Από το Μαϊάμι στoν κάμπο: Τι λάτρεψε στη Λάρισα ένας Αμερικανός, στέλεχος του NATO (φώτο)

Γεννημένος στη Βόρεια Καρολίνα και μεγαλωμένος στο Μαϊάμι, θυμάται τα περισσότερα από τα παιδικά και μετέπειτα εφηβικά του χρόνια να τον βρίσκουν στη Δυτική Ακτή. Ωστόσο με μερικά διαλείμματα, καθώς έχει ζήσει κατά καιρούς και στην αντίπερα όχθη… στο λεγόμενο East Coast και σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και η Βοστώνη. Ο ίδιος επιλέγει να αυτοαποκαλείται παιδί της Φλόριντα και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Ένας υπάλληλος του NATO στη Λάρισα

Για να αντιληφθεί κανείς το υπόβαθρο του, αρκεί να ανατρέξει στις ρίζες του, καθώς οι γονείς του κατάγονται από την Αϊτή, την τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Καραϊβικής, στην οποία διέμεινε εξίσου σε… ευαίσθητη ηλικία, γεγονός το οποίο τον στιγμάτισε και τον διαμόρφωσε ως άνθρωπο. Διότι όποιος έχει ιδέα για το τι εστί «Αϊτή», αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για ένα μέρος όπου οι άνθρωποι βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση, δίχως – όχι μόνο χρήματα – αλλά και κανόνες, με την εγκληματικότητα να πρωταγωνιστεί.

Αυτή είναι η ιστορία του Τζόναθαν, ενός παιδιού των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο μεγάλωσε και λίγο αφότου πάτησε τις τρεις δεκαετίες ζωής, οδηγήθηκε στον θεσσαλικό κάμπο και στη Λάρισα. Πως όμως έφτασε στο σημείο αυτό; Μέσω της εργασίας του, δουλεύοντας για το ΝΑΤΟ, δίχως ωστόσο ο ίδιος να αποτελεί στρατιώτη. Διότι όπως δήλωσε, ο ρόλος του έχει να κάνει με τους υπολογιστές και την πληροφορική, διατηρώντας συμβόλαιο με μία ιδιωτική εταιρεία η οποία παρέχει πληροφορίες στην Αεροπορία (U.S. Air Force).

Πλέον διανύει την τρίτη και τελευταία του χρονιά στην πόλη, καθώς σε περίπου δύο μήνες ολοκληρώνεται η παρουσία του, ώστε να ξεκινήσει η νέα οικουμενική του περιπλάνηση. Οικουμενική, καθώς μέχρι να οδηγηθεί στο κέντρο της Ελλάδος, είχαν προηγηθεί προορισμοί όπως η Ουρουγουάη, το Εκουαδόρ, το Περού και η Ιταλία, επιλέγοντας την τελευταία μαζί με τη χώρα μας ως μακράν τις αγαπημένες του μεταξύ των όσων έχει διαμείνει.

Αιτιολογεί αυτή του την άποψη βάζοντας στο κάδρο τη Λάρισα, καθώς το γεγονός ότι δε βρέθηκε στην Αθήνα, του έδωσε αφενός την εσάνς της πλήρης ασφάλειας συγκριτικά με τα όσα διαθέτει ως βιώματα, αλλά και αυτή της πραγματικής Ελλάδας, της αναλλοίωτης, όσον αφορά την καθημερινότητα και τις συνήθειες των ανθρώπων. Η στρατηγική τοποθεσία της πόλης του έδωσε δε την ευκαιρία να ταξιδέψει πολύ, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε διαφορετικος προορισμούς ανά την επικράτεια, πόσο μάλλον σε παραθαλάσσια μέρη, αλλά και σε βουνά. Και αυτό είναι κάτι που εκτίμησε πολύ.

Κεφάλαιο ρατσισμός

Αναφορικά με τις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισε εδώ, αυτές δεν ήταν άλλες από τη γλώσσα και τη… γραφειοκρατία (σ.σ. γέλια). Ερωτηθείς για το αν αντιμετώπισε ρατσιστικά περιστατικά, ερχόμενος σε μία περιοχή δίχως πολλούς έγχρωμους, η απάντηση του ήταν αφοπλιστική: «Περιέργεια για το ξένο, όχι ρατσισμό. Δε συνάντησα προσβλητικές συμπεριφορές, μόνο αποσβολωμένα βλέμματα κι αυτό μπορώ να το καταλάβω κάπως. Πάντως όχι κάτι περίεργο, ιδιαίτερα συγκριτικά με τα στάνταρντ των Ηνωμένων Πολιτειών και το νότου της… εκεί η κατάσταση είναι τρελή. Ωστόσο έχει τύχει σε συναδέλφους μου, όχι μόνο στη Λάρισα, αλλά γενικότερα στη “Γηραία Ήπειρο”. Προέρχομαι από μία ρατσιστική χώρα, οπότε δε μου κάνει τίποτα εντύπωση».

Το παστίτσιο και τα παιδιά στο “βυσσινί” πέταλο

Στα λίγο πιο ευχάριστα, δε θ’ άλλαζε με τίποτα το παστίτσιο που έφαγε στη Λάρισα, κατατάσσοντας το ως το κορυφαίο ελληνικό φαγητό, ενώ δεν πρόκειται να ξεχάσει με τίποτα τις βραδιές που πέρασε με τους ντόπιους σε στέκια όπως το Περίπου και το Monk. Επειδή όμως Λάρισα σημαίνει ΑΕΛ, δε θα μπορούσε ακόμη και ένας Αμερικάνος – ο οποίος κατά δική του ομολογία δεν έχει ιδέα από το (ευρωπαϊκό) ποδόσφαιρο – να μην επισκεφθεί το «AEL FC Arena».

Μάλιστα η πρώτη του φορά, ήταν και κάπως άτυχη, καθώς βρέθηκε στην πιο πρόσφατη αναμέτρηση με αντίπαλο τον Βόλο (σ.σ. 2-5). Ωστόσο το γεγονός αυτό δε του στέρησε από την εμπειρία, χαρακτηρίζοντας το γήπεδο σύγχρονο και πανέμορφο, ενώ πραγματοποίησε ιδιαίτερη μνεία για «τα παιδιά που κάθονται πίσω από τη μία εστία». Προφανώς αναφερόταν στο “πέταλο” και τη Θύρα 1. Εικόνες ξένες για των αθλητισμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτά που του έκαναν παράλληλα μεγάλη εντύπωση είναι η μη πώληση αλκοόλ και η μη ύπαρξη φιλοξενούμενων φιλάθλων… Χάσμα κουλτουρών συγκριτικά με την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Μία βαλίτσα αναμνήσεις από τη “μικρή πόλη”

Στο τέλος της συζήτησης και ορμώμενος από το γεγονός πως η θητεία του στην πόλη οδεύει προς το τέλος της, αποφάσισε να κάνει μία σύνοψη, διατηρώντας μία χαρμολύπη στη φωνή του για το γεγονός ότι αποχωρεί. Μπορεί να κατάγεται από μία μεγάλη πόλη, ωστόσο αυτό ακριβώς είναι που τον γοήτευσε στη Λάρισα, το ζεστό αίσθημα της μικρής (για τα δικά του δεδομένα) κοινωνίας. Το ότι συναντά τυχαία γνωστούς του σε καθημερινή βάση στους δρόμους, γεγονός που τον κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο. Αισθάνεται προνομιούχος που γνώρισε την κουλτούρα και τις συνήθειες των ανθρώπων της, διατηρώντας τα πάντα στις θύμησες του και αναφέροντας πως τόσο οι θετικές όσο και οι αρνητικές εμπειρίες στον κάμπο, τον διαμόρφωσαν ως προσωπικότητα.

Αντώνης Νιανιάς

φώτο: Γιάννης Μυλωνάς / onlarissa.gr