Αυτή είναι η νέα πιάτσα στο κέντρο της Λάρισας: Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ούτε σε πεζοδρόμους ούτε σε πλατείες (φωτο)

Η Λάρισα είναι μια πόλη αμιγώς συνδεδεμένη με το δίκτυο των πεζοδρόμων της που αναπτύσσεται στο κέντρο ενώνοντας τέσσερις πλατείες, Κεντρική, Ταχυδρομείου, Τρίγωνη, Μπλάνα με το Ά Αρχαίο Θέατρο, τον λόφο του Φρουρίου και το Πηνειό ποταμό. Το αναλύσαμε εκτενώς στο αφιέρωμα της προηγούμενης εβδομάδας. Από το 1985 που έγινε ο πρώτος φτάσαμε να μιλάμε για ένα δίκτυο 460 στρεμμάτων που περιλαμβάνει 40 οικοδομικά τετράγωνα και καλύπτει περίπου το 16% της συνολικής έκτασης της πόλης.

Αναπόφευκτα, νομοτελειακά – όπως θες πες το – όλη η εμπορική, πολιτιστική, οικονομική και διοικητική λειτουργία σε αυτούς εκτονώθηκε. Και ιδιαίτερα η εστίαση. Η διασκέδαση. Τα καφέ, τα εστιατόρια και τα μπαρ. Θεωρητικά, αποτελεί την εξέλιξη της πλατείας του χωριού ή της μικρής πόλης. Ή της αγοράς στην αρχαιότητα.  Όλα εκεί συμβαίνουν. Ε, εμείς στη Λάρισα είναι σαν να δημιουργήσαμε στο κέντρο μια γιγαντιαία πλατεία…

Η Λάρισα μπορεί να πρωτοπόρησε στην Ελλάδα, αλλά παρόμοιες εικόνες συναντάμε σε πολλές πόλεις του εξωτερικού. Στα ιστορικά τους κέντρα.

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Τον τελευταίο καιρό περπάτησα και παρατήρησα πολύ το κέντρο της πόλης με αφορμή διάφορα ρεπορτάζ. Και άρχισα να προσέχω κάτι. Ότι υπάρχει μια τάση για αποκέντρωση μέσα στο ίδιο το κέντρο. Στα δρομάκια δίπλα από την μεγάλη πλατεία που δημιουργήσαμε. Η περιοχή που το νέο αυτό φαινόμενο γίνεται έντονα αισθητό, ιδιαίτερα φέτος, είναι αυτή που βρίσκεται μεταξύ της Ιώνος Δραγούμη, της Παπαναστασίου, της Μανδηλαρά και της Ανθίμου Γαζή.

Και επικεντρώνεται στους δρόμους Παύλου Μελά, Διογένους, Σκαρλάτου Σούτσου, Μανδηλαρά, Βελή και Κουμουνδούρου. Το βασικό κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι πρόκειται για κανονικούς δρόμους διέλευσης αυτοκινήτων, με μικρά πεζοδρόμια. Μια νέα πιάτσα έχει δημιουργηθεί που λειτουργεί ως ένα ξεχωριστό δίκτυο. Είναι αυτό που λέμε κέντρο – απόκεντρο, αν αυτός ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια πόλη με το μέγεθος της Λάρισας και όταν όλες αυτές οι οδοί βρίσκονται απίστευτα κοντά στο κλασικό κέντρο, το πεζοδρομημένο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο δρόμος που αποτέλεσε τη βάση για να αναπτυχθεί την τελευταία πενταετία και να εκτοξευτεί φέτος το δίκτυο αυτό, η νέα πιάτσα, είναι η Διογένους. Από τη δεκαετία του ΄80 φιλοξενεί δύο τσιπουράδικα. Και στα ίδια ακριβώς μαγαζιά. Του Θάνου και το παλιό του Γιώργου που από το 2021 έγινε το Διογένους 1. Μόλις στρίβεις δε στην Αθανασίου Διάκου προς την Παπαναστασίου από το 2012 συναντάς και το Καπηλείο.

Η μεγάλη αλλαγή όμως γίνεται το 2021 με το Duma Vital Farm που άνοιξε στη γωνία Ιώνος Δραγούμη και Παύλου Μελά. Είναι το πρώτο bistro / wine bar που ανοίγει στην πόλη και βγάζει τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο. Εκτός από το ίδιο το concept που στηρίζεται σε πρώτες ύλες που προέρχονται απευθείας από την οικογενειακή φάρμα στο Μεγάλο Ελευθεροχώρι, με βιολογικό μαύρο χοίρο και βίσωνα, το μαγαζί της Βίκης Ντούμα ήρθε να αλλάξει την θέα, να προτείνει κάτι διαφορετικό στον αστικό ιστό που θυμίζει εικόνες από πόλεις του εξωτερικού καθώς και από την Αθήνα. Όπου εκεί που δεν το περιμένεις πέφτεις πάνω σε μικρό μπιστρό. Τον επόμενο χρόνο πήρανε και το μαγαζί στην απέναντι γωνία, μετά άνοιξαν και το delicatessen στο όμορο επί της Ιώνος Δραγούμη και δημιουργήσαν τη δική τους μικρή και ξεχωριστή πιάτσα.

Μήνες αργότερα κάνει την εμφάνισή του το Διογένους 1. Στις 13 Νοεμβρίου του 2021 άνοιξε. Η ημερομηνία είναι σκαλισμένη σε πλακέτα σε ένα λαμπατέρ στη γωνία του μπαρ. Η ταμπέλα βέβαια δεν υπάρχει πουθενά. Το όνομα του μεζεδοπωλείου με την ελληνική κουζίνα, τα τσίπουρα και τα κρασιά που ανοίγει μόνο τα μεσημέρια αναγράφεται μόνο πάνω ψηλά στον μαυροπίνακα εντός του μαγαζιού που περιγράφει τα πιάτα ημέρας. Τι νόημα έχει η ταμπέλα; Είναι απλά περιττή, δεν είναι concept. Όλοι στον Κώστα λέμε ότι πάμε ή στον Καφού. Έτσι τον ξέρει όλη η Λάρισα τον Κώστα Σδόγκο. Άλλωστε στο συγκεκριμένο κατάστημα πάντα υπήρχε κάποιο τσιπουράδικο. Τη δεκαετία του ΄80 σε αυτό το σημείο ήταν το τσιπουράδικο του κυρ Γιώργου και παρέμεινε για πολλά χρόνια. Μετά άνοιξε στη θέση του το Πιπέρι.

Λίγο πιο κάτω στη γωνία Διογένους και Αθανασίου Διάκου επί δεκαετίες υπάρχει το τσιπουράδικο του Τάσου. Ενώ μόλις στρίβεις στην Διάκου προς την Παπαναστασίου συναντάς το Καπηλειό. Αυτό είναι το μαγαζί της Μαίρης. Μαρία Πλασιώτη είναι το όνομά της αλλά όλοι στης Μαίρης λέμε. Αυτό άνοιξε 27 Δεκεμβρίου του 2012, μόλις είχε ψηφιστεί το δεύτερο μνημόνιο.

Πριν από ένα μήνα περίπου στον αμέσως πάνω δρόμο, τη Σκαρλάτου Σούτσου άνοιξε το Sutsu. Είναι μια spritzeria. Όλα περιστρέφονται γύρω από τα spritz, τα κρασιά ενώ σερβίρονται και τάπας. Το άνοιξαν ο Αχιλλέας Παπαχατζής, τον ξέρουμε από τα Ramblas, και ο Ανδρέας Μάτος. Αυτό, και οπτικά και αισθητικά, σε μεταφέρει εκτός Λάρισας. Είναι σαν να περπατάς από το Κολωνάκι προς τα Εξάρχεια… Βοηθά και το φαρδύ πεζοδρόμιο, η μεγάλη πρόσοψη, το ότι δεν είναι γωνία, ο νεαρόκοσμος που μαζεύεται και στέκεται όρθιος στο δρόμο. Το γεγονός ότι ανοίγει καθημερινά μετά τις 4 το απόγευμα και κλείνει στις 12, εκτός από την Κυριακή που κλείνει στις 10. Τελικά και τα όρια έχουν ενδιαφέρον. Προσδίδουν χαρακτήρα, ταυτότητα.

Αντίστοιχη αίσθηση, αυτού του αθηναίικού ή ευρωπαϊκού urban style δίνει και το Ράντομ το νέο μαγαζί στη γωνία Μανδηλαρά και Ψαρών. Άλλο ένα αναπάντεχο σημείο να επιλέξει κανείς να κάνει έναν νέο χώρο εστίασης. Στο Ράντομ η ενέργεια λειτουργεί όλη την ημέρα. Είναι ένα all day concept. Που στηρίζεται στην έννοια του “stress free”· δεν είναι απλά motto, είναι η εμπειρία που θέλει να προσφέρει.

Απέναντι σχεδόν υπάρχει ο Μικρός Κόσμος. Είναι ένα διαμπερές μαγαζί. Μπορείς να μπεις και από την Μανδηλαρά διασχίζοντας την αυλή του και από την Βελή. Δύο ζευγάρια το άνοιξαν πριν από 4-5 χρόνια. Ο Φώτης Παπανικολάου με τη Μάχη Ζούκα και ο Στέλιος Μπάρμπας με τη Μαρία Μπαρμπούτη. Από φέτος λειτουργεί αποκλειστικά τα βράδια και κάθε Κυριακή είναι κλειστό. Τετάρτες και Παρασκευές διοργανώνει live μουσικές βραδιές και ο χαρακτήρας του είναι εντελώς ξεχωριστός. Στον Μικρό Κόσμο το έντεχνο συναντά το ρεμπέτικο. Είναι το μοναδικό μαγαζί στη Λάρισα που μπορείς να ακούσεις ακόμη Χατζιδάκι, μουσικές σπάνιες…

Στην καταγραφή αυτή θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί το Urbi, το μπαρ με τη μεγάλη ποικιλία σε ουίσκι επί της Κουμουνδούρου στο ύψος του ΟΥΗΛ. Υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια αλλά από την πανδημία και μετά έχει αποκτήσει το δικό του κοινό. Είναι στέκι. Στο πεζοδρόμιο χωράνε να βγουν μόνο δύο σταντ με σκαμπό.

Η νέα αυτή πιάτσα αναμένεται να ενδυναμωθεί ακόμη περισσότερο. Με μια νέα άφιξη. Πρόκειται για το Ψάρι στην Παύλου Μελά, μια ιδέα της Βίκης Ντούμα, του Βάγιου Παναγιώτου και του Μιχάλη Πουλαράκη. Οι τρείς τους ενώνουν τρία συνεχόμενα κλειστά για καιρό μαγαζιά, ένα ραφείο, ένα καφενείο και ένα εμπορικό κατάστημα για να δημιουργήσουν πραγματικά κάτι νέο. Είναι σαν να ενώνουν τις δυνάμεις τους. Το Ψάρι θα είναι έτοιμο σε ένα μήνα περίπου. Ο ψηλοτάβανος χώρος έχει πάρει ήδη χαρακτήρα. Και σε προετοιμάζει για κάτι εντυπωσιακό που θα συνδυάζει το παλιό του κτιρίου με το νέο στην αισθητική και κυρίως στη γεύση που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα θαλασσινά παντός είδους, τα κρασιά και τα αποστάγματα. Εκεί θα μπορείς να φας για πρώτη φορά στη πόλη ταρτάρ, καπράτσιο, σεβίτσε ψαριού, πιάτα με φιλεταρισμένα ψάρια και πολλά άλλα.

Τι άλλο πρόκειται να ανοίξει σε αυτήν καινούργια πιάτσα; Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι υπάρχει κινητικότητα και έντονο ενδιαφέρον από πολλούς. Από αυτούς που ψάχνουν να διαφοροποιηθούν. Να αποτελέσουν νέο σημείο αναφοράς στην πόλη…