Η σιωπή της κάλπης και το μήνυμα προς τη Νέα Δημοκρατία

Οι εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας στη Λάρισα δεν έβγαλαν απλώς νέα όργανα. Έβγαλαν και μάλιστα καθαρά ένα βαθύ πολιτικό μήνυμα: Τρεις στους τέσσερις εγγεγραμμένους που το 2016 συμμετείχαν ενεργά στις διαδικασίες αυτή τη φορά προτίμησαν να μείνουν σπίτι. Η πολιτική σημασία αυτής της αποχής δεν είναι ένα ακόμη στατιστικό, αλλά ουσιαστική, δομική και ιδιαίτερα ανησυχητική για ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Η εικόνα της ΔΗΜΤΟ Λάρισας είναι αποκαλυπτική. Από 2.160 συμμετέχοντες το 2016, φτάσαμε στους 558 το 2025. Μια συρρίκνωση σχεδόν 75% δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με συγκυρίες ούτε με τυχαίους παράγοντες. Πρόκειται για ένδειξη κόπωσης, απομάκρυνσης, ίσως και απογοήτευσης. Η βάση δεν νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί ούτε καν στις πιο εσωτερικές διαδικασίες του κόμματος, αυτές που κανονικά κινητοποιούν τους πιο πιστούς.

Ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι σε πολλές θέσεις δεν υπήρξε καν ανταγωνισμός. Ένας μόνο υποψήφιος για προεδρικούς θώκους, καμία δεύτερη φωνή για τη νομαρχιακή, πρωτοφανής μονοτονία σε μια διαδικασία που ιστορικά χαρακτήριζε ο πλουραλισμός και η ζύμωση. Αυτό δεν δείχνει απλώς μειωμένη συμμετοχή δείχνει μειωμένη διάθεση προσφοράς, μειωμένο ενδιαφέρον για ενεργό ρόλο, μειωμένη πίστη ότι η ενασχόληση με τα κομματικά όργανα έχει πραγματικό νόημα.

Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Η κυβερνητική φθορά, η αίσθηση ότι οι κομματικές διαδικασίες έχουν περιορισμένη επιρροή, η εντύπωση ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από πάνω, οι ευρύτερες κοινωνικές πιέσεις που καθιστούν την ενεργή συμμετοχή λιγότερο ελκυστική. Ό,τι κι αν συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μια βάση που άλλοτε αποτελούσε ζωντανό κύτταρο συμμετοχής εμφανίζεται σήμερα πιο παθητική και πιο αδρανής από ποτέ.

Για τη Νέα Δημοκρατία αυτό το μήνυμα δεν είναι απλώς προειδοποιητικό είναι υπαρξιακό. Ένα κόμμα που θέλει να παραμείνει ισχυρό δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο σε εκλογικές νίκες. Χρειάζεται μια ζωντανή βάση, ανθρώπους που δεν δίνουν απλώς ψήφο στις εθνικές κάλπες, αλλά συμμετέχουν, συζητούν, αμφισβητούν, διεκδικούν ρόλο στις εσωτερικές διαδικασίες.

Αν η ηγεσία διαβάσει σωστά αυτά τα δεδομένα, τότε οι εσωκομματικές εκλογές της Λάρισας μπορούν να αποτελέσουν όχι έναν ακόμη αρνητικό δείκτη αλλά αφετηρία μιας αναγκαίας επανεκκίνησης. Κι αυτή η επανεκκίνηση περνάει από την ουσιαστική επαφή με τα μέλη, τη δημιουργία πραγματικών κινήτρων συμμετοχής και την αποκατάσταση μιας σχέσης εμπιστοσύνης που φαίνεται να έχει χαλαρώσει.

Όταν η βάση σιωπά η κορυφή οφείλει να ακούσει ακόμη πιο προσεκτικά.

Απόστολος Ράιδος