Ευτυχισμένο το 2012…

Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

ΤΟ Good Bye Lenin είναι μια δραματική – κωμική κινηματογραφική ταινία, γερμανικής παραγωγής, που προβλήθηκε το 2003. Σκηνοθετημένη από τον Βόλφγκαγκ Μπέκερ σημείωσε παγκόσμια επιτυχία για την ευρηματικότητα της. Πρωταγωνιστεί η μαμά Κέρνερ, μια ανατολικογερμανίδα αφοσιωμένη κομμουνίστρια, η οποία πέφτει σε κώμα πριν η Ανατολική Γερμανία καταρρεύσει ως κράτος και ξυπνά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Επειδή, ωστόσο, η ευαίσθητη υγεία της δεν σηκώνει ψυχολογικά σοκ, τα δύο παιδιά της κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι το κομμουνιστικό καθεστώς δεν αποτελεί παρελθόν.

ΣΑΝ τη μαμά Κέρνερ αισθάνθηκα κι εγώ το βράδυ της Τετάρτης που μας πέρασε. Είχα κοιμηθεί βαριά και ξύπνησα την ώρα που στο δελτίο ειδήσεων του MEGA  εναλλάσσονταν ειδήσεις για τον Αντώνη Σαμαρά, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο. Eνώ λίγη ώρα μετά, στο Αλ Τσαντίρι Νιούζ, ο Λάκης Λαζόπουλος αναπαρήγαγε τον εαυτό του του 2012! Λες και το σύμπαν είχε συνωμοτήσει για να με πείσει ότι από τότε έως σήμερα, δεν έχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια!

ΤΟ dejavu αυτό δεν ήταν ωστόσο, σκηνοθετημένο όπως το νοσταλγικό Ανατολικό Βερολίνο που έπλασαν τα παιδιά της μαμάς Κέρνερ για να την πείσουν ότι δεν κατέρρευσε η Ανατολική Γερμανία. Ήταν ή πιο σωστά, είναι, όπως όλοι γνωρίζουμε, η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Πρωταγωνιστές της οποίας τις τελευταίες ημέρες, είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Πάνος Καμμένος.

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στην επικαιρότητα γιατί έγραψε (ο ίδιος ή ο Μαραντζίδης δεν έχει σημασία) ένα βιβλίο και ετοιμάζεται να το κυκλοφορήσει. Ετοιμάζεται επίσης, σύμφωνα με το πολιτικό ρεπορτάζ, να ιδρύσει κόμμα γιατί, πιστεύει ότι μόνον αυτός μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι από το 2019 μέχρι σήμερα έχει χάσει πέντε φορές από τον Μητσοτάκη δεν τον πτοεί γιατί κι ο Λεβαδειακός, εδώ που τα λέμε, έχασε δέκα φορές τα τελευταία χρόνια από τον Παναθηναϊκό, αλλά φέτος πήρε ισοπαλία και μάλιστα στην Λεωφόρο! Δεν τον πτοεί επίσης, το γεγονός ότι έχει δοκιμασθεί ήδη, δύο φορές ως πρωθυπουργός και στο τέλος της δεύτερης θητείας του, με σύστημα απλής αναλογικής τα πήγε …τόσο καλά που λίγο ήθελε να βγει με αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης! Θεωρεί προφανώς, ότι δικαιούται μίας ακόμη ευκαιρίας. Πιστεύοντας ίσως, ότι θα τα πάει καλύτερα  τώρα που έμαθε αγγλικά, που έμαθε ότι οι αγορές δεν χορεύουν όταν βαράνε νταούλια και ότι τα διόδια κι ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι τόσο εύκολο να καταργηθούν. Επιπλέον, ότι, είναι δύσκολο να go home η Μέρκελ, επειδή ο ίδιος το βροντοφώναξε σε μια πλατεία. Στα υπέρ του βέβαια, είναι ότι είναι ακόμη νέος και ότι το μεγαλύτερο μέρος του 62% που τον πίστεψε και ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, ήταν πρόθυμο να  τον συγχωρήσει αμέσως και να τον ψηφίσει  ξανά λίγες μέρες μετά, παρά το γεγονός ότι  η διάσημη πλέον και στο εξωτερικό «kolotoumpa» του, έγινε πριν προλάβει να στανιάρει από το πάρτι με τα τσάμικα που είχε στήσει στο Σύνταγμα για να γιορτάσει το ηρωικό ΟΧΙ… Θα ήταν κορόιδο λοιπόν, να μην προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί ξανά την καλοσύνη αυτών των καλοπροαίρετων ανθρώπων, που τον αγαπούν είτε το ΝΑΙ πρεσβεύει  την Κυριακή, είτε το ΟΧΙ τη Δευτέρα… Ιδίως τώρα, που νιώθει ότι δεν βολεύτηκαν με τον Κασσελάκη…

Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται στην επικαιρότητα γιατί – όπως ο ίδιος είπε στην πρόσφατη συνέντευξή του, που ΔΕΝ ήταν ακριβώς συνέντευξη –  ξαφνικά, νιώθει ότι τον καλεί το καθήκον για την πατρίδα. Δεν φιλοδοξεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός –  μονοψήφιο ποσοστό, του δίνουν άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις… Θα ικανοποιηθεί απλώς, με το γεγονός ότι με το ποσοστό που θα πάρει, θα χάσει ο Μητσοτάκης… Επίσης, δεν τον νοιάζει ποιος θα κερδίσει αν χάσει ο Μητσοτάκης, αρκεί που θα χάσει ο Μητσοτάκης… Το έχει ξανακάνει άλλωστε και στο παρελθόν και σήμερα κατέχει το απόλυτο ρεκόρ πολιτικού ανδρός που, εξαιτίας του κέρδισαν εκλογές τρία κόμματα: το ΠΑΣΟΚ το 1993, όταν ανέτρεψε την κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη και έδωσε τη δυνατότητα στον Ανδρέα Παπανδρέου να επιστρέψει στην εξουσία και να ξαναμπεί στο Μαξίμου με τη Δήμητρα και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (είτε γιατί βιάστηκε να «τελειώσει» πρόωρα τον βίο της κυβέρνησης Παπαδήμου, είτε γιατί ο ίδιος νωρίτερα είχε βάλει τα θεμέλια του αντιμνημονιακού αγώνα με τα ΖΑΠΠΕΙΑ 1, 2, 3). Μ’ αυτά και μ’ αυτά, στον Σαμαρά οφείλεται η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ πολλά χρόνια μετά. Αλλά και η άνοδος της Ν.Δ το 2012 όταν διετέλεσε πρόεδρός της… Αν σε αυτά, προσθέσει κανείς το γεγονός ότι το 1985 πρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωστή Στεφανόπουλο της ΔΗ.ΑΝΑ και ότι το 2012 συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης κάτι οφείλει στον Αντώνη Σαμαρά… Τώρα λοιπόν, παλεύει ώστε να του οφείλει και η «μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης» (δική του η έκφραση), ώστε όταν τελειώσει την καριέρα του να γράψει ένα ακόμη κεφάλαιο στο πολιτικό θρίλερ «ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα»…

Ο Πάνος Καμμένος ήρθε στην επικαιρότητα με μια δήλωση για τον Αντώνη Σαμαρά που μας υπενθύμισε ότι αυτός είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπος του πολιτικού… πολιτισμού στην σύγχρονη Ελλάδα. Τον χαρακτήρισε πολιτική που@@να, γιατί συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ όταν κυβέρνησε τη χώρα το τη περίοδο 2012 – 2015… Θυμίζω, ότι ο Σαμαράς, μερικές ημέρες πριν, στην περίφημη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, είχε κατηγορήσει τον Μητσοτάκη ότι μετέτρεψε σε ΠΑΣΟΚ τη Νέα Δημοκρατία. Και ο Καμμένος, ξεχνώντας ίσως ότι αυτός συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να τον αποστομώσει… Η επιχειρηματολογία και των δύο βοηθάει νομίζω, να καταλάβουμε πόσο IQ διαθέτουν κάποιοι δεξιοί ηγέτες που θέλουν να κρίνουν ή και να ανταγωνιστούν τον Μητσοτάκη…

ΑΦΗΣΑ για το τέλος το Λάκη Λαζόπουλο… Είναι ο μόνος για τον οποίο πραγματικά λυπάμαι: αν αυτός ο άνθρωπος με το τόσο αδιαμφισβήτητα  κοφτερό μυαλό, νομίζει και διατυμπανίζει ότι ζούμε σε χούντα με δικτάτορα τον Μητσοτάκη, αναρωτιέμαι τι πρέπει να περιμένει κανείς από τους δεκάδες χιλιάδες ηλίθιους που μας περιτριγυρίζουν. Και όταν η ευαισθησία του,φτάνει στο σημείο, πρώτα να βγάζει δακρυσμένος στην εκπομπή του τον Πάνο Ρούτσι και μετά να λέει ένα ανέκδοτο «για νααλλάξει η ατμόσφαιρα», σηκώνω τα χέρια ψηλά! Από αμηχανία. Όχι για τον ίδιο, αλλά για το κοινό που βιώνει τον κλαυσίγελοκαι χειροκροτάει…

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, η «μηχανή του χρόνου» στην οποία έβαλαν τη χώρα τους τα παιδιά της μαμάς Κέρνερ στο Good bye Λένινγια να αναβιώσουν την «ένδοξη» για εκείνη, Ανατολική Γερμανία της ψυχροπολεμικής περιόδου και της λεγόμενης Οστπολιτίκπαράγει μια νοσταλγία και μια γλυκιά μελαγχολία για την εποχή του ανταγωνισμού των δύο κόσμων. Μια εποχή, η οποίαπαρήλθε ανεπιστρεπτί… Αντίθετα, «η μηχανή του χρόνου» στην οποία μας βάζουν εκόντες άκοντες με την επανεμφάνιση τους, οιπρωταγωνιστές των μνημονιακών χρόνων, μόνο νοσταλγία δεν παράγει. Μελαγχολία ίσως, καθόλου γλυκιά και θλίψη… Κι αυτό, γιατί το τραύμα μας από την εποχή που το θυμικό διέλυσε εντελώς τη λογική και έφερε στην εξουσία μαθητευόμενους «μάγους»,δεν έχει ακόμη επουλωθεί.