Ένας Λαρισαίος διδάσκει ελληνικά στις ΗΠΑ: Τι τον ώθησε να διασχίσει τον Ατλαντικό και τι του λείπει από τον κάμπο; (φώτο)

Από τη Λάρισα στις ΗΠΑ, με ενδιάμεσο σταθμό την πρωτεύουσα της Ηπείρου. Κι όλο αυτό για να εργαστεί σαν… σύγχρονος «ιεραπόστολος». Αυτή είναι η ιστορία του Αλέξανδρου Γιαννόπουλου, ενός παιδιού που γεννήθηκε στον κάμπο και το ταξίδι της ζωής τον οδήγησε μαζί με τη σύζυγο του σε μία πολιτεία την οποία ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν. Tο Delaware του ενός εκατομμυρίου κατοίκων.

Φιλόλογος στο επάγγελμα και υποψήφιος διδάκτωρ του εν λόγω τμήματος στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, σε αυτό το οποίο φοίτησε, για να αριστεύσει μετέπειτα στο μεταπτυχιακό της Μεσαιωνικής Φιλολογίας. Ωστόσο, παρά τα “γαλόνια”, η σκληρή εγχώρια πραγματικότητα στον εργασιακό τομέα τον οδήγησε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Γι’ αυτή του την περιπλάνηση, μίλησε στο onlarissa.gr, με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στην τωρινή του δουλειά, την οποία θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως ένα κέντρο διάδοσης του ελληνισμού, σε μία χώρα την οποία ο κόσμος συνήθως κυνηγά το… αμερικάνικο όνειρο!

Πως προέκυψε η μετάβαση σου από την ελληνική επαρχία στις ΗΠΑ;

«Η ιδέα του εξωτερικού μου είχε κολλήσει από αρκετά νεαρή ηλικία. Ήθελα πάντα να ζήσω αυτή την εμπειρία, αλλά δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τόσο μακρινό όσο η Αμερική. Η ζωή στην Ελλάδα γινόταν όλο και πιο δύσκολη κι έτσι, αποφάσισα να αρχίσω να ψάχνω για δουλειά στο εξωτερικό κατά προτίμηση στον τομέα μου.

 Έτσι τελείως ανέλπιστα μπορώ να πω, αναζητώντας εργασία στο Linkedin πάνω στην Ελληνική γλώσσα, είδα την αγγελία του Odyssey Charter School. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανα αίτηση καθώς ένιωθα πιο έτοιμος από ποτέ για μια νέα πρόκληση, αλλά και για αυτό που λέμε «το επόμενο βήμα». Ψάχνοντας λοιπόν πληροφορίες για το Odyssey, έμεινα έκπληκτος για αυτό που αντίκριζα. Ένα σχολείο στην Αμερική το οποίο διδάσκει Ελληνικά σε όλους τους μαθητές! Λίγες μέρες μετά, πέρασα από συνέντευξη για την θέση από την αντιπρόεδρο του σχολείου, κυρία Ιωάννα Λεκκάκου και αφού μου έγινε η πρόταση ξεκίνησα όλες τις διαδικασίες που χρειάζονται για μια τόσο μεγάλη αλλαγή.»

Θέλω να σταθούμε λίγο στο σχολείο, πες μου περισσότερες λεπτομέρειες για το πρόγραμμα του.

«Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι τα ελληνικά στο Odyssey δεν αποτελούν μάθημα επιλογής, αλλά διδάσκονται υποχρεωτικά σε 2.500 μαθητές από τους οποίους το 98% δεν έχουν ελληνική καταγωγή! Φαντάζεται κανείς τον ενθουσιασμό και την τεράστια έκπληξη μου όταν την πρώτη μέρα του σχολείου, ερχόμενοι οι μαθητές στην τάξη μου έλεγαν καλημέρα και μου μιλούσανε στα ελληνικά.

Το Odyssey κάνει πράξη τη διγλωσσία στην εκπαίδευση κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μαθητές να βελτιώνουν τις επιδόσεις τους στα αμερικανικά τεστ. Αυτό δεν περνάει απαρατήρητο από τους γονείς, οι οποίοι συνειδητά στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με την πρόοδο τους. Για πολλά από αυτά, τα ελληνικά είναι το αγαπημένο τους μάθημα! Σίγουρα, δεν είναι όλοι οι μαθητές άριστοι, αλλά στο σχολείο διδάσκονται όλα τα επίπεδα ελληνικών. Από αρχάριους έως και πολύ προχωρημένους οι οποίοι ετοιμάζονται κάθε χρόνο για να δώσουν εξετάσεις για Β1, Β2 ακόμα και Γ1, Γ2. 

Ένα ακόμη στοιχείο του σχολείου είναι ότι δεν διδάσκει απλά την ελληνική γλώσσα, αλλά και την ελληνική κουλτούρα. Τώρα σιγά σιγά, ετοιμαζόμαστε για την γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, ή όπως την αποκαλούν οι μαθητές «ohi day», οι οποίοι πάλι προς έκπληξή μου ήξεραν περί τίνος πρόκειται.»

Εν συνεχεία θέλω να μου πεις δύο λόγια για την περιοχή στην οποία διαμένεις, αλλά και για την καθημερινότητα σου εκεί.

«Το Delaware είναι από τις πιο μικρές πολιτείες της Αμερικής. Η περιοχή του Wilmington στην οποία ζω και εργάζομαι πλέον είναι όμορφη και πολύ πράσινη. Κυριολεκτικά βρίσκεται μέσα στη φύση, γεμάτη με δέντρα και όμορφες διαδρομές για περπάτημα. Και φυσικά με τόσα δέντρα, τα σκιουράκια είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς καθώς βρίσκονται παντού! 

Μια τυπική μέρα πλέον αποτελείται από πρωινό ξύπνημα… πολύ πρωινό. Οι καθηγητές πρέπει να βρίσκονται στο σχολείο στις 7. Το μάθημα αρχίζει στις 7:30 και τελειώνει στις 2:20 το μεσημέρι. Μετά το σχολείο, γυρίζω σπίτι και ξεκουράζομαι λίγο. Η συνέχεια της μέρας περιλαμβάνει ίσως έναν καφέ στην καφετέρια της γειτονιάς και προετοιμασία για τις επόμενες μέρες των μαθημάτων. Και φυσικά ύπνο νωρίς! Τα Σαββατοκύριακα έχω περισσότερο χρόνο για κάποια βόλτα και εξερεύνηση της πόλης!»

Αναφορικά με τις πρώτες δυσκολίες που συνάντησες μέχρι να προσαρμοστείς… Ποιες ήταν αυτές;

«Μία τέτοια αλλαγή καταλαβαίνεις ότι είναι αλλαγή ζωής εξ ολοκλήρου! Οπότε οι δυσκολίες ήταν αρκετές ειδικά στην αρχή, αλλά ευτυχώς οι συνάδελφοι με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν φίλος ή δικός τους άνθρωπος. Να μην παραλείψω φυσικά να αναφέρω ότι στο σχολείο είμαστε πάνω από 40 Έλληνες καθηγητές και δάσκαλοι της ελληνικής γλώσσας. Οι πρώτες μέρες λόγω του jet lag ήταν αρκετά περίεργες.

 Έπιανα τον εαυτό μου να νυστάζει στις 4-5 το απόγευμα ή να ξυπνάω γύρω στις 3-4 τα ξημερώματα και να δυσκολεύομαι να ξανακοιμηθώ. Ένα άλλο ζήτημα ήταν το σπίτι, το οποίο δεν είχε έπιπλα οπότε τις πρώτες μέρες κοιμόμουν σε στρώμα με αέρα, το οποίο παραδόξως ήταν αρκετά βολικό. Αλλά σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο εύκολα και με την σημαντική βοήθεια που βρήκα απλόχερα εδώ από συναδέλφους. 

Θέλω να το τονίσω αυτό, ότι οι άνθρωποι εδώ είναι αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ότι δεν είναι τόσο «βουνό» αυτή η μεγάλη αλλαγή. Τα οφέλη εδώ σε σχέση με την Ελλάδα είναι αρκετά. Πιστεύω ότι τόσο η Ελλάδα όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τα δικά τους πλεονεκτήματα. Στην Αμερική, τα βασικά οφέλη για μένα είναι η μεγαλύτερη έκθεση σε πολυπολιτισμικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον και οι ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης. Επίσης η νοοτροπία «can do» και η έμφαση στην καινοτομία δημιουργούν ένα δυναμικό εργασιακό πλαίσιο όπου μπορείς να εξελιχθείς και να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό σου.»

Στο κλείσιμο της συζήτησης μας, θα ήθελα να μου πεις τι σου λείπει μέχρι στιγμής από την Ελλάδα.

«Φυσικά η οικογένεια και οι φίλοι μου. Όλη αυτή η αλλαγή έγινε πολύ γρήγορα οπότε στην πορεία συνειδητοποίησα κι εγώ ο ίδιος ότι ανθρώπους που έβλεπα κάθε μέρα και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου, θα τους ξαναδώ πιθανώς το ερχόμενο καλοκαίρι. Η ζωή βέβαια προχωράει και θέλω να πιστεύω ότι προχωράει προς το καλύτερο. 

Ευτυχώς η τεχνολογία βοηθάει ώστε να μου λείπουν αυτοί οι άνθρωποι λιγότερο, καθώς με την πρώτη ευκαιρία συνομιλούμε διαδικτυακά. Ευτυχώς πλέον δεν είμαι μόνος μου εδώ. Ήρθε και η γυναίκα μου η οποία συμφώνησε αμέσως να με ακολουθήσει σε αυτή την τεράστια αλλαγή. Και κάτι τελευταίο που μου λείπει. Σαν γνήσιος Λαρισαίος, πρέπει να παραδεχτώ ότι μου λείπει ο καφές! Ο καφές που μόνο στη Λάρισα είναι όπως πρέπει να είναι.»

Αντώνης Νιανιάς