, ένα νύχι. Πώς θα νιώθατε εσείς; Θα νιώθατε καλά;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται και είναι ράκη, περιφερόμενες μοναξιές που έχουν χάσει τα παιδιά τους, τι θα τους πούμε μετά από τρία χρόνια; Εσείς θα νιώθατε καλά αν πήγαινε κάποιος και έπαιρνε όλα αυτά και τα μετέφερε δέκα χιλιόμετρα μακριά; Πώς θα νιώθατε; Και μέσα σε αυτά ήταν ένα κομμάτι του παιδιού σας. Το ξέρατε; Όχι. Θα νιώθατε καλά; Όχι, βέβαια.

Αυτά είναι σοβαρά ζητήματα, τα οποία σε ένα ευνομούμενο κράτος θα έπρεπε ήδη να έχουν δρομολογηθεί. Έχουν περάσει τρία χρόνια. Μπαίνουμε στον τέταρτο. Πώς να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι; Θέλουν απαντήσεις για όλα: και για τη μεταφορά, και για το δυστύχημα, και για το μπάζωμα, και για τα πάντα. Αυτά θέλουν απαντήσεις και πρέπει να τις έχουν. Αν δεν γίνουν όλα αυτά με τρόπο συντεταγμένο ώστε να λάβουν τις απαντήσεις τους, δεν θα ηρεμήσει η ψυχή αυτών των ανθρώπων. Και ενδεχομένως δεν θα ηρεμήσει ούτε η ψυχή των ανθρώπων που είναι ψηλά — και δεν ξέρω τι σκέφτονται. 

Σε ό,τι αφορά τη Δικαιοσύνη, πώς βλέπετε όλα αυτά που συμβαίνουν;

Πιστεύω ότι θα λειτουργήσει και ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως πρέπει. Τι άλλο να πω; Εγώ έχω κληθεί. Είμαι μάρτυρας.

Πρόσφατα, αυτές τις μέρες, έχουμε τις απολογίες και του κυρίου Τριαντόπουλου και του κυρίου Αγοραστού. Και οι δύο αρνούνται ότι σχετίζονται με την εντολή για το περιβόητο μπάζωμα. Εσείς, έχοντας πλέον δύο χρόνια διοίκηση στην Περιφέρεια, θέλω να μου πείτε αν όντως έχει δίκιο ο κύριος Αγοραστός όταν λέει ότι «εγώ παρείχα υποστήριξη διοικητικά και τεχνικά».

Δεν μπορώ να σας πω, γιατί δεν έχω διαβάσει τίποτα. Δεν είμαι ενήμερος για τις δικογραφίες. Όμως μπορείτε να πάρετε τη δική μου κατάθεση και να τη μελετήσετε, στα ερωτήματα που μου τέθηκαν. Δεν με ρώτησε κανείς για το μπάζωμα. Δεν ήμουν τότε περιφερειάρχης. Υπάρχουν άλλες διαδικασίες. Αυτά μπορείτε να τα αναζητήσετε. Τη δική μου κατάθεση, στα ερωτήματα που μου έθεσε ο εισαγγελέας όσον αφορά ζητήματα που εγώ βρήκα αργότερα, μπορείτε να τη δείτε.

Θα θέλατε να μας μιλήσετε περισσότερο;

Όχι. Αυτά είναι θέμα της ανακριτικής διαδικασίας. Δεν μπορώ να σας μιλήσω για την κατάθεσή μου. Θα τη μάθετε όταν έρθει εκείνη η ώρα. Όταν έρθει και βγει στον αέρα, θα τα διαβάσετε. Υπομονή. Θα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να διαβάσετε από την κατάθεσή μου.

Θέλω να κλείσουμε λίγο διαφορετικά, γιατί είναι και γιορτινές μέρες, πιο ανθρώπινα. Και θέλω να ξεκινήσω από το πώς είναι σας άνθρωπος που έχει αφιερώσει το σύνολο σας ζωής του σας αίθουσες διδασκαλίας, ξαφνικά να βρίσκεται σε ένα μεγάλο γραφείο και να γυρίζει όλη τη Θεσσαλία, μια τεράστια περιοχή. Σας έχει λείψει η ακαδημαϊκή σας καριέρα;

Όχι. Γιατί τον πρώτο χρόνο κατάλαβα ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε. Θα έκλεινε έτσι κι αλλιώς μετά από δύο-τρία χρόνια, όταν θα έπαιρνα σύνταξη. Άρα, όταν κανείς οδεύει προς κάτι, πρέπει να είναι προετοιμασμένος ότι αυτό θα συμβεί. Όπως επίσης ο άνθρωπος, καθώς μεγαλώνει, πρέπει να βλέπει ότι «κάποια στιγμή, σε 15, 20, 25 χρόνια —δεν ξέρω πόσα— πρέπει να προετοιμάζεται…». Δεν μου λείπει καθόλου το Πανεπιστήμιο. Το εργαστήριό μου δουλεύει, έχω σχέση μαζί του. Κάνω τα μαθήματά μου κάποιες φορές τον χρόνο, αλλά δεν μου λείπει καθόλου το Πανεπιστήμιο.

Και ξέρετε γιατί δεν μου λείπει; Γιατί τα παιδιά, στα οποία αφιέρωσα τη ζωή μου για να τα εκπαιδεύσω, πάνε καλά. Το εργαστήριο το παρακολουθώ, κάθε εβδομάδα βρίσκομαι μαζί τους, και πίστεψα μέσα μου ότι αυτή η περίοδος έκλεισε. Τώρα είμαι αφιερωμένος στο να βοηθήσω σε αυτό που γίνεται στη Θεσσαλία. Και νομίζω ότι θα πάει καλά· κάνω ό,τι μπορώ. Απλώς αυτό που μας κράτησε πίσω όλη αυτή τη διετία είναι όλα όσα αντιμετωπίζουμε, τα απόνερα του «Ντάνιελ». Θα ήταν διαφορετικά σε μια Περιφέρεια που δεν είχε αυτές τις ζημιές, να κάνεις πράγματα —που κάνουμε όμως— σημαντικά για τη δημόσια υγεία, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό.

Ναι, γιατί δεν τα περιμένει κανείς να τα πει ένα πρόσωπο που είναι δημόσιο, που οι περισσότεροι φοβούνται να σκίσουν το καλσόν. Εγώ ούτε τέτοιο φόβο έχω, ούτε να περπατήσω σε πέτρες· έχω περπατήσει και σε βράχια, και αν σκίσω και το καλσόν δεν με ενοχλεί καθόλου, δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Social media: «Δεν παύω να λειτουργώ ως άτομο»

Είμαστε σε μια εποχή όπου το πεδίο του δημόσιου διαλόγου έχει μεταφερθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί όπου τα social media πλέον είναι επιστήμη, υπάρχουν ολόκληρες στρατιές ανθρώπων από πίσω που εργάζονται για τα δημόσια προφίλ πολιτικών προσώπων. Ωστόσο, όπως εσείς ο ίδιος έχετε εξομολογηθεί σε μία από τις πολλές, κυρίως μεταμεσονύκτιες, αναρτήσεις σας, όταν γυρίζετε στο σπίτι από το γραφείο ή από τη δουλειά σας στην Περιφέρεια, δεν έχετε κανέναν να σας γράφει αυτά που δημοσιεύετε. Τα γράφετε μόνος σας, είτε από το κινητό είτε από τον υπολογιστή σας. Και μάλιστα, αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι δεν διστάζετε να απαντάτε και σε σχόλια πολιτών, αγνώστων ανθρώπων, ανοίγοντας διάλογο. Για ποιο λόγο;

Γιατί αυτό είναι συνυφασμένο με το προφίλ μου ως άτομο. Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος που έχει δημόσιο αξίωμα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως άτομο. Δεν θα το κάνω ποτέ — ούτε το έκανα. Και είναι κάτι που με γεμίζει. Επομένως, χωρίς να έχω κάνει καμία προσπάθεια, χωρίς να έχω κανέναν να μου τα γράφει, ούτε κάποιον να μου τα προωθεί, έχω 40–45 χιλιάδες ακόλουθους. Μπορεί να είναι και λίγοι για κάποιον, δεν ξέρω. Αυτό όμως που έχει μεγάλο ενδιαφέρον —και το διαπίστωσα τους τελευταίους μήνες— είναι ότι σε κάποιες αναρτήσεις μπορεί να έχω 4–5 χιλιάδες likes, 250 κοινοποιήσεις και μισό εκατομμύριο προβολές. Αυτό όντως είναι περίεργο, αλλά νομίζω ότι οφείλεται στο ότι λέω πράγματα πολύ φυσιολογικά.

Απηχούν στην κοινή λογική;

Ναι, γιατί δεν τα περιμένει κανείς να τα πει ένα πρόσωπο που είναι δημόσιο, που οι περισσότεροι φοβούνται να σκίσουν το καλσόν. Εγώ ούτε τέτοιο φόβο έχω, ούτε να περπατήσω σε πέτρες· έχω περπατήσει και σε βράχια, και αν σκίσω και το καλσόν δεν με ενοχλεί καθόλου, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Και ίσως αυτό το πράγμα τελικά εκτιμάται και από τον κόσμο, που κυκλοφορώ ανάμεσά του και μιλάω με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι είναι κάτι που δεν πρόκειται να το αλλάξω, γιατί θέλω να κρατήσω τον Δημήτρη Κουρέτα, ο οποίος σκέφτεται όπως σκέφτεται, με τον τρόπο που λειτουργούσε, με τις αναρτήσεις του, για τους φίλους μου, για τους γονείς μου. Είναι κάτι που είναι συνυφασμένο με τον χαρακτήρα μου. Οπότε έτσι θα είναι και έτσι θα παραμείνει.

Η ακαδημαϊκή σας καριέρα, μας είπατε ότι ολοκληρώθηκε.

Όχι, δεν είπα αυτό. Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Η ερευνητική σας συνεχίζεται.

Συνεχίζεται και έχω και άλλα όνειρα για τη δουλειά μου. Ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω ένα βιβλίο με τους συνεργάτες μου για τη δουλειά μας και, σιγά-σιγά, όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος, δέχομαι κάποιες προσκλήσεις να πάω να μιλήσω σε κάποια κράτη για την ερευνητική μου δουλειά. Μου αρέσει αυτό το πράγμα, θα το κρατήσω, γιατί κάποια στιγμή — εγώ θα ήθελα να έχω άλλη μία θητεία ως Περιφερειάρχης, αλλά μέχρι εκεί.

2028: «Θέλω μία ακόμη θητεία – και τέλος»

Έχετε αυτή την ικανότητα, προλαμβάνετε τις ερωτήσεις μου…

Ναι, θα ήθελα να έχω άλλη μία θητεία.

Το ’28 πώς το βλέπετε; Θα επιδιώξετε να έχετε τη στήριξη κάποιων πολιτικών φορέων;

Δεν θα επιδιώξω τίποτα, όπως δεν επιδίωξα και τώρα. Η παράταξη αυτή έχει πάρα πολλά χρόνια που υπάρχει. Τη στήριξαν κάποια κόμματα, μακάρι να τη στηρίξουν πολύ περισσότερα. Δεν έχω καμία διάθεση να πάω να διαπραγματευτώ με κόμματα, αλλά να στηρίξουν με προϋποθέσεις. Δεν το έκανα ποτέ στη ζωή μου και δεν θα το κάνω. Όμως θέλω να έχω μία δεύτερη θητεία για να ολοκληρώσω αυτά τα πράγματα που θέλω να κάνω και τέλος. Αλλά, ξέρετε, επειδή είμαι ενεργός και στη σκέψη και σε αυτά τα ερωτήματα που έχω, και μέσα στη δουλειά μου με τους συνεργάτες μου, αυτό με απασχολεί και θα με απασχολεί. Και βλέπω και τη ζωή μου μετά από κάποια χρόνια, που νομίζω ότι θα παραμείνω ενεργός με τον αθλητισμό μου, με τα ερωτήματά μου και με όλα αυτά τα οποία έχω.

Η ζωή εκτός πολιτικής: ποδήλατο, τραγούδι, φίλοι

Έχετε πίσω εδώ ένα ρολόι, το οποίο είναι η μπροστινή ρόδα ενός ποδηλάτου, που είναι και το αγαπημένο σας σπορ. Κάνετε πολλά, τρέχετε…

Δεν τρέχω, όχι.

Τρέχατε!

Έτρεχα, ναι.
(Σε αυτό το σημείο ο Περιφερειάρχης αρχίζει να τραγουδάει την κλασική επιτυχία του αξέχαστου Άκη Πάνου «Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι».)
«Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι, να μετράω τους καημούς και τους αναστεναγμούς».
Δεν το ξέρετε που τραγουδάω;

Ναι, έχετε τραγουδήσει πρόσφατα δημόσια.

Ναι, αλλά δεν ξέρετε ότι έχω μια παρέα που πηγαίνω και τραγουδάω σε ένα μαγαζί, ανώνυμα, συχνά. Κάποια στιγμή θα σας καλέσω.

Δημόσια;

Είναι σε ένα χωριό που δεν ξέρουν ότι είμαι ο Περιφερειάρχης. Πάμε σε ένα μέρος, μια παρέα… Πάμε και τραγουδάμε με την παρέα μου.

Θα ήθελα να με πάρετε μαζί με τηλεοπτική κάμερα…

Ήδη σας έδωσα ένα δείγμα πριν, που τραγούδησα. Το ποδήλατο είναι εκεί συμβολικά. Μου το έχει δώσει κάποιος δώρο και μ’ αρέσει, γιατί το ποδήλατο είναι η ελευθερία μου. Είναι πολλές φορές — όχι μία και δύο — που είναι γεμάτος ο διάδρομος εδώ έξω με κόσμο και εγώ εκείνη την ώρα είμαι «μέχρις εδώ» και τους λέω: να παραγγείλω κάτι να φάτε και να πάω κάπου; «Ναι, ναι, κύριε Κουρέτα, κανένα πρόβλημα, παραγγείλτε να κάτσουμε εδώ μία-δυο ώρες». Φεύγω από την πόρτα, πάω κάτω, κάνω τη βόλτα μου με το ποδήλατο και έρχομαι. Πολλές φορές. Το λέω στους ανθρώπους ότι πρέπει να μου δίνετε την ευκαιρία να είμαι αυτός που είμαι για να μπορώ να σας υπηρετώ. Δεν μπορώ να είμαι παγιδευμένος όλη τη μέρα μέσα σε ένα γραφείο. Πρέπει να έχω και διαφυγές, οι οποίες θα είναι η βαλβίδα για να μπορώ να είμαι αυτός που είμαι. Και το τραγούδι, και το ποδήλατο, και οι φίλοι μου.

Και μάλιστα, να πω κάτι, αν επιτρέπεις: πριν από καμιά εικοσαετία, όταν πρωτοεμφανίστηκα στην πολιτική, ήμασταν υποψήφιοι για τη νομαρχία και μας έκαναν κάποιες ερωτήσεις. Και με ρωτάνε: «Τι είναι η πολιτική, τι προτεραιότητα είναι για εσάς;». Λέω: «Είναι έκτη». «Έκτη;» λέει. «Γιατί; Τι… Πάει τώρα αυτό;». Λέω: «Κοίταξε, πρώτη είναι η οικογένειά μου, δεύτερη η δουλειά μου, τρίτη οι φίλοι μου, τέταρτη τα χόμπι μου, πέμπτη είναι κάποια πράγματα που κάνω τελείως προσωπικά και έκτη είναι η πολιτική». Άρα λέω: αν θέλετε κάποιον που να μην έχει δουλειά, να μην έχει φίλους, να μην έχει οικογένεια, να μην έχει χόμπι, ψηφίστε αυτόν. Εμένα είναι έκτη. Θα μου πείτε τώρα: είναι έκτη; Δεν είναι έκτη τώρα· είναι από τις πρώτες προτεραιότητες και πρέπει να ταιριάξω — και ταιριάζω — όλα τα υπόλοιπα σε αυτό…

«Να αφήσω τη Θεσσαλία λίγο λιγότερο άδικη»

Θέλω να κλείσω κι εγώ έτσι, ανατρέχοντας στην αρχή της πολιτικής σας καριέρας, όταν είχατε κάνει εντύπωση στήνοντας στην κεντρική πλατεία της Λάρισας μια ινδιάνικη σκηνή, καλώντας τους πολίτες «να περάσουν απέναντι», σε μια εποχή πολύ έντονης πολιτικής πόλωσης, όπου το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ήλεγχαν τα πάντα, όλες τις αυτοδιοικητικές εκφάνσεις. Μετά από πολλά χρόνια — νομίζω έχουν περάσει από τότε 20 χρόνια — συνεχίζετε να πιστεύετε ότι οι πολίτες πρέπει να περάσουν απέναντι και πιστεύετε ότι πορεύεστε ακόμη προς αυτή την κατεύθυνση;

Αν μου το επέτρεπε το πολιτικώς ορθόν — που ενδεχομένως με παρεξηγούσαν — θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Αν δείτε φυλλάδια εκείνης της εποχής, όλα τα πράγματα που έλεγα τότε είναι αυτά που υποστηρίζω και τώρα. Δεν έχω αλλάξει απολύτως σε τίποτα. Και νομίζω ότι αυτό που είχα κάνει τότε μπορεί να φαινόταν κάπως, αλλά ήταν πραγματικό. Εγώ το πίστευα. Δηλαδή ότι είχαμε φτιάξει μια σκηνή που έλεγε «Αφύλακτη διάβαση — περνάς απέναντι». Νομίζω ότι η πολιτική πρέπει να έχει τέτοια καρφιά μέσα σε όλο αυτό το «λείανμα», ή τη λείανση που θέλουν να κάνουμε, να μην έχει γωνίες, να μην… για να μπορεί ο πολίτης να βρίσκει τον τρόπο να εμπιστεύεται κάποιους ανθρώπους για να προχωράμε. Ξέρω ότι ζούμε σε μια άδικη κοινωνία. Δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ αυτό. Αλλά αν μπορέσω να την κάνω, ως Δημήτρης Κουρέτας, ως Περιφερειάρχης και ως άτομο — και αυτό το λέω εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο τώρα — λιγότερο άδικη, νομίζω ότι κάτι θα έχω αφήσει στη ζωή μου, αντί να γυαλίζω με το παντελόνι μου την καρέκλα μου.

Κύριε Περιφερειάρχη, σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την πολύ ωραία κουβέντα. Καλά Χριστούγεννα.

Να είσαι καλά. Χρόνια πολλά, ευχαριστώ κι εγώ.

Μπορείτε να δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ: