«Τόσα χρόνια στη Λάρισα και δεν είχα ιδέα! Πώς ένα αστικό λεωφορείο μου ξεκλείδωσε μια ολόκληρη πόλη…»

Όταν συνέβη σκέφτηκα τον νόμο του Μέρφυ. Τώρα που διάβασα για τον εν λόγω νόμο, πριν τον επικαλεστώ στο κείμενο, διαπίστωσα ότι έχω μια πεπλανημένη αντίληψη ετών. Ο νόμος λέει ότι «ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Στο μυαλό μου είχε περισσότερο τη διάσταση ότι «όταν θες πάρα πολύ ή πρέπει να πάει κάτι καλά, τότε είναι που θα στραβώσει». Λάθος. Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ των δύο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι πεπλανημένη αντίληψη διαπίστωσα ότι έχω και για κάτι άλλο εκτός από τον νόμο του Μέρφυ. Για τα αστικά λεωφορεία. Της Λάρισας.

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Την προηγούμενη Τρίτη βρέθηκα να στέκομαι στην πιάτσα των ταξί επί της Παπακυριαζή και να κοιτάω τον άδειο δρόμο. Ήταν όντως άδειος. Περίμενα. Εκεί σκέφτηκα για πρώτη φορά τον νόμο του Μέρφυ. Εκείνη την ημέρα που έπρεπε να μετακινηθώ εκτός κέντρου, που βιαζόμουν, που δεν ήθελα να αργήσω, που ήμουν στην ώρα μου έτοιμη, το σύμπαν σαν να συνωμότησε εναντίον μου. Η πιάτσα ήταν άδεια. Δεν υπήρχε κανείς. Αφού περίμενα κανένα πεντάλεπτο και σκεφτόμουν αν με συμφέρει να μετακινηθώ σε άλλο σημείο του κέντρου και να πάω σε άλλη πιάτσα, αποφάσισα να παραμείνω στη θέση μου. Ο νόμος του Μέρφυ έφταιξε ή τουλάχιστον η πεπλανημένη μου αντίληψη για αυτόν. Το ήξερα. Μόλις εγώ θα έφευγα από την Παπακυριαζή, ταξί θα άρχισαν να συρρέουν στην πιάτσα! Το ρισκάρεις; Όχι. Ειδικά όταν τα πράγματα έχουν ήδη αρχίσει να στραβώνουν. Ας μην προκαλέσω κι άλλο την τύχη μου, σκέφτεσαι.

Βέβαια τα πράγματα είχαν ξεκινήσει να πάνε στραβά νωρίτερα. Από την Πέμπτη μη σου πω. Τότε που αναγκάστηκα να παραδώσω το δίπλωμα οδήγησης στην Τροχαία Λάρισας. Παρανόμησα και την πλήρωσα. Έτσι γίνεται, τα λάθη πληρώνονται. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει. Είναι σαν τα γούστα… Το Σαββατοκύριακο το στράβωμα επιδεινώθηκε, τη Δευτέρα το πρωί χτύπησε κόκκινο, τι περίμενα να συμβεί λοιπόν την Τρίτη;

Αυτά σκεφτόμουν όταν αποφάσισα να καλέσω στο τηλεφωνικό κέντρο των ταξί. Ας ήμουν η εξαίρεση που καλούσε ταξί σε πιάτσα ταξί… Κανείς δεν απαντούσε. Ξαναπροσπάθησα, το ίδιο. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι κάτι άλλο μπορεί να συμβαίνει εκτός από τον Μέρφυ, η την κακοτυχία μου. Για να είμαι ειλικρινής, πρώτα αναρωτήθηκα ποιος με καταράστηκε. Δεν είχα όμως χρόνο για δεισιδαιμονίες. Έπρεπε να σκεφτώ ορθολογικά, να λύσω το γρίφο, να βρω λύση. Ε και τότε μου ήρθε η αναλαμπή. Το επιβεβαίωσα από τον Τύπο. Οι ταξιτζήδες είχαν 24ωρη απεργία. Αν είναι δυνατόν! Και εγώ ήμουν χωρίς δίπλωμα οδήγησης, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς ταξί. Ε, πήρα τη βοήθεια του κοινού. Τον πατέρα μου, μήπως με πάει εκείνος στον προορισμό μου. Και από εκεί τοίχος. Είχε ήδη φύγει εκτός Λάρισας. Αν είναι δυνατόν!

Και τώρα;

Αυτό που εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ καμία άλλη εναλλακτική. Ένιωσα εγκλωβισμένη στο κέντρο της Λάρισας. Και τότε το είδα. Ένα αστικό λεωφορείο διέσχιζε την Παναγούλη. Μα πως είναι δυνατόν να μην σκέφτηκα ότι υπάρχουν τα αστικά; Ένιωσα λίγο σουσού. Ντράπηκα. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ αστικό στη Λάρισα. Ούτε και πουθενά αλλού εντός Ελλάδας, παρά μόνο στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια αλλά και πάλι ελάχιστες φορές γιατί έμενα και πάλι στο κέντρο.

Φυσικά, δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω ακριβώς. Ποιό αστικό, ποιό δρομολόγιο, ποιό στάση έπρεπε να χρησιμοποιήσω για να πάω εκεί που έπρεπε. Από πού παίρνω εισιτήριά, πόσο κοστίζουν τα εισιτήρια… Πήγα στη Κεντρική Πλατεία επί της Κύπρου εκεί που είναι ο κόμβος των αστικών. Περίμενα στη σειρά, έφτασα στο γκισέ, ρώτησα την κοπέλα ποιο λεωφορείο πρέπει να πάρω, από πού και σε ποια στάση να κατέβω. Το 3 και να κατέβω στη στάση Ανάληψη μου είπε. Και το πήρα.

Με το εισιτήριο ανά χείρας κοίταζα τον ηλεκτρονικό πίνακα που έδινε πληροφορίες για τα δρομολόγια και τον χρόνο αναμονής μέχρι την άφιξή τους στη στάση. Ομολογώ ότι δεν τον είχα προσέξει ποτέ. Ο πίνακας λειτουργούσε με απίστευτη εγκυρότητα. Το αστικό ήρθε στην ώρα του. Ανέβηκα, χτύπησα το εισιτήριο, ρώτησα και τον οδηγό καλού κακού, επιβεβαίωσα ότι ήμουν στο σωστό μέσο μαζικής μεταφοράς και κάθισα. Το αστικό ξεκίνησε. Αθόρυβα. Σαν να γλιστρούσε στο έδαφος. Πλάκα έχει σκέφτηκα. Βλέπεις την πόλη από άλλη θέα, από άλλο ύψος…

Παρατηρούσα συνέχεια τον ηλεκτρονικό πίνακα εντός του αστικού που έδινε πληροφορίες για τις επόμενες στάσεις και τον χρόνο άφιξης. Δίπλα υπήρχε και μια οθόνη για διαφημιστικά σποτ. Σαν το μετρό ένα πράγμα… Και εκεί που χαλάρωσα και άρχισα να το απολαμβάνω, το αστικό σταμάτησε στη στάση στη γωνία ακριβώς κάτω από το σπίτι μου. Αν είναι δυνατόν! Είχαν περάσει σχεδόν τρία τέταρτα από την ώρα που βγήκα το πρωί από το σπίτι στο ίδιο σημείο. Θα μπορούσα να είχα εξοικονομήσει τόσο χρόνο, να γλιτώσω τόσο άγχος. Άσε που θα ήμουν και στην ώρα μου. Πανεύκολα, γρήγορα και οικονομικά. Ξαναντράπηκα.

Εκεί ήταν που αποφάσισα ότι θα το γράψω όλο αυτό. Σαν χρονογράφημα, σαν ρεπορτάζ. Για τα αστικά λεωφορεία στην Λάρισα και κάτι Λαρισαίους σαν εμένα.

Άρχισα να παρατηρώ άλλα πράγματα. Κινούμασταν στη Φαρσάλων. Πολύ γρήγορα πρέπει να παραδεχτώ. Διάβαζα τα ονόματα από τις διάφορες στάσεις. Λογικές ονομασίες… Πρώτο νεκροταφείο, στρατόπεδο Μπουγά, Lidl. Και εκεί εμφανίστηκαν στον ηλεκτρονικό πίνακα οι δύο επόμενες στάσεις. Η πρώτη λεγόταν «Πολυκατοικίες» και η δεύτερη «Φάρος». Ποια ήταν αυτά τα σημεία τα τόσο ξεχωριστά που λειτουργούσαν ως αναγνωρίσιμα τοπόσημα ώστε να δώσουν και το όνομά τους σε στάσεις του αστικού; Έμεινα με την απορία. Το αστικό τις προσπέρασε γιατί κανείς δεν υπήρχε στις στάσεις για να ανέβει και κανείς δεν πάτησε το κουμπί μέσα από λεωφορείο για να κατέβει. Λίγο μετά ήρθε η δική μου στάση. Κατέβηκα. Επιτέλους έφτασα.

…

Μπορεί το παρόν να γράφεται ολίγον χιουμοριστικά, όμως αυτό που συνέβη θεωρώ πως είναι πολύ σοβαρό και σημαντικό – η σωστή λέξη μάλλον είναι αυτοσαρκαστικά και όχι χιουμοριστικά.

Φαντάζομαι πως, σαν εμένα, πρέπει να υπάρχουν αρκετοί έως πολλοί Λαρισαίοι που δεν χρησιμοποιούν καθόλου τις αστικές συγκοινωνίες της πόλης. Που κινούνται με τα πόδια, με το αυτοκίνητό τους ή με ταξί. Που δεν το έχουν σκεφτεί καν πως έχουν αυτήν την εναλλακτική. Τώρα που χρησιμοποίησα το δίκτυο αστικής συγκοινωνίας κατάλαβα πόσο νόημα παραπάνω βγάζουν οι πολιτικές των τελευταίων ετών των δημοτικών αρχών για στρατηγικές αποσυμφόρησης του κέντρου από τα αυτοκίνητα. ΣΒΑΚ, δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας, περιφερειακός εσωτερικός δακτύλιος, σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης.

Σε μια πόλη με αυτό το μέγεθος που μεγάλο κομμάτι της μπορεί να προσεγγιστεί με τα πόδια και που διαθέτει λειτουργικές αστικές συγκοινωνίες με πολύ πυκνές στάσεις και εναλλακτικά δρομολόγια γιατί οι Λαρισαίοι επιμένουμε να κυκλοφορούμε με τα ΙΧ μας παντού;

Ίσως γιατί δεν δοκιμάσαμε ποτέ, συνειδητά ή αναγκαστικά, να επιβιβαστούμε σε ένα αστικό. Ποτέ δεν είναι αργά…