Η συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ: Παρά την πίεση, άνετος, ελλείψει αντιπάλου…

Του Ανδρέα Γιουρμετάκη

Η πλέον εμφατική απόδειξη του κενού που υπάρχει στην αντιπολίτευση, είναι ότι τον αντίλογο στην κυβερνητική ρητορική της φετινής ΔΕΘ, επέλεξε να τον δώσει εκείνο το τμήμα της κοινωνίας, που δεν «βολεύεται» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της χώρας. Οργανώνοντας ξαφνικά, άλλη μια «δόση» συλλαλητηρίων για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, έστειλε το μήνυμα ότι η μόνη του ελπίδα για την ανατροπή της κυβέρνησης είναι ένα ριμέικ της ευαισθητοποίησης του κοινωνικού συνόλου για τα Τέμπη. Μπορεί άραγε, αυτή η τακτική να ρίξει την κυβέρνηση;

Η απάντηση είναι όχι. Όσα κυβερνητικά στελέχη συνάντησα αυτό το τριήμερο στη Θεσσαλονίκη, ομολογούσαν στις ιδιωτικές μας συζητήσεις, αυτό, που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε στη συνέντευξη Τύπου: ότι η φθορά της κυβέρνησης και μεγάλη είναι και αδιαμφισβήτητη. Θεωρούσαν δε, την πιθανότητα εκλογής αυτοδύναμης κυβέρνησης στις ερχόμενες εκλογές σχεδόν αδύνατη. Αλλά μέχρι εκεί. Το χειρότερο που μπορεί να περιμένει από τις επόμενες εκλογές το κυβερνών κόμμα, είναι ένα ποσοστό που δεν θα του επιτρέψει να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση. Γι’ αυτό και υπήρξε παρά το εντελώς αρνητικό κλίμα για το κυβερνών κόμμα, τόσο άνετος στη σημερινή συνέντευξη του ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

ΤΟΣΟ άνετος, ώστε, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα, είπε ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2027, θέλει μάλιστα να τις κερδίσει με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο και επιπλέον να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση, γιατί αυτού του είδους τις κυβερνήσεις θεωρεί αποτελεσματικές.

ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ μεν, ότι υπάρχει φθορά και κρίση εμπιστοσύνης, αλλά υπενθύμισε τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθησαν οι εκλογές του 2023 που η Ν.Δ. τις κέρδισε με τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο και παρ’ ολίγο μάλιστα, από την πρώτη αναμέτρηση, κόντρα μάλιστα στον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής που λειτουργούσε ενθαρρυντικά για τη δημιουργία μιας συμμαχικής κυβέρνησης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

ΤΟΥΤΩΝ δοθέντων, το πρωθυπουργικό τριήμερο στη Θεσσαλονίκη δεν περιείχε εκπλήξεις. Τα μέτρα είχαν σχεδόν προαναγγελθεί στο μεγαλύτερο μέρος τους, η φθορά είχε καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις και οι απαντήσεις του πρωθυπουργού στη συνέντευξη Τύπου δεν είχαν να προσθέσουν κάτι στα όσα γνωρίζουμε. Αν μπορώ να επισημάνω κάτι που με εξέπληξε, είναι ότι οι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών και των ιστορικών εφημερίδων που διατύπωσαν την πρώτη δεκάδα (ή μήπως την πρώτη εικοσάδα;) των ερωτήσεων, δεν μπήκαν στον κόπο να θέσουν ένα ερώτημα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ! Για το σκάνδαλο δηλαδή, που επί δεκαπέντε ημέρες κάλυπτε (και εξακολουθεί να καλύπτει ακόμη) σχεδόν το σύνολο των δελτίων ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών των ΜΜΕ στα οποία δουλεύουν! Τυχαίο; Ούτε καν τα ΜΜΕ του επιχειρηματία, που -απαντώντας στη σχετική ερώτηση- ο πρωθυπουργός «φωτογράφισε» ως χρυσό χορηγό του Αλέξη Τσίπρα, που ετοιμάζεται να επανακάμψει παρ’ ότι στην εμμηνόπαυση… Τον πρώην πρωθυπουργό αφορούσε άλλωστε, η ερώτηση, αλλά η αναφορά στα «επιχειρηματικά συμφέροντα» που τη συνόδευσε, δημιούργησε εύλογο ενδιαφέρον: θα σήκωνε το γάντι που του πέταξε ο Βαγγέλης Μαρινάκης το βράδυ της Πέμπτης, μιλώντας στο συνέδριο του Economist και χρεώνοντας στην κυβέρνηση διαφθορά (ο Μαρινάκης!) ακρίβεια, αναποτελεσματικότητα κλπ; Την προσπέρασε ο πρωθυπουργός με άνεση και σκωπτική διάθεση την ερώτηση, επειδή προφανώς την περίμενε: Τα οικονομικά συμφέροντα κάνουν τη δουλειά τους είπε, η δημοκρατία τους δίνει το δικαίωμα αυτό «και συμβαίνουν αυτά στην πολιτική»… Η αιχμή ωστόσο που πρόσθεσε στην απάντησή του, αφορούσε τη «χρυσή χορηγία» του Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο θύμισε ότι τον κέρδισε δύο φορές σε εθνικές εκλογές. Όσο για την σεναριολογία περί ενδεχόμενης αλλαγής στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας πριν τις εκλογές του 2027, την απέδωσε και αυτή στα οικονομικά συμφέροντα πριν την απαξιώσει ως «σαχλαμάρες».

ΣΕ δύο – τρεις ημέρες, οι δημοσκοπήσεις θα μας δώσουν την πρώτη εικόνα του αποτυπώματος που είχαν οι οικονομικού χαρακτήρα κυβερνητικές εξαγγελίες (τις οποίες ο πρωθυπουργός στην αρχή της συνέντευξης χαρακτήρισε ως την «πιο τολμηρή φορολογική μεταρρύθμιση στην ιστορία της μεταπολίτευσης») στο κοινωνικό σώμα. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, αυτό που θα μετρήσουν οι δημοσκόποι θα είναι η θερμότητα ή η ψυχρότητα των σχέσεων της κυβέρνησης με την κοινωνία. Μια διακύμανση, αξίζει να σημειωθεί εδώ, που γίνεται ερήμην της αντιπολίτευσης, καθώς οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών μιλούν εύγλωττα για την αδυναμία όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης να εισπράξουν έστω και μια μονάδα από τις πολλές που αποδεδειγμένα χάνει η Νέα Δημοκρατία.

Η κόπωση που όλοι αποδέχονται ότι χαρακτηρίζει τη σχέση της κυβέρνησης με τους ψηφοφόρους της, δεν βρίσκει πολιτική διέξοδο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «παίζει μόνος του» και την ηρεμία του απειλούν μόνο τα γεγονότα (ΟΠΕΚΕΠΕ, άλλα σκάνδαλα, πυρκαγιές κλπ) τα οποία ωστόσο, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί η αντιπολίτευση, την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε χθες «τοπίο στην ομίχλη». Θα είναι τα γεγονότα λοιπόν, ο καταλύτης που θα επιταχύνει τις εξελίξεις; Το κόμμα Σαμαρά; (για τον οποίο, ο πρωθυπουργός στην συνέντευξη, έδειξε συναισθηματική αβρότητα) που θα επιφέρει το καίριο «χτύπημα»; Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα μήπως; Νομίζω, ότι οι δύο πρώην πρωθυπουργοί θα το σκεφτούν πολύ σοβαρά: αν οι δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτικές γι’ αυτούς, πριν από τις εκλογές, όσος Μαρινάκης κι αν επιστρατευτεί θα το σκεφτούν ξανά και ξανά. Εμμένοντας στην εξάντληση της τετραετίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελπίζει ότι θα έχει τον χρόνο να «γυρίσει το παιχνίδι». Με την ακρίβεια ωστόσο, να «τσακίζει» το οικογενειακό εισόδημα, όσα οικονομικά μέτρα και αν εξαγγείλει, το πρόβλημα (το εύρος του οποίου παραδέχθηκε και ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου) θα παραμένει και θα στέλνει τους πρώην ψηφοφόρους της Ν.Δ. στην περιοχή των αναποφάσιστων. Και το δύσκολο για έναν πρωθυπουργό, δεν είναι να καταφέρει να κερδίσει έναν πρώην πρωθυπουργό (που δεν τα κατάφερε και ο ίδιος να δαμάσει την ακρίβεια) ή κάποιους πολιτικούς αρχηγούς που ο δείκτης της κυβερνησιμότητάς τους κινείται στο σύνολο των δημοσκοπήσεων, σε επίπεδα «χαμηλών λιπαρών»… Το πιο δύσκολο είναι να κερδίσει τον «κανένα» που εκπροσωπεί την κρίση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους πολίτες και απειλεί με το ενδεχόμενο αποχής από τις εκλογές,τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και το μέλλον της χώρας.