Γιατί βγαίνουν οι αγρότες στους δρόμους;

Με ρωτάνε πολλοί φίλοι που δεν έχουν σχέση με την αγροτιά και τα προβλήματά μας, γιατί βγήκαμε στους δρόμους και με ποιά κίνητρα;

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τί συμβαίνει, όσο πιό απλά μπορώ, για να γνωρίζουν, όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται, πώς έχουν τα πράγματα:

Οι χιλιάδες αγρότες και κτηνοτρόφοι, λοιπόν, που βρισκόμαστε σήμερα στα μπλόκα της εθνικής οδού, δεν βγήκαμε στον δρόμο ούτε από πείσμα ούτε από διάθεση σύγκρουσης αλλά καθαρά και μόνο από ανάγκη, επειδή ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Η χρονιά που πέρασε ήταν για τους περισσότερους από εμάς η πιο δύσκολη που θυμόμαστε εδώ και χρόνια. Πουλήσαμε βαμβάκι, σιτηρά, και πολλά άλλα προϊόντα σε τιμές κάτω του κόστους παραγωγής.

Δουλέψαμε επί μήνες για να βγούμε στο τέλος χρεωμένοι και απογοητευμένοι. Ξέρουμε, φυσικά, ότι η γη θέλει υπομονή και μόχθο και δεν είμαστε από αυτούς που το βάζουν εύκολα κάτω αλλά τα ραπίσματα τα τελευταία χρόνια είναι πολλά και δυνατά (Ντάνιελ, ευλογιά, ραγδαία μείωση ενισχύσεων και πολλά άλλα). Τα λιγοστά έσοδα ξοδεύτηκαν για να βγουν οι υποχρεώσεις και πλέον το οικονομικό αδιέξοδο είναι τετελεσμένο για τη μεγάλη πλειοψηφία.

Το χειρότερο, όμως, είναι πως νιώθουμε ότι το ίδιο το κράτος, η κυβέρνηση, το σύστημα που θα έπρεπε να μας στηρίζει, είναι απέναντι και μας σπρώχνει στο περιθώριο.

Και την ίδια ώρα βλέπουμε αυτά τα θρασίμια με τις Ferrari και τα ξεχασμένα κερδισμένα τζόκερ να μας πουλάνε πνεύμα στην τηλεόραση έχοντας ριμάξει τις επιδοτήσεις που αντί να μοιραστούν δίκαια, στους πολλούς, κατέληξαν στις τσέπες λίγων, ημετέρων. Η οργή μας ξεχειλίζει για τους ΟΠΕΚΕΠΕδες και για όλο αυτό το βρώμικο σύστημα που κατασπάραξε τα δικά μας λεφτά και τώρα παριστάνουν τους ανήξερους, τους “δεν είδα, δεν ξέρω”.

Βγήκαμε στο δρόμο, φίλοι μου, γιατί η αγωνία μας δεν είναι για το σήμερα μόνο. Είναι για το αύριο των οικογενειών μας, για το μέλλον των χωριών μας, για την ίδια τη συνέχεια της αγροτικής ζωής σε αυτή τη χώρα.

Κάθε φορά που πουλάω κάτω από το κόστος, δεν είναι μόνο ένα νούμερο στο χαρτί. Είναι ένα κομμάτι του μόχθου μου που χάνεται, είναι οι σπόροι της επόμενης χρονιάς που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αγοράσω, είναι οι λογαριασμοί που συσσωρεύονται. Κι όταν σκέφτομαι τα παιδία μου που μεγαλώνουν, αναρωτιέμαι αν θα έχουν αύριο λόγο να μείνουν στον τόπο μας ή αν θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν, όπως τόσοι άλλοι νέοι, τα τελευταία χρόνια.

Η παγκοσμιοποιημένη αγορά υποτίθεται ότι θα έφερνε ευκαιρίες, αλλά τελικά έχει μετατραπεί σε ένα περιβάλλον όπου οι μικροί και μεσαίοι αγρότες παλεύουμε να επιβιώσουμε ανάμεσα σε κόστη εφοδίων που καθορίζονται από πολυεθνικές, εισαγωγές χαμηλού κόστους και δυσανάλογες απαιτήσεις από την ΕΕ.

Μας ζητούν να σεβόμαστε αυστηρά πρότυπα παραγωγής, περιβαλλοντικούς κανόνες, γραφειοκρατικές διαδικασίες που γίνονται όλο και πιο σύνθετες. Και τα τηρούμε όλα αυτά, γιατί αγαπάμε τη γη μας και θέλουμε να την προστατεύουμε.

Όμως δεν γίνεται να ανταγωνιστούμε προϊόντα που εισάγονται από τρίτες χώρες χωρίς τα ίδια όρια, τις ίδιες υποχρεώσεις, το ίδιο κόστος.

Το αποτέλεσμα είναι ένας αθέμιτος ανταγωνισμός που μας οδηγεί σε οικονομικό αδιέξοδο. Πολλοί αγρότες εγκαταλείπουν την καλλιέργεια επειδή δεν αντέχουν άλλο. Κι αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα – είναι κοινωνικό και εθνικό.

Χωρίς αγρότες, η ύπαιθρος ερημώνει. Χωρίς παραγωγή, η διατροφική ασφάλεια αποδυναμώνεται. Χωρίς νέους ανθρώπους στα χωράφια, χάνεται μια ολόκληρη παράδοση που κρατά αιώνες.

Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Για να ζητήσουμε το αυτονόητο: να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από τη δουλειά μας. Ζητάμε αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματος, μέτρα για τη μείωση του κόστους παραγωγής και προστασίας από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, πολιτικές που να στηρίζουν πραγματικά την παραγωγή και όχι να την πνίγουν.

Δε ζητάμε προνόμια. Ζητάμε δικαιοσύνη και σεβασμό.

Γιάννης Δέλλης