Αρκετά!

* Tου Αλέξανδρου Νάρη

Είναι πολλές οι δεκαετίες που τα τρακτέρ μπλοκάρουν τη ζωή της πόλης, του νομού και της χώρας, χωρίς ποτέ κανείς από όσους θίγονται, ταλαιπωρούνται ή χάνουν λεφτά να μπορεί να βγει και να μιλήσει ενάντια σ’ αυτή την τραμπούκικη μορφή διαμαρτυρίας που έχει πάρει πλέον χαρακτήρα ετήσιου πανηγυριού.

Χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, γιατί περιγράφει απόλυτα την πράξη. Δεν είναι αγώνας, δεν είναι διαδήλωση, δεν είναι διαμαρτυρία, είναι τραμπουκισμός. Και μάλιστα ένας τραμπουκισμός χωρίς καμία επίπτωση σ’ αυτόν που τον διαπράττει, οδηγώντας στην τελική, πέρα από την αποθράσυνση, μια ολόκληρη κοινωνία να θεωρεί κανονικότητα τον τσαμπουκά του κάθε κλάδου.

Σήμερα κλείνουν το δρόμο οι αγρότες, αύριο οι ταξιτζήδες, μεθαύριο οι φορτηγατζήδες. Και φυσικά θα πρέπει ο Εμπορικός Σύλλογος Λάρισσας Λάρισας να βγάλει επίσης ανακοίνωση στήριξης για όλους αυτούς, μια και τα αιτήματά τους είναι λέει δίκαια.

Πολύ θα ήθελα να πω ότι πρώτη φορά βλέπω κάποιον που έχει δίκαιο αίτημα να σπάει το σπίτι του διπλανού του, ο οποίος καμιά σχέση δεν έχει ούτε με το αίτημα, ούτε με την όποια λύση του, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!

Και κανείς δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Κανείς δεν τολμάει να μιλήσει γι’ αυτό, κανείς δεν τολμάει να πει ότι ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΠΑΡΑΝΟΜΕΙ.

Ολοι μιλάνε για επιδοτήσεις, για δομικά προβλήματα της αγροτικής παραγωγής για τα οποία δήθεν κόπτονται, αλλά ανάθεμα κι αν έχουν να πουν κάτι ουσιαστικό και μακροπρόθεσμό. Και το λέω αυτό γιατί δεν μπορεί επί πενήντα χρόνια ΚΑΘΕ χρόνο να κλείνεις την Εθνική και να μην έχεις λύσει τίποτα.

Τα αγροτικά μπλόκα, αυτή η ετήσια ψευτοεπανάσταση, δείχνουν όμως και κάτι άλλο: Αυτό κράτος, αυτή η κοινωνία, αυτό το σύστημα, αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει, έχει φτάσει στα όριά του. Η προστυχιά του ΟΠΕΚΕΠΕ, η χυδαιότητα μαρτύρων και βουλευτών στην εξεταστική της Βουλής, που κατάντησαν ένα όργανο ελέγχου, Δελφινάριο, η απίστευτη έκταση της διαφθοράς σε τόσο μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που πλέον έγινε κανονικότητα, δεν είναι σύμπτωμα, δεν είναι εξαίρεση, είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο για τον οποίο πρέπει πλέον να ουρλιάξουμε, όχι να μιλήσουμε. 

Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα καρκίνωμα ή με ένα απόστημα που πρέπει να σπάσει. Μιλάμε για έναν τεράστιο καρκίνο, εντός του οποίου έχουν απομείνει λίγα υγιή κύτταρα. Αυτοί είμαστε. Μια ισχυρή και στιβαρή κοινωνία δεν θα συζητούσε κανένα αίτημα, κανενός κλάδου, όταν αυτός παρανομεί. Μια ισχυρή και στιβαρή κοινωνία δεν θα έκανε τον πολίτη, το όποιον πολίτη, να θεωρεί πως μόνο παρανομώντας, εκβιάζοντας, ταλαιπωρώντας συμπολίτες του, έχει κάποιες πιθανότητες να ακουστεί. Και μια ισχυρή και στιβαρή κοινωνία, κωμικές φιγούρες σαν τον ηγέτη των αγροτών που στο Λιμάνι του Βόλου αποκάλεσε “παπαριές” τα περί σύγχρονης γεωργίας, θα τον είχε στο περιθώριο, όχι στο κέντρο λήψεων αποφάσεων για το αν τα μπλόκα θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούν τον κόσμο ή όχι.

Μόνο που ως κοινωνία έχουμε κόψει καπίστρι, δεν έχουμε απλώς παρακμάσει. Η Μεγάλη Συζήτηση, είναι η τελευταία κίνηση που μπορούμε να κάνουμε και που αφορά το όλον αυτού που αποκαλούμε Ελληνικό Κράτος. Κι αν πρέπει να ξεκινήσει από κάπου, ας την ξεκινήσουμε λέγοντας απλά, βασικά πράγματα: Όταν κλείνεις τους δρόμους κόβοντας την χώρα στη μέση, εμποδίζοντας την κυκλοφορία, θέτοντας σε κίνδυνο συμπολίτες σου και ταλαιπωρώντας ένα σωρό κόσμο, δεν είσαι ούτε αγωνιστής, ούτε επαναστάτης, ούτε διαμαρτυρόμενος. Είσαι Τραμπούκος.

Κι αν δεν σ’ αρέσει να σε λένε έτσι, φύγε τώρα ΤΩΡΑ από τους δρόμους μας, γνωρίζοντας ότι για τον τραμπουκισμό σου αυτόν, θα υποστείς συνέπειες.

Μόνο που δεν λέμε αυτό. Κατανοούμε, βγάζουμε ψηφίσματα στήριξης, κοιτάμε να το πάμε μαλακά, κοιτάμε να τους νιώσουμε, μελετάμε τις κατά 70% απίστευτες μπούρδες που έβγαλε ως αιτήματα το συντονιστικό αντί να τα γυρίσουμε πίσω καγχάζοντας, όπως πχ το να μην τους πάει η δικαιοσύνη στα δικαστήρια (αγροτοδικείο λένε το δικαστήριο για το ποινικό αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών), κάνουμε viral απύθμενες ανοησίες σύγκρισης του σιταριού  με τον φρέντο καπουτσίνο και με ύφος περισπούδαστο, μιλάμε για Ολλανδίες και Νέες Ζηλανδίες, λες κι είναι ο πισινός μας γι’ άβραστο γάλα, είτε θα πιάσουμε αυτές τις χώρες μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο.

• Αλέξανδρος Νάρης, είναι συγγραφέας – Αξκος ε.α – Πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Λάρισας