Αυτό είναι το χωριό της Λάρισας που δεν ζητά να εντυπωσιάσει: Τόπος χαμηλόφωνος χωρίς εξάρσεις που κουβαλά την υπομονή των ανθρώπων του

Βόρεια του Πηνειού ποταμού, εκεί όπου η θεσσαλική γη χαμηλώνει απαλά και παίρνει μια ήρεμη, σχεδόν στοχαστική ανάσα, βρίσκεται η Ελαία, ένας μικρός οικισμός του Δήμου Τεμπών, στη Δημοτική Ενότητα Γόννων. Σε υψόμετρο περίπου εκατόν ογδόντα μέτρων και είκοσι εννέα χιλιόμετρα από τη Λάρισα, η Ελαία μοιάζει να στέκει λίγο πιο πίσω από τον δρόμο της ιστορίας, σαν να προτιμά να παρατηρεί παρά να πρωταγωνιστεί. Το τοπίο είναι απλό και αληθινό, χωρίς εξάρσεις. Μια γη καλλιεργημένη με χαμηλούς ορίζοντες και την αίσθηση του ποταμού κοντά, ακόμη κι όταν δεν φαίνεται.

Το χωριό ήταν γνωστό μέχρι το 1927 ως Κιτσιλέρι, όνομα που ανήκει πια στο παρελθόν αλλά παραμένει ζωντανό στη μνήμη των παλιών. Μετά την ένωση της Θεσσαλίας με την Ελλάδα, το 1883, προσαρτήθηκε στον τότε δήμο Γόννων, ακολουθώντας τη μοίρα πολλών μικρών οικισμών που βρήκαν τη θέση τους μέσα στο νέο διοικητικό τοπίο. Το 1927 μετονομάστηκε σε Εληά, και αργότερα Ελαία, ένα όνομα λιτό και συμβολικό, που παραπέμπει στη γη, στην αντοχή και στη διάρκεια, σαν τη ρίζα της ελιάς που δεν φαίνεται αλλά κρατά όρθιο ολόκληρο το δέντρο. Σήμερα, μαζί με τους Γόννους, συγκροτεί την κοινότητα Γόννων και ανήκει διοικητικά στον Δήμο Τεμπών, συνεχίζοντας μια ήσυχη, σχεδόν αθόρυβη διαδρομή μέσα στον χρόνο.

Ο πληθυσμός της Ελαίας είναι μικρός, αλλά ο τόπος δεν μετριέται με αριθμούς. Μετριέται με τις καθημερινές κινήσεις, με τα σπίτια που γνωρίζονται μεταξύ τους, με τη σιωπή που δεν είναι κενό αλλά παρουσία. Στο κέντρο της ζωής του χωριού στέκει ο ενοριακός ναός του Αγίου Αθανασίου, σημείο αναφοράς και πνευματικής συνοχής, εκεί όπου οι λιγοστές φωνές ενώνονται και ο χρόνος παίρνει τον ρυθμό της παράδοσης.

Η Ελαία δεν ζητά να εντυπωσιάσει. Είναι ένας τόπος ριζωμένος, χαμηλόφωνος, που κουβαλά τη σταθερότητα της γης και την υπομονή των ανθρώπων της. Στην άκρη των Τεμπών και κοντά στον Πηνειό, αποτελεί ένα μικρό, αλλά αναγκαίο κομμάτι του μωσαϊκού της περιοχής, μια υπενθύμιση ότι η ιστορία δεν γράφεται μόνο στα μεγάλα περάσματα, αλλά και στις ήσυχες εστίες που επιμένουν να υπάρχουν.

Πηγή: Σκιές και Ψίθυροι