«Τα πέντε νέα κόμματα που περιμένουμε»: Ο Λαρισαίος Νίκος Ράπτης εξηγεί πόσο θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό της χώρας στις επόμενες εκλογές

Μία δραματική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας προοιωνίζει η εκτίμηση του Λαρισαίου συμπρόεδρου του κόμματος «Κόσμος» και ιδιοκτήτη των Εκπαιδευτηρίων Μ. Ράπτου, Νίκου Ράπτη.

Σε ανάρτησή του, παρουσιάζει πέντε διαφορετικούς πολιτικούς σχηματισμούς που ενδέχεται να μπουν στην κούρσα των επόμενων βουλευτικών εκλογών, ανατρέποντας τα υφιστάμενα δεδομένα και τις πολιτικές ισορροπίες.

Αναλυτικά:

1. Το Κόμμα των Τεμπών

Aναφερόμαστε στο όχημα για την εμφάνιση της Μαρίας Καρυστινού σαν πολιτικό πρόσωπο. Θα διεμβολίσει όλους τους χώρους, ιδίως εκείνο της αποχής και των αντισυστημικών κομμάτων. Το στίγμα του θα είναι συντηρητικό (κακοί πολιτικοί, αναγέννηση θεσμών κ.λπ) και σταδιακά, ελλείψει προγραμματικού έρματος και σύνδεσης με κοινωνικά στρώματα θα κινηθεί προς την Ακροδεξιά θεματολογία, όπου υπάρχει μεγάλο κενό. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα το πελώριο ηθικό πλεονέκτημα που θα καλύπτει για καιρό την ηγέτιδα του, αλλά και η ελκυστικότητά του σε πολίτες που σήμερα βρίσκονται αριστερά του κέντρου ή και στον αντισυστημικό χώρο.

Μεγάλα εμπόδια στην επιτυχία του οι διχογνωμίες στον χώρο των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών, αλλά και η επαμφοτερίζουσα διάθεση της ίδια της Μαρίας Καρυστιανού. Εάν όμως προχωρήσει και δεν “εξευτελιστεί εμφανιζόμενη” αφού έχει “δοξαστεί κρυπτόμενη”, είναι το μόνο από τα νέα κόμματα που μπορεί να φθάσει στο κατώφλι του 25% και να διεκδικήσει την πρωτιά στις επόμενες εκλογές, κάτι που στην τελική ευθεία μπορεί να λειτουργήσει σαν εκλογική χιονοστιβάδα.

2. Το κόμμα Τσίπρα

Πέρα από τον αρχηγό του, δεν ξέρουμε τίποτα για τις οργανωτικές του δομές, το προγραμματικό του στίγμα, ίσως και την απήχηση του (που σήμερα φαίνεται να είναι οριακά διψήφια). Βασικό του πλεονέκτημα πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μόνος “πρωθυπουργήσιμος” αριστερά του κέντρου. Βασικό του πρόβλημα είναι μήπως αντί να “πετάξει” προσγειωθεί απότομα στα βαλτόνερα του κατακερματισμένου προοδευτικού χώρου. Είναι επίσης αμφιλεγόμενο μήπως τυχόν επιτυχία του προκαλέσει εξ αντανακλάσεως πολύτιμες αντισυσπειρώσεις υπέρ της Κυβέρνησης. Το 20% μοιάζει να είναι το άκρον άωτον της απήχησης του. Μπορεί όμως σήμερα να φανταστεί κανείς ένα σενάριο καταστροφής που θα το προσγείωνε μεταξύ 5% και 10%, “τελειώνοντας” οριστικά τον πρώην πρωθυπουργό.

3. Το κόμμα Σαμαρά

Οι εμπνευστές του το φαντάζονται σαν ένα “κυριλέ” ακροδεξιό κόμμα, που θα λειτουργήσει ως φυσιολογικός κυβερνητικός εταίρος μιας κουτσουρεμένης εκλογικά ΝΔ -και ταυτόχρονα σαν εκτελεστικό απόσπασμα για τον Κυριακή Μητσοτάκη. Οι μετρήσεις όμως δεν δείχνουν πως ο 76χρονος Αντώνης Σαμαράς προκαλεί μεγάλες προσδοκίες. Ακόμα και το 3% δεν είναι σήμερα εξασφαλισμένο, ενώ οι διψήφιες πτήσεις φαίνονται πέραν του πολιτικού του βεληνεκούς.

Τα πράγματα αλλάζουν εάν το νέο κόμμα εκφράζει πολιτικά τον καραμανλισμό ή -ακόμα περισσότερο- την “τρόικα της μη αυτοδυναμίας” (Σαμαρά, Καραμανλή και Βενιζέλο). Αυτή θα είναι μια κυβερνητική πρόταση, με εντελώς διαφορετική δυναμική.

4. Το (μικρό) Λαϊκό Μέτωπο

Τα στελέχη της κεντροαριστεράς που θα μείνουν στο ράφι από τον Αλέξη Τσίπρα, κάπως θα (προσπαθήσουν να) αντιδράσουν. Εάν η αλαζονεία του πρώην πρωθυπουργού γίνει κακόγουστη (και το επεισόδιο του “εξώστη” έδειξε πως αυτό είναι πιθανό) θα πρέπει να αναμένεται πως ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑΡ, ΚΟΣΜΟΣ κ.λπ θα δείξουν αντανακλαστικά επιβίωσης.

Εάν μάλιστα το ΠΑΣΟΚ νιώσει να απειλείται, μπορούμε να φανταστούμε έναν πολυκομματικό προοδευτικό πόλο που θα αντιπαρατεθεί με αξιώσεις στο Κόμμα Τσίπρα για στη δεύτερη θέση, με ποσοστό πάνω από 15%.

5. Η νέα Ριζοσπαστική Αριστερά

Το τσουνάμι τεχνοκρατισμού που θα πλήξει τον χώρο αριστερά του κέντρου από το εγχείρημα Τσίπρα, θα αφήσει πολύ χώρο στην ριζοσπαστική έκφραση του αντισυστημισμού, ιδίως εάν η Μαρία Καρυστιανού δεν προχωρήσει στο δικό της εγχείρημα.

Υπάρχουν διάφορα πράγματα που ήδη συμβαίνουν στον χώρο αυτόν (η  πρόσκαιρη εκτόξευση των Κασσελάκη και Κωνσταντοπούλου, η ανθεκτικότητα του ΜέΡΑ25, η δημοφιλία του Ρουβίκωνα στη νεολαία, διάφορες προσπάθειες σύγκλισης της ριζοσπαστικής αριστεράς, η αυξημένη επιρροή του ΚΚΕ). Στη σημερινή ρευστότητα, εάν κάποιος ξεχωρίσει στην προεκλογική περίοδο, μπορεί να είναι η έκπληξη των εκλογών (η μία από αυτές). Το γερμανικό Die Linke μέσα σε ενάμισι μήνα πήγε από το 3% στο 10%+!