Η Λάρισα ξανασυστήνεται: Τα 13 + 2 τοπόσημα του 21ου αιώνα

Η ιδέα προέκυψε όταν διάβασα το άρθρο «Η Αθήνα ξανασυστήνεται: Τα τοπόσημα του 21^ου αιώνα» στην AthensVoice την προηγούμενη εβδομάδα… «Από το ΦΙΞ στο Ελληνικό και από το Νιάρχος και τον Riviera Tower έως τη Στοά Αρσακείου» λέει ο υπότιτλος και μιλά για την Αθήνα που αλλάζει πρόσωπο, το πώς αποκτά μια νέα γενιά τοποσήμων. «Πέρα από τα αιώνια αρχαία μνημεία της, που φωτίζουν την ανθρωπότητα, και τις βυζαντινές εκκλησίες, που σφράγισαν την ταυτότητά της, η πόλη διαμορφώνει το δικό της αστικό λεξιλόγιο μέσα από επαναχρησιμοποιημένα εργοστάσια, πολυλειτουργικά συγκροτήματα, σύγχρονα μουσεία, ανακαινισμένα ξενοδοχεία, παραθαλάσσια πάρκα και σημεία συνάντησης που αποκτούν σταδιακά χαρακτήρα. Κάποια από αυτά εντυπωσιάζουν με την κλίμακα ή την αρχιτεκτονική τους. Άλλα, πιο διακριτικά, κερδίζουν τον ρόλο τους μέσα από τη χρήση, τη γειτονιά, την προσβασιμότητα ή τη νέα τους αποστολή».

Άρχισα να σκέφτομαι τη Λάρισα. Τα δικά της τοπόσημα, αυτά της παλιάς Λάρισας και της πόλης όπως εξελίσσεται κατά τον 21^ο αιώνα.

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Ας ξεκινήσουμε με τους ορισμούς… Τι είναι τοπόσημο; «Tοπόσημο είναι ένα φυσικό ή τεχνητό σημείο που ξεχωρίζει στον χώρο, είτε λόγω της μορφής του είτε λόγω της ιστορικής, πολιτιστικής ή κοινωνικής του αξίας. Στην αρχιτεκτονική και την πολεοδομία, τοπόσημο είναι κάθε έργο που καθορίζει την ταυτότητα μιας περιοχής και λειτουργεί ως σταθερό σημείο αναφοράς. Ένα κτίριο, ένα πάρκο, μια στοά ή μια γέφυρα, που συμβολίζει κάτι ευρύτερο από τη λειτουργία του. Δεν είναι μόνο η εικόνα, αλλά και το βίωμα. Δεν είναι μόνο τα μνημεία, αλλά και οι χώροι καθημερινής εμπειρίας» περιγράφεται τόσο εύστοχα και συμπυκνωμένα στο ως άνω άρθρο που δεν βρίσκω το λόγο να το περιγράψω με δικά μου λόγια.

Περαιτέρω, αυτό που μπορώ να σχολιάσω η ίδια είναι ότι οι σύγχρονοι Λαρισαίοι είναι σαν να ανατρέχουμε αντανακλαστικά στις μνήμες του παρελθόντος, να προσπαθούμε να καταγράψουμε την ιστορία και τη μνήμη της πόλης του χθες, θεωρώντας πως η πόλη του σήμερα δεν έχει να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο· ειδικά στο ιστορικό της κέντρο που διαρκώς χάνει τα παλιά τοπόσημά και τον χαρακτήρα της. Για να είμαστε αντικειμενικοί η Λάρισα δεν έχει ούτε τόσα αρχαία μνημεία που φωτίζουν την ανθρωπότητα, ούτε τόσες βυζαντινές εκκλησίες που σφράγισαν την ταυτότητά της… όπως η Αθήνα ή άλλες πόλεις. Ούτε εργοστάσια που επαναχρησιμοποήθηκαν έχει, ούτε πολυλειτουργικά συγκροτήματα, ούτε νέα ή ανακαινισμένα ξενοδοχεία ή άλλα κτίρια τα οποία επαναλειτουργούν μέσα από ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, ούτε νέα κτίρια που να αποτελούν αναφορά του σύγχρονου πολιτισμού έτσι όπως καταγράφεται από την αρχιτεκτονική προσέγγιση· κτίρια που να εντυπωσιάζουν με την κλίμακα ή της αρχιτεκτονική τους. Και φυσικά δεν έχει παραθαλάσσια πάρκα…

Κι όμως αν εστιάσεις, χωρίς παρωπίδες, συνειδητοποιείς ότι η πόλη από το 2000 και μετά έχει να παρουσιάσει αρκετά και σημαντικά τοπόσημα νέας γενιάς.

Εντός ιστορικού κέντρου…

Το Α΄ Αρχαίο Θέατρο & η πεζοδρόμηση των οδών Βενιζέλου και Παπαναστασίου

Το Α΄ Αρχαίο Θέατρο, το οποίο χρονολογείται κατά τον 3^ο αιώνα π.Χ. και βρίσκεται στην καρδιά του κέντρου της πόλης, επίσημα άρχισε να επαναλειτουργεί το 2023 μετά από πολυετείς εργασίες αποκατάστασης, οι οποίες ξεκινούν μεν τη δεκαετία του 1980. H εικόνα όμως το θεάτρου έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα άρχισε να διαμορφώνεται μετά το 1999 όταν ολοκληρώθηκε και η Τρίτη φάση απαλλοτρίωσης κτιρίων που καλύπταν το αρχαίο μνημείο.

Πιο αναλυτικά, από το 1977 άρχισε από την ΙΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Λάρισας μια συστηματική προσπάθεια για τη σταδιακή αποκάλυψή του. Το ίδιο έτος ανασκάφηκε και απαλλοτριώθηκε ένα μικρό οικόπεδο, όπου αποκαλύφθηκε το δυτικό πέρας της σκηνής. Το 1982 και 1983 αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο τμήμα του κοίλου μέσα στο χώρο των πρώην Στρατιωτικών Αρτοποιείων, τα οποία παραχωρήθηκαν από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στο ΥΠΠΟ για την συνέχιση των ανασκαφών. Η πρώτη μεγάλης κλίμακας απαλλοτρίωση άρχισε το 1988 και ολοκληρώθηκε το 1990. Απαλλοτριώθηκαν μια πενταόροφη πολυκατοικία και οκτώ ακόμη οικοδομές. Τα ακίνητα αυτά κατεδαφίστηκαν το 1992. Το 1997 συντελέστηκε η δεύτερη φάση μεγάλης απαλλοτρίωσης δέκα ακόμη ακινήτων. Τα ακίνητα αυτά κατεδαφίστηκαν το α΄ τρίμηνο του 1998. Επίσης αφαιρέθηκαν τα θεμέλια της οικοδομής Γκαράνη, που κτίστηκε το 1970. Το Σεπτέμβριο του 1999 ολοκληρώθηκε η Τρίτη φάση απαλλοτρίωσης δύο ακόμη ακινήτων τα οποία κατεδαφίστηκαν το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς. Το 1999 το έργο εντάχθηκε στο Β’ Κ.Π.Σ. με προϋπολογισμό 100.000.000 δρχ. Πραγματοποιήθηκαν εργασίες απομάκρυνσης κρημνισμάτων οικοδομών από τον ευρύτερο χώρο του αρχαίου θεάτρου με μηχανικά μέσα αλλά και με τα χέρια. Το 2002 το έργο εντάχθηκε στο Γ΄ Κ.Π.Σ. με αρχικό προϋπολογισμό 4.402.054,29 € και τελικό 6.107.534,58 €.

Οι εργασίες δε πεζοδρόμησης των οδών Βενιζέλου και Παπαναστασίου που εντάχθηκαν στα πλαίσια ανάπλασης της περιοχής γύρω από το Α΄ Αρχαίο Θέατρο ξεκίνησαν το 2006 και μόλις το καλοκαίρι του 2025 φτάσαμε στο επόμενο στάδιο που αφορά την κατεδάφιση των κτιρίων του οικοδομικού τετραγώνου 867Γ απέναντι από το Αρχαίο Θέατρο.

Ο Μύλος του Παππά

Ο Μύλος του Παππά είναι το παλιό κτίριο αλευροποιίας του 1893, το οποίο θεωρείται το πιο σπουδαίο δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής στην πόλη. Οφείλει το όνομα του σε έναν από τους αρχικούς ιδιοκτήτες του, ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει μία από τις σημαντικότερες βιομηχανικές μονάδες της εποχής του στη Θεσσαλία. Ο Μύλος κάποτε παρήγε άλευρα από σκληρό σιτάρι, κάηκε δυο φορές και εγκαταλείφθηκε, ώσπου μετά από μια σημαντική προσπάθεια αποκατάστασης και ανάπλασης, μετατράπηκε σε ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρα πολιτισμού και δημιουργίας της θεσσαλικής πρωτεύουσας.

Μπορεί η διαδικασία να ξεκίνησε το 1988 με την αγορά του από το Δήμο Λαρισαίων και οι εργασίες αποκατάστασης να κράτησαν μέχρι το 1992, ωστόσο ο Μύλος ως κυψέλη πολιτισμού πήρε την σημερινή του μορφή την κατά τη δεκαετία του 2010, όταν στο χώρο στεγάστηκε η Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δήμου Λαρισαίων. Σήμερα στο συγκρότημα φιλοξενούνται καλλιτεχνικά εργαστήρια, αίθουσες εκθέσεων, θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, καθώς και δράσεις για παιδιά. Στους χώρους του έχουν βρει «καταφύγιο» το Μουσείο Σιτηρών και Αλεύρων, το Θεσσαλικό Θέατρο (γνωστό και ως «ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας»), ο Δημοτικός Κουκλοθίασος «Τιριτόμπα», θερινός κινηματογράφος, σχολή χορού, εργαστήρια εικαστικών τεχνών και η φιλαρμονική του Δήμου.

Ο Λόφος του Φρουρίου & η Πλατεία Λαμπρούλη

Τα έργα ανάπλασης και πλήρους πεζοδρόμησης της περιοχής του Λόφου του Φρουρίου ολοκληρώθηκαν το 1998. Το εγχείρημα περιέλαβε τις εξής επιμέρους επεμβάσεις: ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων και ένταξή τους στον ιστό της πόλης σε συνδυασμό με το πάρκο του Αγίου Αχιλλείου, αποκάλυψη και αναστήλωση του αρχαίου θεάτρου, ανάδειξη των βυζαντινών ευρημάτων, ανάθεση μελέτης για αποκατάσταση του Μπεζεστένι (οθωμανική αγορά) στην αρχική του μορφή και μετατροπή του σε κέντρο πολλαπλών χρήσεων.

Το πλέον πρόσφατο έργο που ολοκληρώθηκε το 2007 είναι η διαμόρφωση της πλατείας Δημάρχου Α. Λαμπρούλη εμβαδού 4.480 τ. μ. στον χώρο της πρώην μεγάλης υπαίθριας αγοράς που απομακρύνθηκε. Ο σχεδιασμός της πλατείας και η επιλογή των επιστρώσεων έγιναν, σε συνεργασία με την 7η Εφορεία Βυζαντινών αρχαιοτήτων, με σκοπό να αναδειχθούν το Μπεζεστένι καθώς και οι χώροι του βυζαντινού ναού και του παλαιοχριστιανικού λουτρού που αποκαλύφθηκαν και βρίσκονται εντός της πλατείας.

Έκτοτε, ο λόφος του Φρουρίου απέκτησε μια νέα μορφή, καθώς μετά το τέλος των πεζοδρομήσεων και των έργων ανάπλασης, η ευρύτερη περιοχή φιλοξένησε πολλά εστιατόρια, καφέ και μπαρ τα οποία στεγάστηκαν στα παλιά οικήματα τα οποία αναπαλαιώθηκαν. Σήμερα, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες αποτελεί την περιοχή με την πιο έντονη βραδινή ζωή στην πόλη.

Προσκήνιο Πολιτισμού – ΟΥΗΛ

Λίγο πριν το 1930, επί δημαρχίας Μιχαήλ Σάπκα, είχαν κατασκευαστεί οι κτιριακές εγκαταστάσεις για να στεγάσουν τις μηχανές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (ηλεκτρογεννήτριες) στη Λάρισα. Το έργο θεωρήθηκε εμβληματικό για την πόλη και χαρακτήρισε τη θητεία του Μιχαήλ Σάπκα ως Δημάρχου Λαρισαίων. Έκτοτε και μέχρι σήμερα οι εγκαταστάσεις αυτές που καταλάμβαναν το τετράγωνο που περικλείεται σήμερα από τους δρόμους Κουμουνδούρου – Ανθίμου Γαζή – Βελή και ανατολικά από το κτίριο της Περιφέρειας Θεσσαλίας, αποκαλούνται από τους Λαρισαίους «ΟΥΗΛ» και πλέον έχουν κατεδαφιστεί για να ανεγερθεί το νέο Δημοτικό Θέατρο το «Προσκήνιο Πολιτισμού».

Η απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία του ΔΣ Λαρισαιών το 1980, σύμφωνα με την οποία ο χώρος χαρακτηρίστηκε κατάλληλος για ανέγερση Πολιτιστικού Κέντρου. Η εξέλιξη της ιστορίας σημειώνεται 4 χρόνια αργότερα, το 1984, με την προκήρυξη του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού με προϋπολογισμό έργου ενός δισεκατομμυρίου περίπου.

Το 2002 τα κτίρια της Ηλεκτρικής Εταιρείας επί δημαρχίας Κώστα Τζανακούλη, όπως ονόμαζαν οι Λαρισαίοι το κτηριακό συγκρότημα του ΟΥΗΛ, κατεδαφίσθηκαν για να  οικοδομηθεί το Δημοτικό Θέατρο και για κάποια χρόνια, μέχρι να ξεκινήσουν οι εργασίες ανέγερσης του νέου κτιρίου, ο χώρος λειτουργεί ως πάρκινγκ.

Το κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου αρχικά κατασκευάστηκε ως σκελετός που έφτασε μέχρι τα μπετά και ολοκληρώθηκε μόνο η εξωτερική του πρόσοψη. Το ισόγειο του νέου κτιρίου διαμορφώθηκε ως προσωρινός χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων και δημιουργήθηκε ένα μικρό αμφιθέατρο μέχρι να βρεθούν τα χρήματα για τη συνέχιση και ολοκλήρωση του έργου.

Μέχρι και σήμερα οι εργασίες για Προσκήνιο Πολιτισμού δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί και το θέατρο δεν έχει ανοίξει ακόμη τις πόρτες του στο λαρισαϊκό κοινό. Παρόλα αυτά, το κέλυφος του κτιρίου αποτελεί ένα από τα τοπόσημα της πόλης κατά τον 21^ο αιώνα.

Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Κωνσταντίνος Κούμας

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Λάρισας ιδρύθηκε με την απόφαση 435/1939 της Διοικούσης Επιτροπής του Δήμου Λάρισας.

Η αρχική βιβλιοθήκη, κατά την ίδρυσή της, στεγάστηκε στο παλιό τούρκικο τζαμί. Αργότερα η βιβλιοθήκη μεταστεγάστηκε σε άλλο Δημοτικό κτήριο. Το 1972 έγινε Δημόσια και από Δημοτική χαρακτηρίστηκε ως Κεντρική. Το 1976 μεταφέρθηκε σε ενοικιαζόμενο κτήριο και πολύ αργότερα σε καινούριο ιδιωτικό κτήριο. Συγκεκριμένα, από τον Μάιο του 2013 η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη λειτουργεί στο ιδιόκτητο κτίριο της επί της οδού 28ης Οκτωβρίου 9, στο κέντρο της Λάρισας.

Πεζογέφυρα Αλκαζάρ

Η σημερινή γέφυρα Αλκαζάρ στη Λάρισα κατασκευάστηκε το 1930 και η ολοκλήρωσή της συμπίπτει χρονικά με την κατασκευή του σταδίου Αλκαζάρ, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1932. Η γέφυρα αντικατέστησε παλαιότερη πέτρινη κατασκευή που είχε κατασκευαστεί στα τέλη του 15ου αιώνα.

Η γέφυρα του Πηνειού τα τελευταία χρόνια έχει αναμορφωθεί. Με τις εργασίες, την προσθήκη της διπλανής πεζογέφυρας, η οποία ολοκληρώθηκε στα μέσα του 2009, τις καλλιτεχνικές δημιουργίες που προστέθηκαν και τον ιδιαίτερο φωτισμό της έχει αλλάξει την είσοδο της πόλης σε μεγάλο βαθμό.

Εκτός ιστορικού κέντρου…

Διαχρονικό Μουσείο

Το Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας είναι κτισμένο στο λόφο “Μεζούρλο” στις νότιες παρυφές της πόλης, πάνω στον περιφερειακό δρόμο της Λάρισας, σε έκταση 54 στρεμμάτων που παραχωρήθηκε σταδιακά από το Δήμο Λάρισας στο Υπουργείο Πολιτισμού. Το Μουσείο εγκαινιάστηκε στις 28 Νοεμβρίου του 2015.

Ξεχωρίζουν η πλούσια νεολιθική συλλογή, οι επιτύμβιες στήλες αρχαϊκές, κλασικές αλλά και οθωμανικές, τα παλαιοχριστιανικά ψηφιδωτά, νομίσματα… και ένα μενχίρ! Η έκθεση παρακολουθεί μία ιστορία 10.000 χρόνων με κεντρικό θέμα την οργάνωση της Λάρισας και των περιφερειακών πόλεων, που ξεδιπλώνεται μέσα από το τρίπτυχο κράτος, θεσμοί, εξουσίες.

Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας

Το Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας ιδρύεται το 1974 ως «Λαογραφική Εταιρεία» από μια ομάδα Λαρισαίων με πρωτεργάτες το ζεύγος Γιώργου και Λένας Γουργιώτη. Αρχικά στεγάζεται στο Δημαρχείο της πόλης και μετέπειτα σε μισθωμένο χώρο στο κέντρο της πόλης .

Με έμφαση στη συγκέντρωση, τη μελέτη και την προβολή υλικών και άυλων τεκμηρίων του νεότερου πολιτισμού στη Λάρισα και τη Θεσσαλία, σύντομα αναδεικνύεται σε ένα από τα σημαντικότερα Μουσεία της ελληνικής περιφέρειας και της χώρας. Οι συλλογές του Μουσείου σήμερα αριθμούν συνολικά πάνω από 20.000 αντικείμενα που χρονολογούνται από το 15ο ως τα μέσα του 20ού αι.

Στις αρχές του 2009 το Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας μεταφέρθηκε σε νέο κτήριο, στη συνοικία Χαραυγή. Το κτήριο όπου στεγάζεται το Μουσείο, έργο του Υπουργείου Πολιτισμού, θεμελιώθηκε το 1992 και ολοκληρώθηκε κατασκευαστικά το 2008.

Το νέο Μουσείο, περιλαμβάνει χώρους εκθέσεων, εκπαίδευσης, διοίκησης, εργαστηρίων, αποθηκών, αίθουσες εκδηλώσεων. Οι καινούριες εγκαταστάσεις προσφέρουν στον επισκέπτη όλες τις σύγχρονες παροχές, προσβασιμότητα για ΑμεΑ (ράμπα εισόδου, ανελκυστήρας, χώρος υγιεινής ΑμεΑ), βιβλιοθήκη, πωλητήριο, κ.ά.

Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα

Το 1981, με επιστολή προς τον Δήμαρχο Λάρισας Αριστείδη Λαμπρούλη, ο Γεώργιος και η Καίτη Κατσίγρα αποφάσισαν να δωρίσουν στον Δήμο Λάρισας την πολύτιμη συλλογή 781 έργων ζωγραφικής, χαρακτικών και σχεδίων, με τον όρο να δημιουργηθεί κτίριο και νομικό πρόσωπο με την επωνυμία «Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα».

Το Νοέμβριο του 2003 λειτούργησε στο νέο ιδιόκτητο κτήριο και εκτέθηκε για πρώτη φορά μέρος της Συλλογής Γ. Ι. Κατσίγρα σε μόνιμη έκθεση με 150 έργα του 19ου και 20ου αιώνα καθώς και τα έπιπλα του Ερρίκου Σλήμαν.

Στις 31 Μαρτίου του 2019 εγκαινιάστηκε η επανασχεδιασμένη έκθεση της Συλλογής Γ.Ι. Κατσίγρα  με τίτλο “ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ//RE-CONNECT”, με νέα μουσειολογική και μουσειογραφική μελέτη. Την επανασχεδιασμένη έκθεση επιμελήθηκε η ιστορικός της τέχνης Συραγώ Τσιάρα και παρουσιάζονται 180 έργα της Συλλογής καθώς και τα έπιπλα Σλήμαν.

Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, Βιόπολις & Αμφιθέατρο Ιπποκράτης

Το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας ιδρύθηκε με το Π.Δ. 411/95 και ξεκίνησε τη λειτουργία του το Σεπτέμβριο του 1999. Βρίσκεται στην περιοχή Μεζούρλο της πόλης Λάρισας του Νομού Λάρισας και καταλαμβάνει κτίσμα 89.000 τ.μ. σε οικόπεδο εκτάσεως 150 στρεμμάτων.

Σκοπός του νοσοκομείου είναι η παροχή δευτεροβάθμιας και κυρίως τριτοβάθμιας περίθαλψης στους πολίτες, η εγκατάσταση σ’ αυτό των πανεπιστημιακών κλινικών, εργαστηρίων και ειδικών μονάδων του ιατρικού τμήματος της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, καθώς και η ανάπτυξη αντίστοιχων ή άλλων μονάδων του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η εκπαίδευση γιατρών και λοιπών επιστημόνων υγείας και η ανάπτυξη της έρευνας στο χώρο της υγείας.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2008, το Πανεπίστημιο Θεσσαλίας αποφάσισε να δημιουργήσει το Βιόπολις, ένα σύγχρονο κέντρο βιοιατρικής έρευνας και εκπαίδευσης στα ανατολικά της πόλης της Λάρισας, στην περιοχή Μεζόυλρο, δίπλα από το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας (ΠΓΝΛ). Το κεντρικό κτίριο της Ιατρικής Σχολής ιδρύθηκε στη Βιόπολη τον Μάρτιο του 2008 και βρίσκεται δίπλα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας και το Τμήμα Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας. Η συνολική έκταση που έχει παραχωρηθεί για την Ιατρική είναι 90 στρέμματα. Τα Εργαστήρια της Σχολής έχουν συνολική επιφάνεια 16.000 m2. Οι εγκαταστάσεις αυτές περιλαμβάνουν εργαστηριακό χώρο 6.500 m2, χώρο διδασκαλίας 4.500 m2 (αμφιθέατρο 250 θέσεων, δύο μικρά αμφιθέατρα 100 θέσεων και τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας 60 θέσεων), βοηθητικούς χώρους κ.λπ. Ο χώρος περιλαμβάνει Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη (Παράρτημα Λάρισας), Εργαστήριο Ιατρικής Πληροφορικής και ένας από τους δύο κόμβους Πληροφορικής των φοιτητών.

Το αμφιθέατρο Ιπποκράτης, το οποίο αποτελεί εμβληματικό σημείο της Βιόπολις, παραδόθηκε σε χρήση περίπου το 2015, ταυτόχρονα με την μεταφορά των πρώτων τμημάτων (Ιατρικής, Βιοχημείας-Βιοτεχνοογίας) στο νέο campus. Έχει χωρητικότητα περίπου 450 θέσεων και χρησιμοποιείται για συνέδρια, τελετές και ακαδημαικές εκδηλώσεις του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Ξενοδοχείο Imperial Larissa

Το ξενοδοχείο Imperial στεγάζεται στο οικόπεδο και στο κτίριο του «Μοτέλ Ξενία» το οποίο πέρασε στον Όμιλο Δασκαλαντωνάκη της Grecotel το 2004, ανακαινίστηκε εκτενώς και μετατράπηκε σε μια σύγχρονη ξενοδοχειακή μονάδα η οποία άρχισε να λειτουργεί το 2005. Διαθέτει 150 δωμάτια, σουίτες και μπανγκαλόους, και είναι με διαφορά το μεγαλύτερο στην πόλη. Στο χώρο του λειτουργούν εστιατόρια και μπαρ, Health Spa και γυμναστήριο, συνεδριακές αίθουσες και είναι το μοναδικό με εξωτερική πισίνα στη Λάρισα.

Τα πεύκα που υπάρχουν στον κήπο του και τα μπανγκαλόους θυμίζουν κάτι από την παλιά Λάρισα της εποχής του Xenia. Το Μοτελ ΧΕΝΙΑ Λάρισας κατασκευάστηκε το 1959 στη Λάρισα στην οδό Φαρσάλων, τότε που ο συγκεκριμένος δρόμος λειτουργούσε ως η εθνική οδός Λάρισας – Αθηνών και όλοι οι διερχόμενοι οδηγοί από την Βόρεια Ελλάδα περνούσαν από εκεί.

Συν 2…

Στα παραπάνω τοπόσημα νέας γενιάς της Λάρισας του 21^ου αιώνα έρχονται να προστεθούν δύο ακόμη.

Το πρώτο βρίσκεται εντός του ιστορικού κέντρου και αφορά την ανακαίνιση του παλιού ξενοδοχείου «Αστέρας» που βρίσκεται στον πεζόδρομο της Κούμα. Στη θέση του πρόκειται να λειτουργήσει νέο πεντάστερο ξενοδοχείο το οποίο αναμένεται να αποτελέσει ένα νέο σημείο αναφοράς της πόλης.

Τέλος, στο σύγχρονο κέντρο Βιόπολις του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, έρχεται να προστεθεί ένα νέο ερευνητικό ινστιτούτο που θα στεγαστεί σε νέο υπερσύγχρονο κτίριο. Η διαδικασία ανέγερσής του βρίσκεται σήμερα στο στάδιο της έγκρισης της οικοδομικής του άδειας από το Συμβούλιο Αρχιτεκτόνων Λάρισας. Αναμένεται με την ολοκλήρωσή να συμβάλει κι άλλο στην λειτουργεία του κέντρου Βιόπολις και στην περαιτέρω ανάπτυξη της περιοχής αυτή΄ς στα ανατολικά του κέντρου της Λάρισας.

Εν κατακλείδι…

Και δεν είναι μόνο αυτά… Οι πόλεις αποκτούν εικόνες και βιωματικές διαδρομές που δεν σχεδιάστηκαν εξαρχής ως τοπόσημα, αλλά εξελίσσονται σε τέτοια, μέσα από την εμπειρία, τη διάδοση και την κοινή αφήγηση.

Η Λάρισα δεν αλλάζει μόνο με θεαματικά έργα, αλλάζει και μέσα από συρραφές παρεμβάσεων, επαναχρήσεων και επιλογών που υπηρετούν τη λειτουργικότητα, την αισθητική, την ποιότητα ζωής στα πλαίσια της σύγχρονης αστικής ωρίμανσης της πόλης.