«Ραπ Κουλτούρα και η Παιδαγωγική της Χιπ -Χοπ : Το Ηρεμιστικό της Νεολαίας»

***Γράφει η Όλια Πουλούλη, Μαθήτρια Γ λυκείου ΓΕΛ Μ.Ν Ράπτου, Μέλος Δημοτικού Συμβουλίου Νεολαίας Λάρισας

Lex, Kaishen, Bloody Hawk , Zinon είναι λίγα μόνο από τα ονόματα των εκατοντάδων μουσικών της ραπ ελληνικής σκηνής, που είτε το πιστεύουμε είτε όχι είναι ο λόγος που χιλιάδες παιδιά ξαναβρήκαν τον δρόμο τους, κάνανε την ζωή τους ένα όνειρο και ύστερα κάνανε το όνειρο μία απτή πραγματικότητα. Όχι, δεν πρόκειται για μία υπερβολική δήλωση, για ακόμα ένα άρθρο που εξαίρει την προοπτική της Χιπ-Χοπ στην ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για μία πραγματικότητα, για ιστορίες επιτυχίας, για αγνή έμπνευση και εκατομμύρια streams.

 Η ραπ μουσική αποτελεί μία πρωτόγνωρη εμπειρία για την ελληνική κοινωνία. Τα ελληνόπουλα δεν ακούνε απλά ‘’μπάρες’’, στα ακουστικά τους παίζουν στίχοι που ενισχύουν την ηθική τους ενδυνάμωση και αυξάνουν το αίσθημα της κοινωνικής συνοχής. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημιουργία της Χιπ-Χοπ κουλτούρας βασίστηκε στο ερώτημα ‘’Πώς θα φτιάξουμε γέφυρες επικοινωνία με τους προνομιούχους, πώς θα μας ακούσουν;’’.

Παράλληλα, ο νέος μαθαίνει να αναγνωρίζει την αξία του, να έχει αίσθηση αυτοποτελεσματικότητας και αν μη τι άλλο ξεκινάει το ταξίδι της ανεξαρτησίας του. Δεν πρόκειται απλά για μία αίσθηση που βασίζεται στον νεανικό ενθουσιασμό, αλλά μία πραγματική μετατόπιση του τρόπου αντίληψης του εαυτού του και των δυνατοτήτων του. Η πρωταρχική αιτία που κρύβεται πίσω από αυτό το αποτέλεσμα είναι η ταύτιση που νιώθουν οι νέοι με τους καλλιτέχνες της ραπ. Η ραπ δεν είναι λαϊκή μουσική αλλά μουσική για τον λαό, σε μία εποχή που ο λαός νιώθει αδύναμος να ακουστεί. Σε μία εποχή που η φωνή του εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο και ακούγεται μόνο εάν θέλει να ξεστομίσει τα μη απαγορευμένα και αυτά που επιτρέπονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των τίτλων στις ειδήσεις των 8.

Πράγματι, η συγκεκριμένη μουσική καθρεπτίζει όσα απασχολούν τον Έλληνα του 2025. Είναι η φωνή της κοινωνικής διαμαρτυρίας και ένα όπλο ενάντια στις απειλές του συστήματος. Σε μία χώρα που το αύριο θεωρείται αβέβαιο, όπως έχει πει και ο Lex, όχι μόνο οι νέοι αλλά μία αρκετά μεγάλη υγιής μερίδα πολιτών, αναγνωρίζει την ραπ ως την πυξίδα σε μία χώρα όπου δείχνει να αδιαφορεί για την πορεία βασικών κοινωνικών παθογενειών.

 Ίσως η ραπ να είναι ένα από τα ισχυρότερα θεμέλια του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος σε αυτήν την χώρα. Όχι γιατί οι ίδιοι καλλιτέχνες ανήκουν στις μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, αλλά γιατί δημιούργησαν τα βιώματα τους σε μία αθάνατη μορφή, την τέχνη.

Τι και αν για κάποιους δεν είναι τέχνη; Για τους υπόλοιπους δεν παύει να είναι ο μόνος λόγος που βρίσκονται ακόμα εδώ. Ξέρετε για κάποιους από τους εκατομμύρια ακροατές, η ραπ δεν είναι ακόμα ένα προϊόν στιχουργικής ευφυΐας, αλλά η ελπίδα για διαφυγή. Οι λέξεις ηχούν σαν το ηρεμιστικό που δεν δικαιούνται πλέον, και αυτό και μόνο υπογράφει την επιτυχία.

Όλα αυτά δεν τα γράφω ως μία ακόμα gen z , αλλά ως μία ακροάτρια που όταν παίζει ένας MC στα ακουστικά της, νιώθει λιγότερο μόνη, λιγότερο ανασφαλής, γιατί αυτά τα 2 λεπτά του γρήγορου beat συνοδευόμενου με λέξεις μη ξύλινες είναι ό,τι πιο κοντινό βρίσκει στη ζωή της. Στίχοι που περιγράφουν ακριβώς τις αστικές αντιθέσεις, τις εσωτερικές μάχες και όλες τις σκληρές τις σκέψεις.