Πώς να θεραπεύσεις τις πληγές σου χωρίς να χάσεις τον πραγματικό σου εαυτό

Επιμέλεια: Δανάη Αλαμάνου

Αν έχεις νιώσει εκείνο το γνώριμο βάρος στο στήθος μετά από μια απόρριψη, ξέρεις πως ο πόνος δεν μένει μόνο στη σκέψη — εγκαθίσταται στο σώμα. Είναι η μνήμη όλων όσων σε έκαναν κάποτε να νιώσεις ότι δεν αρκείς, ότι δεν φαίνεσαι, ότι δεν χωράς.

Εκεί ξεκινά και το πραγματικό στοίχημα: πώς επουλώνεις αυτή την εσωτερική γρατζουνιά χωρίς να πέσεις σε αυτολύπηση, junk food και ατέλειωτο scrolling; Μπορείς να σταθείς ξανά στα πόδια σου χωρίς να διαλύσεις ό,τι πολύτιμο υπάρχει μέσα σου; Ναι — αρκεί να το αντιμετωπίσεις με επίγνωση.

Δεν αφορά εσένα· αφορά εκείνον

Με το που συμβαίνει η απόρριψη, ο νους αρχίζει να ψάχνει μανιωδώς το «γιατί». Τι πήγε στραβά; Ήσουν υπερβολικός; Ή μήπως όχι αρκετός; Η απάντηση είναι συνήθως πολύ πιο απλή: τις περισσότερες φορές, οι λόγοι δεν έχουν καμία σχέση με σένα.

Οι άνθρωποι φεύγουν γιατί βαδίζουν σε άλλο μονοπάτι, γιατί φοβούνται, γιατί κουβαλούν βάρη που δεν μπορείς να δεις ή γιατί δεν είναι ακόμη έτοιμοι να συναντήσουν αυτό που εσύ είσαι πρόθυμος να δώσεις.

Αν το δεις έτσι, η απόρριψη μοιάζει λιγότερο με προσωπική αποτυχία και περισσότερο με μια φυσική υπενθύμιση ότι δεν ταιριάζει ο δρόμος σας. Δεν είναι σχόλιο για την αξία σου· είναι απλώς ένδειξη ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί εκεί που εσύ είσαι.

Η αυτοαγάπη δεν είναι ατάκα, είναι καθημερινή στάση

Λέμε συχνά «αγαπώ τον εαυτό μου», αλλά η αληθινή αυτοαγάπη φαίνεται ακριβώς όταν όλα πονάνε. Όταν το πρώτο σου ένστικτο είναι να αποσπάσεις τον εαυτό σου με οτιδήποτε — φαγητό, ποτό, θυμό — εκεί είναι που χρειάζεται να κάνεις το αντίθετο: να μείνεις μαζί σου.

Να αναγνωρίσεις το συναίσθημα, να του δώσεις χώρο, να του μιλήσεις με καλοσύνη. Αν σου ακούγεται περίεργο, σκέψου πώς θα παρηγορούσες ένα φοβισμένο παιδί.

Δεν θα το έσπρωχνες να «ξεπεράσει» τίποτα. Θα το κρατούσες κοντά. Αυτή την ήρεμη αγκαλιά χρειάζεται και το δικό σου ευάλωτο κομμάτι.

Η απόρριψη ως μονοπάτι προς περισσότερη επίγνωση

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά μέσα στη δυσκολία της απόρριψης κρύβεται ένα σπάνιο εργαλείο αυτογνωσίας. Σε βοηθά να ξεκαθαρίσεις τι θέλεις, τι αντέχεις, τι δεν θα δεχτείς ποτέ ξανά. Είναι σαν ένας καθρέφτης που σου δείχνει πού χρειάζεται να ρίξεις φως.

Εκεί μαθαίνεις να ρυθμίζεις τα συναισθήματά σου, να ακούς το σώμα σου, να αφήνεις την αναπνοή σου να σε γειώνει.

Αντί να μπεις στο γνώριμο αφήγημα του «δεν αξίζω», προσπάθησε κάτι απλό αλλά θεραπευτικό: κλείσε τα μάτια, πάρε βαθιές ανάσες, άγγιξε απαλά τα χέρια σου, βάλε λίγη μουσική, κατέγραψε ό,τι νιώθεις. Δεν χρειάζεται να εξαφανίσεις τον πόνο· απλώς να τον κρατήσεις ήρεμα, μέχρι να μεταμορφωθεί.

Όσο κι αν καίει, η απόρριψη δεν είναι το τελευταίο κεφάλαιο. Είναι η απαρχή μιας πιο αυθεντικής σχέσης με τον εαυτό σου. Κάθε φορά που κάποιος απομακρύνεται, σου δίνεται η δυνατότητα να σταθείς εσύ στο πλευρό σου — πιο ώριμος, πιο διορατικός, πιο ελεύθερος.

Η πιο σταθερή αγάπη που μπορείς να έχεις είναι αυτή που δεν σε εγκαταλείπει ποτέ: η δική σου. Κι όταν αυτή δυναμώνει, καμία απόρριψη δεν έχει τη δύναμη να σε γκρεμίσει. Έχεις ήδη μάθει να μένεις.

govastileto.gr