Αυτά είναι τα δυο χωριά της Λάρισας… “δίδυμες καρδιές” που μοιάζουν σαν αδερφάκια

Δύο μικροί οικισμοί στις πλαγιές του Τιτάρου και των Καμβουνίων, που κρατούν ζωντανό έναν τρόπο ζωής απλό, περήφανο και αγνό μια καρδιά που χτυπά ακόμα στο ρυθμό της γης. Η Τσαπουρνιά, χωριό με ρίζες βαθιές και ιστορία που ξεκινά από μακριά, ιδρύθηκε από τον θρυλικό κλεφταρματωλό Κώστα Ζήδρο, όταν εκείνος, μετά την καταστροφή του ομώνυμου χωριού των Γρεβενών, αναζήτησε νέο τόπο για να στεριώσει το όνειρο της ελευθερίας.

Κι έτσι, στις πλαγιές του βουνού, εκεί όπου η θέα απλώνεται ως τον Όλυμπο, γεννήθηκε η νέα Τσαπουρνιά μια φωλιά ελευθερίας, μια γωνιά που έγινε καταφύγιο ανθρώπων και ιστορίας.

Οι κάτοικοί της, άνθρωποι λιτοί, δουλευτάδες και φιλοπρόοδοι, ζουν ακόμα από τη γη και τα κοπάδια τους.

Τα πρωινά τους μυρίζουν γάλα και φρέσκο ψωμί, τα βράδια τους είναι γεμάτα φως από τα καντήλια και τις ιστορίες των παλιών. Στο χωριό δεσπόζει ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πέτρινος και αγέρωχος, σαν να ευλογεί κάθε αναπνοή αυτού του τόπου.

Και πιο πάνω, μέσα στο δάσος του Αμάρμπεη, η φύση απλώνεται σαν προσευχή με πλατάνια, έλατα και πουλιά που συνοδεύουν τον οδοιπόρο ως τη Στήλη της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, εκεί ψηλά, όπου η γη συναντά τον ουρανό.

Η διαδρομή αυτή, μέσα σε χλωρίδα και πανίδα μοναδική, είναι ένα ταξίδι ψυχής γιατί η Τσαπουρνιά δεν προσφέρει μόνο θέα, προσφέρει ησυχία και γαλήνη, τη βαθιά εκείνη σιωπή που σε συμφιλιώνει με τον εαυτό σου.

Οι άνθρωποί της φημίζονται για τη φιλοξενία τους το τραπέζι τους είναι πάντα στρωμένο με απλά, ντόπια καλούδια τυριά, πίτες, κρασί, και τραχανά, όλα καμωμένα με μεράκι.

Εδώ, το φαγητό είναι προσευχή κι η κουβέντα ζεστασιά ο ξένος γίνεται φίλος, κι ο φίλος οικογένεια.

Και λίγο παρακάτω, σαν δεύτερη ανάσα της ίδιας γης, βρίσκεται η Φαρμάκη. Χωριό μικρό, μα με όνομα βαρύ, που σύμφωνα με την παράδοση πήρε τη ρίζα του από τον κλεφταρματωλό Φαρμάκη Ιωάννη ή κάποιον γενναίο που πρωτοκατοίκησε τον τόπο.

Η Φαρμάκη στέκει μέσα στη σιωπή των βουνών, μα μέσα της κρύβει μυστήριο αρχαίο γιατί, όπως μαρτυρούν οι ερευνητές η περιοχή ίσως στάθηκε κάποτε τόπος της αρχαίας Δωδώνης, του πελασγικού μαντείου, εκεί όπου οι άνθρωποι άκουγαν τους χρησμούς των θεών μέσα στο θρόισμα των φύλλων.

Κι αν περπατήσεις στις άκρες του χωριού, εκεί όπου το δάσος του Αμάρμπεη σμίγει με τον ουρανό, ίσως κι εσύ νιώσεις κάτι απο αυτή τη μυστική ενέργεια μια ανάμνηση ιερής γης, ένα ψίθυρο από μακρινές εποχές.

Λίγο πιο έξω από το χωριό, η Παναγία Παλιοκλησιώτισσα υψώνεται ήρεμη, σιωπηλή, μέσα στη φύση.

Δίπλα της, η πηγή της θεάς Αφροδίτης αναβλύζει νερό καθαρό και δροσερό τόπος που λένε, ξεδιψούσε ψυχές και σώματα αιώνες τώρα. Είναι παράξενο πώς μέσα σε λίγα βήματα συναντιούνται το αρχαίο και το χριστιανικό, το μυστήριο και η πίστη μα αυτό είναι η Φαρμάκη ένα σημείο όπου οι εποχές συνυπάρχουν κι ο χρόνος κυλά σαν ποτάμι που θυμάται. Οι κάτοικοι, λιγοστοί μα περήφανοι, συνεχίζουν τη ζωή τους όπως οι πρόγονοι με τη γη στα χέρια και τον ουρανό στα μάτια.

Η γεωργία, η κτηνοτροφία, οι παλιές τέχνες όλα επιβιώνουν όχι από ανάγκη, αλλά από αγάπη.

Εδώ, κάθε γενιά δεν μαθαίνει απλώς να ζει μαθαίνει να σέβεται.

Δύο χωριά, Τσαπουρνιά και Φαρμάκη δύο φλόγες που καίνε ακόμα μέσα στα βουνά της Ελασσόνας.

Στην απλότητά τους, κουβαλούν ολόκληρη τη σοφία της υπαίθρου στη σιωπή τους, κρύβουν τις πιο δυνατές ιστορίες.

Ο ταξιδιώτης που τα επισκέπτεται δεν βρίσκει απλώς τοπία, βρίσκει ρίζες και ίσως, για λίγο, ξαναθυμάται τι σημαίνει Ελλάδα η γη, η πίστη, η φιλία, το τραγούδι, το πείσμα. Κι όταν πέσει το σούρουπο και το φως χρυσίζει πάνω στις πλαγιές του Αμάρμπεη, τότε τα δύο χωριά μοιάζουν να γίνονται ένα μία ψυχή, ένας παλμός, μια σιωπηλή υπόσχεση πως ό,τι είναι αληθινό, δεν χάνεται ποτέ.