Με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη το «αντίο» του Λαρισαίου καθηγητή στην εκπαίδευση

Μέσω μηνύματος του, ο Λαρισαίος φυσικός και συνδικαλιστής, Κώστας Κοντσιώτης, θέλησε να αποχαιρετήσει τον χώρο της εκπαίδευσης, ενημερώνοντας για την συνταξιοδότηση του.

Δείτε αναλυτικά:

«Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Με βαθιά συγκίνηση και αίσθημα ευγνωμοσύνης σας ανακοινώνω ότι μετά από 41 χρόνια στην εκπαίδευση και στην πρώτη γραμμή του συνδικαλιστικού αγώνα, ήρθε η στιγμή να συνταξιοδοτηθώ. Κλείνει για μένα ένα μεγάλο και απαιτητικό κεφάλαιο ζωής, γεμάτο εμπειρίες, μάχες και ανθρώπινες σχέσεις που θα κρατήσω για πάντα.

Η πορεία μου στον συνδικαλισμό δεν ήταν επιλογή ευκολίας, αλλά βαθιά ανάγκη. Δεν μπήκα στον συνδικαλισμό, για να ξεχωρίσω· μπήκα, γιατί δεν άντεχα να σιωπώ. Γιατί πίστευα, και πιστεύω ακόμη, πως δεν αρκεί να είσαι καλός εκπαιδευτικός και πώς ο ρόλος μας δεν περιορίζεται στην τάξη· πρέπει να έχουμε φωνή, παρουσία, και ευθύνη στο συλλογικό χώρο.

Από τα συμβούλια – συνδικαλιστικά, υπηρεσιακά, πειθαρχικά – ως τις απεργίες, από τα συνέδρια της ΟΛΜΕ και τις γενικές συνελεύσεις ως την υπεράσπιση κάθε συναδέλφου που αδικήθηκε, έδωσα αγώνες με εντιμότητα και αξιοπρέπεια. Δεν διαπραγματεύτηκα ποτέ την ηθική μου πυξίδα, ούτε λειτούργησα με προσωπικά κίνητρα. Στάθηκα δίπλα σε όλους, βλέποντάς τους πάντα ως συναδέλφους – ποτέ ως αριθμούς ή ρόλους. Γιατί ο εκπαιδευτικός συνδικαλιστής δεν πρέπει να είναι απλώς εκπρόσωπος· είναι φορέας ευθύνης, αξιών και ελπίδας που καλείται να δώσει αγώνα για τη φωνή του κλάδου, για την ανάδειξη των προβλημάτων, για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας. . Και αν με ρωτήσετε σήμερα τι κρατάω από όλη αυτή τη διαδρομή, είναι το βλέμμα ευγνωμοσύνης ενός συναδέλφου, το χτύπημα στον ώμο μετά από μια δύσκολη μάχη.

Καθώς αποχωρώ, σας ευχαριστώ για τη συνεργασία, τη στήριξη και τις ανεκτίμητες στιγμές που μοιραστήκαμε. Σας παρακαλώ από καρδιάς: μην αφήσετε τη φλόγα να σβήσει. Η εκπαίδευση – και ο αγώνας για αυτήν – δεν τελειώνει ποτέ. Συνεχίστε να συμμετέχετε, να παρεμβαίνετε, να αντιστέκεστε. Οι συλλογικές διαδικασίες, τα όργανά μας, η φωνή μας, είναι το τελευταίο μας ανάχωμα απέναντι στην αδικία και την αδιαφορία. Ο ακηδεμόνευτος διεκδικητικός συνδικαλισμός, χωρίς κομματικές παρωπίδες και ιδεολογικές αγκυλώσεις, είναι ο μόνος δρόμος για την αναβάθμιση του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού.

Μπορεί να αλλάζω ρόλο, αλλά δεν αποσύρομαι από τον αγώνα. Θα είμαι πάντα δίπλα σας, έτοιμος να στηρίξω κάθε τίμια διεκδίκηση. Και θα συνεχίσω να χαμογελώ κάθε φορά που θα θυμάμαι ότι υπήρξα μέρος ενός δυνατού «εμείς» που δεν λύγισε.

Τέλος, θα ήθελα να σας ευχηθώ Καλή Σχολική Χρονιά.

Με εκτίμηση,

Κώστας Κοντσιώτης

Φυσικός, MSc»