Τραγωδία στον Πειραιά: Ο θάνατος της 13χρονης και η επιτακτική ανάγκη για υποχρεωτική εκπαίδευση πρώτων βοηθειών στα σχολεία

Του Γιώργου Σφήκα

Ένα κορίτσι με κινητικές δυσκολίες έχασε τη ζωή του από πνιγμό πριν λίγες μέρες , μέσα στο χώρο που υποτίθεται ότι είναι το πιο ασφαλές μέρος μετά το σπίτι: το σχολείο
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν γίνει γνωστές, η μαθήτρια πνίγηκε ενώ έτρωγε, και παρά τις προσπάθειες αναζωογόνησης από το προσωπικό του σχολείου, δεν κατέστη δυνατό να επανέλθει.

Το περιστατικό δεν είναι απλώς μια τραγική στιγμή· είναι μια ηχηρή προειδοποίηση. Κάτι δεν λειτουργεί σωστά στον τρόπο με τον οποίο προστατεύουμε τα παιδιά — και ειδικά τα πιο ευάλωτα.

Τα ειδικά σχολεία φιλοξενούν παιδιά με δυσκολίες στην κατάποση, στη μάσηση, στην κίνηση.
Άρα ο κίνδυνος πνιγμού είναι αυξημένος.
Αντί αυτά τα σχολεία να έχουν την καλύτερη στελέχωση και εκπαίδευση, συχνά έχουν την χειρότερη.
Γιατί τα σημαντικά ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί:

Πού είναι η υποχρεωτική εκπαίδευση στις πρώτες βοήθειες;

Πού είναι η κατάρτιση στις μεθόδους Heimlich και αντιμετώπισης πνιγμού;

Πού είναι οι σχολικοί νοσηλευτές ή οι διασώστες του ΕΚΑΒ, στα σχολεία;

Εκπαιδευτικοί χωρίς πιστοποίηση πρώτων βοηθειών…

Καμία υποχρεωτική εκπαίδευση στην αντιμετώπιση πνιγμού.

Το τραγικό περιστατικό στον Πειραιά πρέπει να γίνει αφορμή για συγκεκριμένες, άμεσες αλλαγές και η πολιτεία οφείλει να εφαρμόσει τα παρακάτω αν θέλουμε να έχουμε ένα κράτος που προστατεύει τα παιδιά του

1)Υποχρεωτική εκπαίδευση πρώτων βοηθειών στην ΚΑΡΠΑ, στην μέθοδο Heimlich, σε ΟΛΟΥΣ τους εκπαιδευτικούς
Με πιστοποίηση, πρακτική εξάσκηση, και επαναληπτική εκπαίδευση κάθε 1–2 χρόνια.
Ο χειρισμός Heimlich, η ΚΑΡΠΑ, η σωστή εκπαίδευση και η άμεση αντίδραση μπορούν να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Αν το σχολείο δεν είναι έτοιμο να ανταποκριθεί σε αυτό το βασικό επίπεδο προστασίας, τότε το σύστημα χρειάζεται άμεση αλλαγή.
2. Εισαγωγή του μαθήματος πρώτων βοηθειών στο πρόγραμμα όλων των σχολείων,όλων των βαθμίδων..
Όχι ως “θεματική εβδομάδα”, αλλά ως σταθερή ενότητα…Οχι θεωρητικό..Κυρίως πρακτικό..
3.Ετήσια πιστοποίηση όλων των σχολικών μονάδων και οτι όλα τα παραπάνω ισχύουν..
Αν δεν πληρούν τα κριτήρια δεν ανοίγουν
4.Παρουσία πιστοποιημένου διασώστη του ΕΚΑΒ σε κάθε ειδικό σχολείο και προοδευτικά σε όλα τα σχολεία της χώρας..Δημοτικά, Γυμνάσια , Λύκεια..
Η παρουσία πιστοποιημένου διασώστη του ΕΚΑΒ στα σχολεία δεν είναι “πολυτέλεια”. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Η ύπαρξη μόνιμου πιστοποιημένου διασώστη του ΕΚΑΒ μέσα στα σχολεία – και ειδικότερα στα ειδικά σχολεία – δεν είναι ένα ακόμη αίτημα “βελτίωσης”. Είναι το πιο κρίσιμο, το πιο αυτονόητο, το πιο στοιχειώδες μέτρο ασφάλειας που ένα σοβαρό κράτος οφείλει να εφαρμόσει.

Ο διασώστης του ΕΚΑΒ δεν είναι απλώς “ένας παραπάνω εργαζόμενος”.
Ένας διασώστης μπορεί:
Να εφαρμόσει Heimlich σε λίγα δευτερόλεπτα
Να κάνει ΚΑΡΠΑ σωστά και έγκαιρα
Να διαχειριστεί κρίσεις υγείας, επιληψίες, αναπνευστικές δυσχέρειες, να σταματήσει αιμορραγίες και να σταθεροποιήσει το παιδί μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο..

Ο διασώστης πρέπει να βρίσκεται εκεί — μέσα στο σχολείο — την ώρα της ανάγκης.
Κάθε μέρα.
Κάθε ώρα.
Χωρίς εξαιρέσεις.
Η παρουσία διασώστη του ΕΚΑΒ δεν είναι “αναβάθμιση”.
Είναι το ελάχιστο που χρωστάει ένα κράτος σε παιδιά που εμπιστεύονται τη ζωή τους στο σχολείο.
Είναι η γραμμή που χωρίζει την τραγωδία από τη σωτηρία.

Και όσο το πολιτικό σύστημα δεν το θεσμοθετεί,
παίζουμε κορώνα-γράμματα τη ζωή των παιδιών μας.

Ο Γιώργος Σφήκας είναι διασώστης του ΕΚΑΒ