O Αλέξης Σταμάτης συναντάει τους αναγνώστες του στη Λάρισα με αφορμή το νέο του μυθιστόρημα «Το παιδί και ο Άγγελος»

Το παιδί και ο Άγγελος είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα υψηλής συναισθηματικής έντασης. Ο πολυγραφότατος και πολυμεταφρασμένος Αλέξης Σταμάτης αφηγείται με λιτό και αλληγορικό τρόπο μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα απομακρυσμένο χωριό, όπου καταφθάνουν δύο άγνωστοι: ένα παιδί που δεν μιλάει και ένας άντρας, ο Άγγελος. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και έντασης, το βιβλίο μάς καλεί να αναρωτηθούμε: Τι φοβόμαστε περισσότερο; Το άγνωστο ή όσα αυτό αποκαλύπτει για εμάς; Ένα βαθιά ανθρώπινο και συμβολικό έργο, αντιπροσωπευτικό της ώριμης γραφής ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς των τελευταίων δεκαετιών.

Όσοι/ες μένετε ή βρεθείτε στη Λάρισα, μη χάσετε την ευκαιρία να συναντήσετε από κοντά τον Αλέξη Σταμάτη και να παρακολουθήσετε τις εκδηλώσεις, στις οποίες θα σας συστήσει τους ήρωές του και θα σας μιλήσει για το σύμπαν του μυθιστορήματός του. Ο συγγραφέας θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού και θα υπογράψει αντίτυπα του βιβλίου του.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2025, στις 7:30 μ.μ., στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Κούμα 28), σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο ΚΑΛΤΣΑΣ. Με τον Αλέξη Σταμάτη συνομιλεί ο δημοσιογράφος Λευτέρης Παπαστεργίου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ένα απομονωμένο χωριό, όπου τίποτα δεν αλλάζει. Οι άνθρωποι ζουν όπως έζησαν οι γονείς τους, όπως θα ζήσουν τα παιδιά τους. Ή έτσι νομίζουν.
Μέχρι που εμφανίζονται δύο ξένοι: ένας άντρας που προσφέρει τα πάντα χωρίς να ζητά αντάλλαγμα και ένα παιδί που δεν μιλά.
Ποιοι είναι; Τι θέλουν; Τι είναι ο Άγγελος; Ευεργέτης ή εισβολέας; Γιατί το παιδί μοιάζει να κουβαλά ένα μυστικό που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει;.

Ένα χωριό είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Κάθε πρωί, ξυπνά μαζί με τη φύση. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου γλιστρούν πάνω στις κεραμοσκεπές, διαπερνούν τα φύλλα, γεμίζουν το χωριό με φως. Οι ήχοι της φύσης ξεκινούν αργά: το νερό που κυλάει στις άκρες των καλντεριμιών, τα έντομα που βουίζουν ακατάπαυστα, τα πουλιά που μοιράζονται τα πρώτα τους τραγούδια. Είναι ένας ρυθμός που μοιάζει να επαναλαμβάνεται εδώ και αιώνες.

Ο έξω κόσμος αλλάζει. Οι πάγοι λιώνουν, τα είδη εξαφανίζονται, οι πόλεις βουλιάζουν στη φθορά τους. Μα το χωριό μένει σταθερό, λες και ανήκει σε έναν διαφορετικό χρόνο. Οι κάτοικοι παρακολουθούν τις αλλαγές από τα κινητά και τις τηλεοράσεις τους, αλλά δεν επηρεάζονται πραγματικά. Η σχέση τους με τον έξω κόσμο είναι απόμακρη, σχεδόν αφηρημένη. Τα όρια του χωριού είναι σαφή: δύο πινακίδες σηματοδοτούν την είσοδο και την έξοδο. Η μία αφήνει αναπάντητα ερωτήματα. Η άλλη γράφει απλώς «ΤΕΛΟΣ». Ανάμεσά τους απλώνεται η ψυχή του.