Ιστορίες μεταλλίων και τερματισμών από την φυσικοθεραπεύτρια του ΣΕΓΑΣ, Ελισάβετ Αναστασάκη

Η Ελισάβετ Αναστασάκη είναι ένα πολύ γνώριμο πρόσωπο στον ελληνικό κλασικό αθλητισμό. Καθημερινά, βρίσκεται στο ιατρείο του Ολυμπιακού Σταδίου, στο κέντρο υψηλού αθλητισμού με έδρα το Μαρούσι.

Αθλητές, προπονητές, παράγοντες, όλοι τη γνωρίζουν. Αυτό που ίσως πολλοί μπορεί να μη ξέρουν, είναι ότι η Ελισάβετ είναι και φανατική συλλέκτρια και για καλή της τύχη, το επάγγελμά της ικανοποίησε το πάθος της.

Κάθε χρόνο, από τα μέσα του φθινοπώρου και μετά, τη «σκυτάλη» στη λίστα με τα καθήκοντά της παίρνει ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας. Η έδρα της είναι η τέντα που στήνεται μετά τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο για όσους δρομείς χρειαστούν ιατρική βοήθεια.

Εκμεταλλευόμενη την παρουσία της εκεί, δεν θα μπορούσε να μην μπει στον πειρασμό να αρχίσει να συλλέγει αντικείμενα συναφή με το μαραθώνιο της Αθήνας, με… έμφαση στα αναμνηστικά μετάλλια του Μαραθωνίου.

Την Ελισάβετ τη συναντήσαμε στο ιατρείο του προπονητηρίου του ΟΑΚΑ, μαζί με όλα, σχεδόν, τα μετάλλια που έχουν δοθεί στον Μαραθώνιο της Αθήνας από το 1983 μέχρι και το 2024.

– Ελισάβετ, μίλησέ μας γι’ αυτό το πάθος που έχεις με τη συλλογή αντικειμένων;

«Είμαι φανατική συλλέκτρια και ειδικά αντικειμένων του Μαραθωνίου της Αθήνας. Όλα τα κρατάω: διαπιστεύσεις, μετάλλια, μπλούζες. Θέλω κάποια στιγμή να δημιουργήσω ένα χώρο που θα τα έχω όλα συγκεντρωμένα».

– Η ενασχόλησή σου με το Μαραθώνιο της Αθήνας πότε ξεκίνησε;

Όλοι οι φυσικοθεραπευτές καλούμαστε να δίνουμε το «παρών» στον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Η δική μου πρώτη φορά στο Μαραθώνιο της Αθήνας ήταν το 1988. Από τότε ξεκίνησα να μαζεύω τα αναμνηστικά μετάλλια, ενώ παράλληλα άρχισα να ψάχνω και να βρίσκω και τα αντίστοιχα των προηγούμενων ετών. Κάπως έτσι ξεκίνησε η συλλογή μου. Μου λείπουν δύο, τα οποία δεν είμαι σίγουρη αν μας δόθηκαν.

– Περιμένεις το φετινό μετάλλιο με την ίδια λαχτάρα, όπως και τα προηγούμενα χρόνια;

Φυσικά. Όταν τερματίσει και ο τελευταίος δρομέας, περιμένω να πάρω το μετάλλιό μου. Πάντως, μπορεί να μου αρέσει να συλλέγω τα μετάλλια, αλλά ποτέ δεν έχω σκεφτεί να τρέξω ένα Μαραθώνιο. Αν θα αποφάσιζα να τρέξω μια απόσταση, αυτή θα ήταν τα 5 χιλιόμετρα – μέχρι εκεί.

– Υπάρχει κάποιο μετάλλιο που ξεχωρίζεις από τη συλλογή σου;

Θα έλεγα όλη τη νέα σειρά, με τα μεγάλα στρογγυλά μετάλλια και την ξεχωριστή κορδέλα με γράμματα που συνθέτουν τη λέξη Marathon.

– Από τον πρώτο σου Μαραθώνιο το 1988 μέχρι και τον περσινό, θα έχεις δει φυσικά τη διοργάνωση να αλλάζει, να γιγαντώνεται.

Το 1988 ο μαραθώνιος ήταν μικρός σε όλα τα επίπεδα. Κρατούσε πέντε με έξι ώρες, είχε ησυχία, δεν ακουγόταν τίποτα. Δεν είχε πολύ κόσμο και δεν υπήρχε η σημερινή κάλυψη γενικότερα και ειδικότερα στο δικό μας τομέα. Πλέον, συμμετέχει το ΕΚΑΒ και μαζί καρδιολόγοι, αναισθησιολόγοι, πνευμονολόγοι και διάφορες άλλες ειδικότητες, καθώς το γεγονός έχει γιγαντωθεί και έχει συμπληρωθεί και με αγώνες σε άλλες αποστάσεις, πλην του μαραθωνίου.

Έχει αλλάξει και το επίπεδο των δρομέων. Μετέχουν πρωταθλητές και πολλοί γυμνασμένοι δρομείς, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν ότι μέχρι να κλείσουν τα χρονόμετρα μπορούν έστω και με δυναμικό βάδισμα και λίγο τρέξιμο να ολοκληρώσουν τον αγώνα. Έτσι, η δουλειά μας είναι μεγαλύτερη σε όγκο και σε διάρκεια.

– Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας μια χαρακτηριστική ιστορία που έχει μείνει στη μνήμη σου;

Είναι ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός. Το 2000 είχε αφήσει την τελευταία του πνοή έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο ένας Γερμανός δρομέας (σ.σ.: ο Χέλμουτ Ζόνεμαν, 61 ετών). Ήταν τρομακτική εμπειρία, γιατί είχε πέσει κάτω, διακομίστηκε στο νοσοκομείο, αλλά δεν υπήρχε πια επιστροφή. Όπως καταλαβαίνετε, το μετάλλιο είχε μια διαφορετική αξία για μένα εκείνη τη χρονιά, περισσότερο συναισθηματική.

Εμείς βρισκόμαστε στο χώρο από τις 7 το πρωί και είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να βοηθήσουμε. Κάθε χρόνο, όταν πια αρχίζουν οι τερματισμοί, ένα σταθερό ποσοστό δρομέων θα χρειαστεί να εξεταστεί από τους καρδιολόγους και θα παραμείνει στην τέντα περίπου δυο ώρες για παρακολούθηση της εξέλιξης της υγείας τους. Περίπου δέκα άτομα θα διακομιστούν σε νοσοκομείο για εξετάσεις, ευτυχώς με αίσιο τέλος, πλην της περίπτωσης που προανέφερα με τον Γερμανό δρομέα.

– Έχεις καλύψει πολλούς μαραθωνίους και έχεις ακούσει και μιλήσει με πολλούς δρομείς. Τι είναι αυτό που λένε ή συζητούν;

Κάποιοι είναι πολύ χαρούμενοι που τερματίζουν. Άλλοι σχολιάζουν τη μοναδική και ιερή διαδρομή, μάλιστα σκύβουν και φυλούν τον αγωνιστικό χώρο του Παναθηναϊκού Σταδίου. Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ξεπεράσει τις δυνατότητές τους και είναι σοκαρισμένοι από αυτό που βιώνουν. Γιατί σοκάρεται και το ίδιο το σώμα από αυτήν την προσπάθεια.

Έχω ακούσει επίσης να λένε δρομείς μετά το πέρας της προσπάθειάς τους ότι δεν θα το ξανακάνουν. Βέβαια, ορισμένους τους βλέπω πάλι στον τερματισμό την επόμενη χρονιά… Αρκετοί μιλούν για το χρόνο τους, αν βελτιώθηκαν ή όχι, αλλά και για τις συνθήκες που αντιμετώπισαν στη διαδρομή.

Πηγή: segas.gr