Αυτό είναι το μικρό σε μέγεθος χωριό της Λάρισας αλλα μεγάλο σε ιστορία – Ο τόπος των ελεύθερων ανθρώπων

Στην πλαγιά του υψώματος Τούμπανος, εκεί όπου ο αέρας δροσίζει τις ψυχές και το βλέμμα αγγίζει τις κορυφές του Ολύμπου, στέκει το Μικρό Ελευθεροχώρι. Ένα χωριό μικρό σε μέγεθος, μα μεγάλο σε ιστορία, που φύλαξε το όνομά του σαν όρκο. Ένας τόπος των ελεύθερων ανθρώπων, των νομάδων που κάποτε κατηφόρισαν από τα βουνά για να στεριώσουν εδώ, σε γη φιλόξενη και καρποφόρα.

Το χωριό δεν είναι τυχαίο πέρασμα είναι σταυροδρόμι. Εδώ συναντιούνται οι δρόμοι της Ελασσόνας με της Κατερίνης και της Κοζάνης εδώ αντηχούν οι φωνές των ταξιδιωτών, μα και οι μνήμες των γενεών. Από το 1919 που καταγράφηκε επίσημα στο ελληνικό κράτος, το Μικρό Ελευθεροχώρι στέκει σαν ζωντανός φρουρός, ανάμεσα στον κάμπο και στο βουνό.

Στην καρδιά του χωριού υψώνεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής χτισμένη το 1855, πνευματικό καταφύγιο των κατοίκων, και λίγο πιο πέρα, στις σκιές του δάσους, κρύβεται το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου τόπος που μυρίζει ρετσίνι και λιβάνι, τόπος που δένει τον ουρανό με τη γη. Εκεί, στο πευκοδάσος των 35 στρεμμάτων, η φύση και η πίστη πλέκουν μαζί το τραγούδι του τόπου.

Μα τίποτα δεν ορίζει καλύτερα το Μικρό Ελευθεροχώρι όσο οι γιορτές του. Κάθε Ιούλιο, το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής γίνεται θάλασσα ανθρώπων και ήχων τα κλαρίνα σμίγουν με τις φωνές, και το χώμα τρέμει από τα βήματα των χορευτών. Και κάθε χρόνο, στο μεγάλο αντάμωμα των Σαρακατσαναίων, το χωριό μεταμορφώνεται σε κοιτίδα παράδοσης στήνονται καλύβες, ανάβουν φωτιές, κυλούν ποτάμια κρασιού και το τραγούδι σκεπάζει τη νύχτα ως το ξημέρωμα. Είναι η στιγμή που οι ρίζες ξαναζωντανεύουν, κι οι ξενιτεμένοι γίνονται πάλι παιδιά του τόπου.

Δεν είναι τυχαίο πως ο τόπος αυτός ανασαίνει παράδοση μέσα από τους συλλόγους του τον Μορφωτικό Εκπολιτιστικό, τον Σύλλογο Γυναικών που κρατούν αναμμένη τη φλόγα των χορών, των τραγουδιών και των εθίμων. Γιατί το Μικρό Ελευθεροχώρι δεν θέλει να είναι μόνο χωριό θέλει να είναι μνήμη που περνά από γενιά σε γενιά.

Σήμερα, με τους κατοίκους να καλλιεργούν τη γη, να φροντίζουν τα κοπάδια και να ανοίγουν τις πόρτες τους σε κάθε περαστικό, το χωριό παραμένει ζωντανό φυλάκιο φιλοξενίας. Είναι ο τόπος όπου ο ταξιδιώτης θα σταματήσει για να ξαποστάσει, να πιει έναν καφέ ή να γευτεί ένα μεζέ, μα και ο τόπος που θα του μείνει στην ψυχή σαν υπόσχεση επιστροφής.

Το Μικρό Ελευθεροχώρι είναι μικρό μόνο στο όνομα. Γιατί μέσα του χωράει θρύλο, παράδοση και ψυχή. Είναι το χωριό που ενώνει το χθες με το σήμερα το πέρασμα με τον προορισμό τον ξένο με τον δικό του. Και γι’ αυτό, όποιος το γνωρίσει, δεν το ξεχνά ποτέ.