Αυτό είναι το χωριό της Λάρισας όπου το χώμα βάφτηκε κόκκινο – Γεννημένο από «φωτιά», ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους… (φωτο) 

Στην αυλή των Θεών, εκεί όπου ο Όλυμπος αφήνει τη σκιά του να χαϊδεύει τις κορυφογραμμές και τα σύννεφα να ακουμπούν τη γη, στέκει ο Κοκκινοπηλός Ελασσόνας. Ένα χωριό γεννημένο από φωτιά και χώμα, από αίμα και πίστη, από πέτρα και θύμηση.

Ο τόπος πήρε το όνομά του από το κοκκινωπό χώμα που σφραγίζει το βουνό, μα θαρρείς πως είναι ποτισμένο με το ίδιο το αίμα της ιστορίας του. Χτισμένος στα 1.150 μέτρα, ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους τον επίγειο και τον μυθικό κι ανασαίνει με ρυθμό αργό, αρχέγονο, σαν να κρατά ακόμη τον παλμό των παλιών του ηρώων.

Από τον 12ο αιώνα, οι πρώτοι Βλάχοι κτηνοτρόφοι και γεωργοί έστησαν εδώ τις καλύβες τους, φτιάχνοντας μια κοινότητα περήφανη και αυτάρκη. Μα η μοίρα του Κοκκινοπηλού γράφτηκε με σιδερένια γράμματα. Η 24η Μαρτίου 1822 έγινε η μαύρη σελίδα της ιστορίας του όταν τα οθωμανικά στρατεύματα, σε μια μανιασμένη επίθεση εκδίκησης, έκαψαν τον οικισμό και την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής.

Ο αέρας γέμισε καπνό και στάχτη, μα μέσα από τη στάχτη αυτή γεννήθηκε η πρώτη του ανάσταση. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1832, μια ομάδα ψυχών με αρχηγό τον ιερέα Ιωάννη Νταμπώση επέστρεψε, κουβαλώντας μόνο πίστη και αναμνήσεις, και ξανάστησε τον τόπο από το μηδέν. Ήταν η πρώτη αναλαμπή μιας σειράς από θαύματα αντοχής.

Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, ο Κοκκινοπηλός έγινε καρδιά και φλόγα της αντίστασης. Από τα σοκάκια του περνούσαν οι αγωνιστές, στα σπίτια του βρίσκονταν οι εφοδιοπομπές, κι απο τις ράχες του φαινόταν ο καπνός της ελευθερίας. Η μάχη στη Κομμένη Πέτρα πέρασε στον θρύλο και οι Κοκκινοπηλιώτες, λίγοι μα αλύγιστοι, έτρεψαν σε φυγή τον τουρκικό στρατό, υπερασπίζοντας τη γη τους με τη ψυχή τους. Είκοσι νέοι σχημάτισαν εθελοντικό σώμα, ενώ οι απόδημοι, ακόμη και πέρα στον Ατλαντικό, έστειλαν βοήθεια και χρήματα. Γιατί ο Κοκκινοπηλός μπορεί να καίγεται, μα δεν γονατίζει μπορεί να σκορπίζει, μα δεν χάνεται.

Με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1912, ο τόπος γνώρισε μια μικρή άνθηση. Το σχολείο του αντιλαλούσε με τις φωνές τριακοσίων παιδιών, και ο πληθυσμός ξεπερνούσε τους 2.000 κατοίκους. Μα οι θεοί, που άλλοτε έστεκαν προστάτες, δοκίμασαν ξανά το χωριό τους. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στάθηκε η δεύτερη πυρκαγιά. Οι Ιταλοί το 1943 πυρπόλησαν εκατόν πενήντα σπίτια, κι έναν χρόνο αργότερα οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν την καταστροφή. Έμειναν όρθια μονάχα τριάντα-σαράντα σπίτια και η Αγία Παρασκευή, φρουρός μιας πίστης που δεν λύγισε ούτε μπροστά στη φωτιά. Όσοι σώθηκαν, πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, τα Καλύβια, που έγιναν ο νέος καθρέφτης του χωριού.

Κι όμως, ο Κοκκινοπηλός δεν χάθηκε.

Σήμερα, οι λιγοστοί κάτοικοί του ζουν σαν φρουροί μιας άλλης εποχής. Περπατάς στα καλντερίμια του κι αισθάνεσαι τη σιωπή να σου ψιθυρίζει ιστορίες. Οι παλιοί νερόμυλοι, τα ασβεστοκάμινα, τα ερείπια των σπιτιών δεν είναι ερείπια λησμονιάς μα είναι μάρτυρες ενός τρόπου ζωής που δεν χωράει στη λήθη. Η φύση εδώ κυριαρχεί, μα όχι για να σβήσει αλλά για να σκεπάσει γλυκά, να συμφιλιώσει, να ξαναγεννήσει.

Κάθε τέλος Ιουλίου, όταν έρχεται η γιορτή της Αγίας Παρασκευής, το χωριό ανασταίνεται. Οι απόδημοι επιστρέφουν σαν παιδιά στη μήτρα του βουνού, τα σπίτια ανοίγουν, τα σοκάκια γεμίζουν φωνές και μουσικές, και για λίγες μέρες, ο Κοκκινοπηλός ξαναπαίρνει την καρδιά που του ανήκει. Είναι ένα πανηγύρι πίστης και μνήμης ένας ύμνος στη ζωή που δεν έσβησε, όσο κι αν δοκιμάστηκε.

Ο Κοκκινοπηλός δεν είναι απλώς ένα χωριό.

Είναι μια ζωντανή επιγραφή πάνω στην πλαγιά του Ολύμπου ένα έπος γραμμένο όχι με μελάνι, αλλά με καπνό, πέτρα και προσευχή.

Είναι η αναπνοή της αντοχής, το σημείο όπου η ιστορία δεν θρηνεί αλλά υψώνεται.