Αυτό είναι το χωριό της Λάρισας που αναστήθηκε από τις στάχτες του όταν το είχε “θερίσει” η αρρώστια…

Η ιστορία τους δεν είναι εύκολη. Το 1813 η πανώλη σάρωσε το χωριό, αφήνοντάς το έρημο και σιωπηλό, σαν πληγή που δύσκολα επουλώνεται. Όμως οι άνθρωποι γύρισαν γιατί η γη δεν ξεχνά εκείνους που την αγάπησαν. Και τα Γεράνια ξαναγέμισαν φωνές, παιδιά, καλλιέργειες και ζώα.

Ήρθε όμως και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το 1943, οι φλόγες έζωσαν πάλι το χωριό. Οι κατακτητές, ως αντίποινα για την αντιστασιακή δράση των κατοίκων, το πυρπόλησαν. Μα ούτε τότε έσβησε το φρόνημα των Γερανιωτών. Από τις στάχτες ξαναγεννήθηκαν, όπως ο Φοίνικας, και κράτησαν ζωντανό το όνομα του τόπου τους.

Σήμερα, το βλέμμα όποιου επισκέπτη πέσει στους ναούς της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Γεωργίου, θα νιώσει το δέος μιας παράδοσης που κρατάει αιώνες. Ο ναός της Αγίας Τριάδος, θεμελιωμένος το 1875, στέκει ακόμα με τις τοιχογραφίες του Δημητρίου Σίμου και Δημητρίου Σακαμάνου από το 1902 να αφηγούνται τη δική τους μυστική ιστορία. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο, με εικόνες από το 1875, είναι ένας καθρέφτης πίστης, μνήμης και τέχνης.

Τα Γεράνια δεν είναι απλώς ένα χωριό. Είναι μια ζωντανή μαρτυρία για το πώς η ψυχή των ανθρώπων μπορεί να νικήσει τον χρόνο, τις ασθένειες, τις φωτιές, τις καταστροφές. Είναι ένας τόπος όπου το χθες συνομιλεί με το σήμερα, κι όπου κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε βρύση, κουβαλάει ψίθυρους παλιών γενεών.

Κι αν σταθείς στην πλατεία, θα νιώσεις ότι το χώμα μιλά για εκείνους που έφυγαν, για εκείνους που γύρισαν, για εκείνους που κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της ζωής στα Γεράνια.