Αυτό είναι το χωριό της Λάρισας που όταν πέφτει το σούρουπο βυθίζεται σε ένα λευκό, απαλό, μυστηριακό φως (φωτο)

Το Ασπρόχωμα πήρε το όνομά του από τα λευκά ασβεστολιθικά πετρώματα που ξεπροβάλλουν από τη γη σαν μνήμες φωτός. Κάποτε λεγόταν Μπαϊρακλή ή Μπαρακάδες, ένα όνομα που κρατούσε τα ίχνη της Τουρκοκρατίας και μιας άλλης εποχής, ώσπου το 1924 η μετονομασία του ήρθε να του χαρίσει νέα ταυτότητα καθαρή, φωτεινή και ελληνική.

Ύστερα από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1912, κατέφτασαν Βλάχοι κτηνοτρόφοι από τον Κοκκινοπηλό, άνθρωποι ανθεκτικοί σαν το βουνό, που έχτισαν με κόπο και πέτρα μια κοινότητα δεμένη με τη γη και τον ουρανό.

Το χωριό γνώρισε μέρες ευημερίας ως τα μέσα του 20ού αιώνα. Η ζωή κυλούσε γύρω από τα τρία τυροκομεία και το παλιό χαλκείο, όπου ο ήχος του σφυριού αντηχούσε σαν τραγούδι δουλειάς και επιμονής. Τα μαντριά, τα χωράφια και τα κοπάδια ήταν η καθημερινότητα, και κάθε μέρα έκρυβε μέσα της τον παλμό μιας μικρής, αυτάρκους κοινωνίας.

Το Ασπρόχωμα ήταν τότε γεμάτο φωνές, παιδικά γέλια και μυρωδιές από ψωμί στον ξυλόφουρνο.

Στην είσοδο του χωριού, η πετρόκτιστη κρήνη, αφιερωμένη στον Μπάρμπα Μητρούση Στούπα, στέκει ακόμα σαν μάρτυρας παλιών εποχών. Από εκεί πέρασαν γενιές ολόκληρες να πιουν νερό, να πουν μία καλημέρα, να ξεκουραστούν από τη δουλειά.

Στο κέντρο, ο Άγιος Γεώργιος δεσπόζει με την ήρεμη επιβλητικότητά του, φυλάγοντας τα σπίτια και τις μνήμες των κατοίκων.

Κι αν πάρεις το μονοπάτι που οδηγεί ψηλά, θα βρεθείς στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, εκεί όπου η θέα προς τον Όλυμπο κόβει την ανάσα σαν να στέκεσαι στο κατώφλι του ουρανού. Το παλιό σχολείο του χωριού, σήμερα αίθουσα εκδηλώσεων, είναι χώρος γεμάτος ιστορίες. Εκεί ακούστηκαν τα πρώτα γράμματα, τα παιδικά τραγούδια, τα όνειρα που φύτρωσαν σ’ ένα χωριό 600 μέτρων πάνω από τη θάλασσα, μα πιο ψηλά απ’ τον χρόνο.

Κι αν περιηγηθεί κανείς στα σοκάκια, θα βρεις παλιές βρύσες, πλατάνια και πέτρινα σπίτια που αντέχουν ακόμα, ντυμένα με αναμνήσεις και αγάπη. Στη θέση Μπάλον, ένα μικρό φράγμα καθρεφτίζει τα βουνά και τις εποχές. Εκεί μπορεί να περπατήσει κανείς μες στην ησυχία, να ακούσει τον άνεμο να διηγείται μύθους του Ολύμπου, να νιώσει για λίγο την ακινησία της αιωνιότητας.

Σήμερα, το χωριό Ασπρόχωμα δεν έχει πολλούς κατοίκους. Μα αυτοί οι λίγοι είναι η φωνή των πολλών που έφυγαν. Γεωργοί, κτηνοτρόφοι, άνθρωποι δεμένοι με τη γη, συνεχίζουν να κρατούν αναμμένο το καντήλι της συνέχειας. Η ζωή εδώ κυλάει ήσυχα, χωρίς θόρυβο, μα με ρυθμό βαθύ. Ο τόπος μοιάζει να ψιθυρίζει πώς “Όσο υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει μνήμη κι όσο υπάρχει μνήμη, τίποτα δεν χάνεται”.

Κι όταν πέφτει το σούρουπο, το Ασπρόχωμα βυθίζεται σε ένα λευκό φως εκείνο το απαλό, μυστηριακό φως του Ολύμπου που αγγίζει τα πάντα.

Τότε το χωριό μοιάζει να ξαναγεννιέται, να στέκεται ήρεμο ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, σαν σημείο αναφοράς για όσους έμαθαν να αγαπούν τη γη, τη σιωπή και την απλότητα.