Το χωριό της Λάρισας ορόσημο μνήμης, που άλλαξε όνομα και επέστρεψε στο παλιό του (φωτο)

Κάποτε ονομαζόταν Βουβάλα. Από το 1991 ξαναγύρισε στο αρχαίο όνομά του Άζωρος. Ένα όνομα αρχοντικό, πλημμυρισμένο μύθο, ποίηση και περηφάνια, σαν παλιά λάβα που δεν έχασε ποτέ τη φλόγα της. Κάτω από τα σπλάχνα του κοιμούνται, αλλά δεν σβήνουν, τείχη, κίονες και πέτρες που έστησαν οι Περραιβοί για να προστατέψουν τη ζωή και τη δόξα τους. Οι οχυρώσεις στον λόφο Καστρί κυκλώπεια, αρχαϊκά τείχη, βυζαντινά επάνω στους αιώνες υψώνονται ακόμα σαν τιμητές της ιστορίας.

Εκεί, μέσα στις πέτρες και στο φως, αναπαύεται η έπαυλη του Νικάρχου, της επιβλητικής μορφής που ο βασιλιάς Αντίγονος Δώσων τίμησε με επιγραφή. Εκεί βρίσκονται επίσης τα απομεινάρια ενός ιωνικού ναού αφιερωμένου στον Απόλλωνα Λύκειο. Κι ανάμεσα από τα αιώνια κομμάτια του μαρμάρου, ξεπροβάλλει ένας μακεδονικός τάφος πιθανότατα του βασιλιά Αρχέλαου. Ίσως η τελευταία κατοικία ενός από εκείνους που ύψωσαν ξίφος και είδαν τον ήλιο να λάμπει πάνω στην πανοπλία τους.

Αλλά ο Άζωρος δεν είναι μόνο αρχαιότητα. Είναι και σήμερα. Είναι το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, κάθε 26 Ιουλίου, όπου οι ψυχές ανάβουν σαν καντήλια στον καρπό του καλοκαιρινού ουρανού. Είναι η αναπαράσταση του παραδοσιακού γάμου την Καθαρά Δευτέρα, εκεί όπου το χορευτικό βήμα ανασταίνει τις μνήμες. Είναι το αντάμωμα, το βλέμμα, ο χτύπος των κατοίκων που δεν ξεχνούν τα ιερά και τα όσια.

Γύρω του αναβλύζουν οι δροσερές πηγές Τσουκνίδα, Τσιμπιτούρα, Τσιμπιτορούλα σαν ονόματα βγαλμένα από δημοτικό τραγούδι. Κι ο Τιταρήσιος ποταμός περιδιαβαίνει δίπλα του, θρέφει τα χωράφια του και ανασαίνει την ιστορία του με νερό αθάνατο.

Ο Άζωρος δεν είναι ένα χωριό που απλά υπάρχει. Είναι ένας τόπος που στέκει. Σαν φρουρός των περασμένων, σαν μνημείο του χρόνου, σαν γραφή του Θεού πάνω στη γη. Κι όταν το μάτι συναντά τον Όλυμπο ψηλά και τα τείχη να στέκουν κάτω, νιώθεις πως βρίσκεσαι στο κέντρο μιας αιώνιας συνάντησης ανθρώπων, θεού και πατρίδας.

Και ο Άζωρος, με τα σπίτια του, τους ανθρώπους του, τους ναούς του, τα τοπία και τα τραγούδια του, ζει. Ανασαίνει. Υψώνει ακόμα τη φωνή του, γιατί κάθε πέτρα του είναι μια σελίδα του ελληνικού έπους. Και όσο υπάρχουν μάτια που βλέπουν και καρδιές που αισθάνονται, ο Άζωρος θα είναι εδώ.

Ζωντανός. Ανίκητος. Αιώνιος.