Ασφαλιστικά μέτρα για τον σχοινοσιδηρόδρομο στον Κίσσαβο κατέθεσε ο Νίκος Ράπτης

Ασφαλιστικά μέτρα για τον σχοινοσιδηρόδρομο στον Κίσσαβο κατέθεσε ο περιφερειακός σύμβουλος Νίκος Ράπτης.

Όπως τονίζει σε ανάρτησή του, κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων στα Δικαστήρια της Λάρισας θέτοντας τα εξής ερωτήματα:

Για το υπέρογκο κόστος του έργου (1 εκατομμύριο ευρώ για μερικές κολόνες και ένα σύρμα μήκους μερικών εκατοντάδων μέτρων),

Για τη σκοπιμότητά του, σε μια περιοχή όπου χιονίζει ελάχιστα, ενώ οι προγνώσεις δείχνουν ακόμα λιγότερες χιονοπτώσεις, λόγω Κλιματικής Αλλαγής,

Για τη διάθεση δημόσιου χρήματος προκειμένου να φτιαχτεί μία υποδομή που θα αξιοποιεί αποκλειστικά ένας ιδιωτικός φορέας (συγκεκριμένα ένας ορειβατικός σύλλογος) και

Για τις σοβαρές παραβιάσεις της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), που συνόδευε το έργο και που τις διαπίστωσαν οι αρμόδιες Υπηρεσίες της Περιφέρειας Θεσσαλίας και μάλιστα σε μία προστατευόμενη περιοχή Natura 2000!

Σε μια Θεσσαλία που δοκιμάζεται, η προτεραιοποίηση ενός τέτοιου έργου εγείρει κρίσιμα ερωτήματα νομιμότητας, ηθικής και πολιτικής ευθυκρισίας της περιφερειακής αρχής”.

Αναλυτικότερα το κείμενο της δήλωσής του: «Κατέθεσα σήμερα στο Δικαστήριο της Λάρισας αίτηση ασφαλιστικών μέτρων σχετικά με έργο που εκτελείται στο Κίσαβο και αφορά την κατασκευή ενός σχοινοσιδηρόδρομου (lift). Έχω γίνει αποδέκτης έντονων παραπόνων και σοβαρών ανησυχιών από πολλούς πολίτες για αυτή την παρέμβαση, ανησυχίες που συμμερίζομαι απολύτως.

Το πρώτο ζήτημα που με συγκλόνισε είναι το κόστος του έργου. Για μόλις 300 μέτρα σχοινοσιδηρόδρομου, η Περιφέρεια Θεσσαλίας θα ξοδέψει ένα εκατομμύριο ευρώ (€1,000,000)! Σε μια Θεσσαλία βαθιά πληγωμένη, με τεράστιες και επείγουσες εκκρεμείς ανάγκες, και με την ίδια την Περιφέρεια να διαμαρτύρεται γιατί καθυστερούν κρίσιμα έργα, αποζημιώσεις κ.λπ, έχουμε μια σπατάλη που είναι εξωφρενική και ηθικά απαράδεκτη σαν προτεραιότητα. Πόσο μάλλον όταν εμπειρογνώμονες, στους οποίους απευθύνθηκα, δηλώνουν πως το κόστος του θα έπρεπε να είναι πολύ χαμηλότερο.

Το δεύτερο στοιχείο που με οδήγησε στην προσφυγή μου είναι ότι σε αυτή την περίπτωση το δημόσιο χρήμα χρησιμοποιείται για τη δημιουργία μιας υποδομής που θα εξυπηρετεί αποκλειστικά έναν… ιδιωτικό φορέα, έναν ορειβατικό σύλλογο! Μάλιστα φαίνεται πως αυτός θα μπορεί να αποκομίζει οικονομικό όφελος από τη λειτουργία του σχοινοσιδηρόδρομου, με εισιτήριο για τη χρήση του κ.λπ. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου αντικειμενικά δεν αυτό το έργο δεν δικαιολογείται καθώς δεν χιονίζει επαρκώς. Ακόμη όμως και αν δεχόμασταν ότι υπάρχει κάποια αναπτυξιακή σκοπιμότητα σε αυτή την παρέμβαση, παραμένει αναπάντητο το θεμελιώδες ερώτημα: με ποια θεσμική και ηθική βάση είναι δυνατόν δημόσιο χρήμα να διατίθεται για τη δημιουργία υποδομών που εξυπηρετούν αποκλειστικά έναν ιδιωτικό φορέα, και μάλιστα στη σημερινή, βαθιά δοκιμαζόμενη, Θεσσαλία;

Το τρίτο και εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα αφορά το περιβάλλον. Σύμφωνα με έκθεση που υπέβαλαν οι ίδιες οι αρμόδιες Υπηρεσίες Περιβάλλοντος της Περιφέρειας, το συγκεκριμένο έργο παραβιάζει κατάφωρα τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που έχει εγκριθεί για την εκτέλεσή του. Δεν τηρούνται δηλαδή ούτε καν οι στοιχειώδεις περιβαλλοντικές προϋποθέσεις που όφειλαν να τηρηθούν, και μάλιστα σε μία προστατευόμενη περιοχή Natura 2000!

Υπό αυτές τις συνθήκες, θεωρώ ότι το έργο αυτό δεν μπορεί να σταθεί ούτε οικονομικά, ούτε χρηστικά, ούτε ηθικά (σαν χρηστή διαχείριση και χρήση δημόσιων πόρων), ούτε περιβαλλοντικά.
Για όλους αυτούς τους λόγους, προσέφυγα σήμερα στη Δικαιοσύνη, ζητώντας την παρέμβασή της».

Δείτε βίντεο: